1998 story of team EH

Introduction

Current edition

Rules

Previous editions

Contact us

Euroglide 1998 story of team EH

This story Voorbereiding Dag minus 1 Dag 1 Dag 2 Dag 3 Dag 4 Dag 5 Dag 6 Dag 7 Dag 8 Dag 9 Dag 10 Dag 11 Stories index

Voorbereiding De voorbereiding van het team EH voor de Euroglide bestond uit het samenstellen van het team en het "veroveren" van de Duo-Discus van de club. Het team bestaat uit Han Teunissen, Jan Senft, Gerrit Knoop en Ton de Kort. De overige voorbereidingen na de toewijzing van de clubkist waren verdeeld over de teamleden en bestonden voornamelijk uit het regelen van het vervoer (werd een VW-bus, 222000 km op de teller), het vliegtechnisch voorbereiden (kaarten, gps, enz.), de communicatie (radio´s, gsm´s, laptops met het weerprogramma van de Deutsche Wetter Dienst) en last but not least het inslaan van de nodige proviand en drinken (voornamelijk bier).

Dag minus 1 Op woensdag-avond 17 juni werden de deelnemers verwacht op de briefing. Bijna iedereen was er ook en men werd door de wedstrijdleiding uitgebreid voorgelicht over de procedures rond het vliegveld Eindhoven en het regelement waarin het filen van een flight plan voor Tsjechie een belangrijke plaats innam. Het traject bestond uit een super-driehoek: van Eindhoven, via Dahlemer Binz in de Eiffel, naar Pont-sur-Yonne in Midden-Frankrijk. Vervolgens via de Vogezen oostwaarts, dwars door Duitsland naar Tsjechie, naar het keerpunt Roudnice, vlak bij Praag. Het laatste been voerde, via de Wasserkuppe, terug naar huis. Na de briefing werd de avond verder doorgebracht in een gezellige sfeer; de teams werden aan elkaar voorgesteld en herinneringen aan eerdere Euroglide´s werden opgehaald. De weersverwachting voor de volgende dag beloofde echter niet veel goeds......................

Dag 1, do 18 juni Ton en Han zouden de aftrap doen en van Eindhoven vertrekken. Na een voortreffelijk ontbijt in de Fly-Inn verzorgd door Heinz en enkele helpers van de barcommissie was de bedoeling dat er gestart zou worden. Helaas kwam de voorspelling van de avond tevoren uit: er trok een warmtefront over met veel regen en er werd vandaag niet gestart. De aanwezige pers kwam voor de mooie plaatjes tevergeefs. De dag moest als verloren voor de wedstrijd worden beschouwd. go to top

Dag 2, vr 19 juni Het weer zag er beter uit en de kisten werden gemonteerd en op de strip gezet. Drie sleepvliegtuigen waren beschikbaar om de deelnemers in het zwerk te trekken. Rond een uur of één werd een begin gemaakt met de start en al spoedig daarna bleek dat het moeilijk zou worden (wolkenbasis 600 mtr. en zwak stijgen, niet bepaald weer voor grote afstanden). Na ongeveer anderhalf uur bij het veld gecirkeld te hebben zijn we (Ton en Han) toch maar vertrokken omdat we niet het risico wilden lopen als EAC´ers er op het eigen veld onderuit te zakken. Het werd een spannende tocht die voornamelijk gekenmerkt werd door lage werkhoogten en continue uitkijken naar mogelijke landingsplaatsen. De vlucht liep via Budel (waar we de eerste deelnemer al buiten zagen staan), Thorn (200 mtr. opgepikt), Schinveld (waar er ook een paar stonden), Geilenkirchen ( met medewerking van de verkeersleiding aldaar recht over de geparkeerde AWACS) naar Aken Merzbruck dat we net konden halen om te landen.

De VW-bus met Gerrit en Jan was snel ook op het vliegveld. We overlegden wat verder te doen vandaag. Er waren richting Dahlemer Binz nog wolken en we besloten daarom toch nog een poging te wagen om het eerste keerpunt vliegend te halen. Eenmaal in de lucht zijn we nog naar 800 mtr. gestegen en daarna al dobberend met de wind mee uitgegleden en buiten geland in een akker op 25 km van het eerste keerpunt. De ophaalploeg had last van files maar twee uur later en 50 DM armer (voor de boer) stond de kist toch weer in de aanhanger en kon een restaurant opgezocht worden voor de verzorging van de inwendige mens. 'S avonds om 11.30 uur op Dahlemer Binz aangekomen waar Poortje en Michel samen met Max Dolphin en Leo al ruim aan het bier zaten. Maar ja, wij moesten in het donker de tentjes nog opzetten en dus werd het een latertje die nacht..................... go to top

Dag 3, za 20 juni De beurt was aan Jan en Gerrit. Het weer zag er goed uit en na het ontbijt (weer voortreffelijk in het restaurantje van het vliegveld) de kist in elkaar gezet op de strip. Het was er vrij druk met zweefvliegtuigen, maar de Duitsers deden hun best om de deelnemers van de Euroglide zo snel mogelijk te laten vertrekken. Hierna volgt het verslag van de vlucht door Jan en Gerrit: Er werd helaas alleen maar gelierd en dan nog met twee kabels. Toch vlogen we al om 11.45 uur. 1/8 CU op ca 800 mtr. boven terreinhoogte. Om 12.15 uur besloten we maar om op koers te gaan. Het waren betrouwbare maar zeer rommelige bellen. Bij St.Hubert loste de bewolking op en waren we aangewezen op droge thermiek. Bij St. Hubert ook even laag gezeten. Daarna echter weer geklommen tot 1600 MSL en weer op koers. Voor de Franse grens bij Bouillon moesten we nog over een heuvelrug, dit lukte en we hadden het Franse veld Sedan binnen glijbereik.

Het werd moeilijker. Samen met de XX en de T op koers naar Sedan. Ongeveer 8 km voorbij Sedan zat een belletje in de heuvels. Wij kwamen daar op 150 mtr. boven terreinnivo aan. Poortje zat iets hoger en kon verder. Wij misten de aansluiting en zijn omgedraaid en op Sedan geland. Omdat daar ter plaatse geen startfaciliteiten waren (wel eventueel op bestelling uit St.Hubert)hebben we samen met de inmiddels gearriveerde ophaalploeg besloten om te verplaatsen naar Chalons (95 km verder op koers). Op Chalons kregen we nog bezoek uit Eindhoven. Wim, Ben Marianne en Putje waren met de Ruschmeyer van Wim overgevlogen. Het werd een gezellige avond samen met de Franse zweefvliegers met barbecue en veel bier en wijn. go to top

Dag 4, zo 21 juni Na het ontbijt hebben we de Ruschmeyer ploeg uitgezwaaid en via de laptop van Ton het weer van de DWD ingeladen. De luchtsoort waar we in zaten was warm en stabiel. Geen zweefvliegweer en de tweede verloren dag in de race. De Fransen vlogen zelf ook amper en thermiek bleek er ook niet te zitten. 'S avonds met nog wat andere equipes in Chalons gegeten (chaud lapin en demi chemelle).

Na het diner en het aanduwen van de VW-bus (een halve zool was vergeten de koelboxen van de accu te halen) terug naar het veld en vroeg gaan slapen, want morgen zou het beter weer worden........................ go to top

Dag 5, ma 22 juni En inderdaad, het weer zag er goed uit bij het opstaan. Na het ontbijt snel de kist op de strip in elkaar gezet en vervolgens gewacht op de dingen die komen gaan. Al vroeg was er cumulus ontwikkeling en Gerrit en Han besloten om redelijk vroeg te starten. De XX en de T stonden ook al op de strip; de sleepvlieger werd gebeld en een half uur later hing het hele spul in de lucht. Aanvankelijk ging het niet zo snel als verwacht, maar allengs werden de omstandigheden beter en de ophaalploeg besloot in overleg met de vliegers niet helemaal naar Pont /s Yonne te rijden maar onderweg op Brienne-le-Chateau te wachten. Op Pont /s Yonne ( het eerste keerpunt) moest verplicht geland worden om de nodige stempels te verzamelen en een foto te maken. De eerste start op Pont /s Yonne mislukte maar na een tweede poging waren Han en Gerrit toch weer onderweg. Vanaf toen ging het met de wind in de rug snel en de ophaalploeg werd al spoedig ingehaald en had vervolgens moeite om bij te blijven.

Na ca vijf uur vliegen kwamen de Vogezen in zicht. Het vliegveldje Haguenau, net voor de Duitse grens kon gemakkelijk gehaald worden maar een Duits veld bij Baden Baden behoorde ook tot de mogelijkheden. Per gsm werd door de ophaalploeg gebeld en geinformeerd naar startmogelijkheden op dat veld. Die waren er niet en dus werd besloten op Haguenau te landen. Han en Gerrit kenden dat veld van een vorige Euroglide en waren vol lof over de ontvangst en de mogelijkheden aldaar. Dat bleek ook nu weer uit te komen; we kregen de sleutel van het clubhuis en mochten alles gebruiken wat we nodig hadden, zelfs slapen in het clubhuis mocht maar gezien de hoge temperatuur in het gebouwtje besloten we toch maar om de tentjes op te zetten. Daarna uitstekend gegeten in het restaurantje wat op loopafstand van het vliegveldje was. Vroeg naar bed want de volgende dag beloofde ook goed te worden en we waren toch redelijk moe van de afgelopen dag (450 km gevlogen en ca 400 km gereden). go to top

Dag 6, di 23 juni Jan en Ton waren aan de beurt en al vroeg bleek het weer goed te worden. De wind was nog steeds westelijk en dat betekende weer meewind. De sleepvlieger werd na het ontbijt gebeld en om een uur of twaalf hingen we in de lucht, de kist vol met water en Jan aan de knuppel. Het stijgen was goed maar enige overontwikkeling dreigde en we moesten oppassen. Dit weertype bleef verder de gehele dag en dus was de gemiddelde snelheid lager dan de dag ervoor. Karlsruhe en Heidelberg passeerden we en verder ging het ruim noord van Stuttgart langs. We bleven wel praktisch altijd onder glijbereik van de vele duitse velden en veldjes want buitenlanden was gezien het heuvelachtige terrein en de velden nog vol met hoog gewas niet aan te bevelen. Bij Nurnberg aangekomen waren we toch een wat zuidelijke koers gaan vliegen en op een gegeven moment hadden we dat grote vliegveld in zicht. We hoorden andere kisten die iets noordelijker zaten in de buurt van Bayreuth klagen over de verslechterde omstandigheden en ook wij hadden wat meer moeite om op te schieten. We scharrelden verder van veldje naar veldje maar de wolken werden onbetrouwbaar en op een gegeven ogenblik waren we genoodzaakt het water te lozen om uberhaupt boven te blijven. Het veldje Erbendorf, zo'n dertig kilometer voor de Tsjechische grens, hadden we inmiddels net binnen glijbereik maar omdat we het nog niet zagen liggen was enige veiligheidshoogte wel welkom. Een zwak belletje bracht soelaas en Erbendorf was veiliggesteld. We hadden het inmiddels ook in zicht en bleken zelfs nog ruim hoogte over te hebben.

Na enig overleg besloten we om nog een veldje verderop te proberen, maar na een poging die niet goed lukte bleek dat toch te riskant te zijn en besloten we om definitief op Erbendorf te landen. Het bleek een keurig veldje met een verharde baan aan de rand van een bos. Peter Theunisse hadden we er al zien staan en na een spectakulaire finals tussen de bomen landden we voor het clubhuis. Ook hier werden we weer zeer vriendelijk ontvangen; sleutel van het clubhuis was weer geen probleem en na een biertje gedronken te hebben besloten we om met de voorzitter naar het stadje te rijden om aldaar op de ophaalploeg te wachten. Peter ging ook mee en omdat hij zijn ophaalploeg ergens in midden Duitsland achtergelaten had zocht hij een hotelletje om te overnachten. In het plaatselijk etablissement was het bier goed en na drie pinten en een uur wachten verscheen de ophaalploeg voor de deur. Omdat het inmiddels etenstijd geworden was en de kaart er behoorlijk uitzag hebben we daar maar meteen gegeten. Na het eten weer naar het vliegveld gereden en nog voor het donker de tenten opgezet. Er bleek intussen nog een derde kist geland te zijn: de 6K van Nico van Meurs. Zij besloten om in het clubhuis te gaan slapen. We hebben gezamenlijk nog wat gedronken en zijn toen maar gaan slapen maar niet voordat we het weer van de DWD gedownload hadden; dit ging overigens gepaard met enige ingrepen in het plaatselijke telefoonnet omdat we geen passende stekkers hadden (waar blijft de Europese eenheid ????). De voorspelling was trouwens niet erg bemoedigend................ go to top

Dag 7, wo 24 juni Hoewel het 's morgens droog was en het weer er op het eerste gezicht toch wel aardig uitzag bleek het toch niet vliegbaar. Wel hebben we het 's middags nog geprobeerd, samen met de 6K, maar na een minuut of twintig moesten we de poging toch staken. Eerst zijn we echter nog naar het dorp geweest om geld uit de muur te trekken. Bij het bekijken van de etalages zag Gerrit een koepeltentje voor een acceptabele prijs. Plotseling bedacht hij dat het lapje dat hij nu bij zich had en als tent fungeerde toch niet helemaal aan zijn verwachtingen voldeed en in een opwelling schafte hij zich dit nieuwe onderkomen aan. Hij was hier zo content mee dat hij het koepeltje toen we terug waren zeker twee keer opgezet en afgebroken heeft. En ja, wat doe je dan als er verder niet gevlogen kan worden ? Je gaat naar vervangende activiteiten zoeken. Deze waren snel gevonden in de vorm van gesimuleerde starts van de startbaan in de VW-bus, compleet met door onszelf geimproviseerde verkeersleiding. Degenen die nieuwsgierig zijn wat we hiermee bedoelen moeten de video maar eens bekijken die van dit fenomeen gemaakt is, kompleet met geluid !!!!!! Daarna zijn een aantal van ons met de voorzitter de omgeving gaan bekijken en daarbij stootten we op een zeer luxueus hotel-restaurant op een heuveltop in de omgeving.

Het plan werd onmiddellijk gesmeed om daar 's avonds te gaan eten. Aldus geschiedde, zij het dat de weg naar het restaurant, toen we deze alleen moesten rijden, toch niet zo simpel bleek te zijn, maar na hier en daar eens gevraagd te hebben zijn we er uiteindelijk toch gekomen. Het speciale van het restaurant bleek te zijn dat het restaurant in zijn geheel draaibaar was, hier kwamen we pas achter toen Ton na enige tijd zijn polstasje miste waarvan hij zeker wist dat hij dat op de vensterbank neergelegd had. Na enig zoeken bleek dit tasje plotseling enige tafels terug te liggen ?!?!?! De vensterbank draaide, in tegenstelling tot de vloer en de tafels daarop, niet mee !!!!! De maaltijd was voortreffelijk en je kon aan Jan zien dat hij genoot; hij nam zich voor om hier later nog zeker eens terug te komen. Gezien de locatie van het restaurant ( in het voormalige Oost-Duitsland) vielen de prijzen ook alleszins mee. Peter Theunisse besloot om ook hier maar de nacht door te brengen. Wij zijn weer naar het vliegveld gegaan om daar de nacht door te brengen. go to top

Dag 8, do 25 juni Het weer zag er een stuk beter uit en iedereen besloot om de wedstrijd voort te zetten. Ton en Gerrit zouden vandaag vliegen en het doel was het tweede keerpunt (Roudnice) te ronden en zo ver mogelijk terug te vliegen. Het vliegplan om de Tjechische grens te passeren werd ingediend en ook de overige voorbereidingen werden getroffen. Om half twaalf waren we airborne en met de wind in de rug gingen we op pad. De thermiek was goed en Gerrit besloot om er maar eens wat vaart in te zetten. We hoorden echter nog niets van onze kameraden die al op Roudnice waren .......... Het eerste stuk tot net voorbij de Tjechische grens ging voorspoedig en wij hadden ons reeds aangemeld bij Praag Info. Daarna werd het moeilijker, de wolken werden onbetrouwbaar en we moesten al gauw gas terug nemen. Bij Mariansky werd het zelfs kritisch toen we op 200 mtr. bij het veld naar thermiek moesten zoeken. Wij zagen ons na ca 1 uur vliegen al op dit droevige veld staan. Maar gelukkig vonden we net op tijd, tegen een hellinkje, de reddende bel die ons weer naar wat comfortabele hoogte bracht. Inmiddels hadden we ook contakt met de vliegers op Roudnice die ons echter op dat moment niet veel goeds te melden hadden. Met de schrik nog goed in het lijf gingen we toch maar weer richting Oost, zij het nu wel wat voorzichtiger. Het ging redelijk tot bij het vliegveld van Rakovnik waar we een soortgelijke ervaring als bij Mariansky hadden.

We konden niet de juiste bellen vinden en wat we wel vonden was juist genoeg om boven te blijven. Dus we dobberden maar verder tussen de 400 en 500 mtr. richting Roudnice; echt comfortabel was het niet. Voor alle zekerheid besloten we om via het vliegveld Panensky ( 20 km. van Roudnice) te vliegen omdat we nog niet binnen glijbereik van Roudnice waren; we kwamen nog 300 mtr. te kort !! Na veel gezoek zagen we Panensky liggen en we zagen er ook een kist boven vliegen. We hadden inmiddels ook weer hoogte verloren en dit was onze laatste kans om weer omhoog te komen. Met de moed der wanhoop vlogen we naar de cirkelende kist toe, maar we kwamen te laag aan en moesten landen op Panensky. Daar stonden we dan om 2 uur 's middags !!!! Panensky bleek een verlaten vliegveld te zijn met als enige faciliteit een baan, verder absoluut niets. Wat nu te doen ?? We besloten om te proberen een sleepkist van Roudnice te krijgen om ons hier op te slepen zodat we het laatste stukje naar Roudnice zouden kunnen afleggen. Inmiddels hadden we de ophaalploeg al via de gsm op de hoogte gebracht van onze belevenissen en hun gezegd maar even te wachten met verder te rijden. Zij vonden dat niet erg, want ze zaten heerlijk op een terras bij een restaurantje in de bossen, te genieten van de culinaire streekgeneugten.

Kontakten met de verkeersleiding van Roudnice en met het clubhuis van de plaatselijke club mislukten: niemand aanwezig. Uiteindelijk gelukte het ons om via de 6K, die het wel net gehaald had, een sleepkist te regelen die ons dan zou oppikken; hij moest nog twee kisten omhoog slepen en dan zou hij komen. Inmiddels was het wel al 3 uur geworden. Eindelijk, eindelijk kwam de rode Zlinn in zicht die ons uit onze netelige positie zou bevrijden. Intussen hadden we al tot twee maal bezoek gehad van enkele ultra lights die ons op 2 mtr. hoogte vriendelijk goeie dag zwaaiden; leuk maar wat schiet je er mee op. Nadat de Zlinn geland was en de baan geinspecteerd op obstakels gingen we eindelijk weer omhoog, het was inmiddels half 5. Twintig minuten later landden we op Roudnice. Hier ontmoetten we de DM die juist voor ons geland was en de LT die er al wat langer stond. Omdat er nog wat wolken stonden besloten we om zo snel mogelijk de formaliteiten af te handelen en weer te starten om nog te proberen 30 km. te vliegen naar het vliegveldje Rana. Jaques was al klaar en zou als eerste starten, daarna wij omdat de LT nog van alles moest doen. Aldus geschiedde. Eenmaal omhoog hadden we het geluk om vrijwel meteen een redelijke bel aan te vliegen die ons naar ca 1200 mtr. bracht. Dit zou net genoeg moeten zijn om ons naar Rana te brengen. Wij hoorden de DM moeilijk zitten en hij besloot om terug te keren naar Roudnice.

Wij besloten om door te glijden naar Rana en stelden de ophaalploeg van ons voornemen op de hoogte; zij zouden ook naar Rana komen. De bel die ons naar 1200 mtr. bracht bleek ook tevens de laatste te zijn; het vliegveld was niet te zien maar volgens de gps zaten we 25 km. uit en hadden we ca. 100 mtr. over, dus maar doorglijden. Het dalen onderweg en/of de tegenwind was toch meer dan gedacht en langzaam begonnen we onze reserve te verliezen. Op 5 km. van het veld, we zagen het nog steeds niet, was onze reserve op; het zou dus een straight in moeten worden. Wat doe je dan in zo'n geval; je volgt exact de gps en hoopt op het beste. Landingsmogelijkheden recht vooruit waren er voldoende. Op 800 mtr. van het veld (nog steeds niet te zien) werd de landing ingezet in een akker. Dit ging goed en na de landing keken we elkaar eens aan: hoe kan dat nou ????? Ton besloot om de akker maar eens uit te lopen op zoek naar iemand die ons kon vertellen waar dat verrekte vliegveld nou was. Na 100 mtr. door de akker gesjouwd te hebben stond hij...........................aan de rand van het vliegveld!!!!!!!! Gelukkig was er op dit late uur nog juist iemand op het vliegveld die ook bereid was om ons met een trekker uit de akker te trekken, en aldus geschiedde.

De kist werd bij het vliegveldzwembad (!!) gezet in afwachting van de ophaalploeg. Ton besloot om intussen toch maar een duik in het zwembad te nemen; verrukkelijk na al de ontberingen van deze dag. Maar de dag was nog niet ten einde........... Het vliegveld bleek de bakermat te zijn van de Tsjechische zweefvliegerij, dit werd ons althans verteld door iemand wiens naam ik inmiddels vergeten ben maar die een heleboel mensen kende van de vereniging van historische vliegtuigen in Nederland. Hijzelf vloog nog regelmatig op een Kranich III. Na een dik half uur verscheen de ophaalploeg en werd de kist ingeladen. Het plan was om een verplaatsing te doen naar Duitsland en wel naar het vliegveld Grossruckerswalde. Na afscheid genomen te hebben werd de tocht aangevangen. Onderweg hebben we nog ergens gegeten in een verbouwd klooster of zoiets; perfecte maaltijd tegen een meer dan schappelijke prijs. Inmiddels was het reeds donker geworden en we moesten nog een stuk door de bergen dus enige haast was geboden.

De enige weg naar Duitsland door de bergen werd geflankeerd door hoeren en tuinkabouters; door de duisternis leken ze wel mooi (de hoeren) maar dichterbij gekomen was de eerste reactie het gas dieper intrappen. Het vinden van het veld Grossruckerswalde bleek niet eenvoudig ondanks dat we de GPS met de goede coördinaten ingeschakeld hadden. Uiteindelijk bleek het te liggen bovenop een bult en we bereikten het via een hobbelige tocht over de strip en natuurlijk bleek later dat het ook veel eenvoudiger kon. Tot onze verbazing zagen we de aanhanger van de DX binnen het hek staan en ook de T was aanwezig, alleen konden we er niet in omdat het hek gesloten was. Er hing wel een papiertje in met het telefoonnummer van Reitze, dit bleek echter niet goed te zijn. In het dorp hadden we al kamers geboekt want we wilden wel weer eens goed douchen en comfortabel slapen. Weer terug in het dorp hebben we nog enige pinten genomen en zijn toen maar snel gaan slapen na deze enerverende dag. go to top

Dag 9, vr 26 juni Na een prima ontbijtje in het hotel en niet te vergeten een overheerlijke douche zijn we naar het veld gegaan wat nu bij licht zeer eenvoudig te vinden was. De begroeting met de ploegen van de T en de DX was hartelijk en ervaringen werden uitgewisseld, het mysterie met het verkeerde telefoonnummer werd opgelost en vervolgens werd het weer gadegeslagen. Dit was niet goed genoeg om te vliegen dus de vraag was blijven of verder rijden. Het werd blijven. We hadden intussen ook kennis gemaakt met enkele plaatselijke zweefvliegers die ons, als we dan toch bleven, uitnodigden voor een barbecue 's avonds. Dit werd in dank aanvaard en we zetten onze tentjes op in de nabijheid van het clubhuis. Inmiddels was ook de 6K ter plekke verschenen, die was dus gisteren na de start op Roudnice ook niet veel verder gekomen. De dag werd verder doorgebracht met het bezichtigen van de faciliteiten. Het veldje was heel aardig en had een typisch weekend bedrijf; de leden kwamen vrijdagavond en bleven overnachten in caravans en huisjes en gingen dan 's zondags avonds na het vliegen weer naar huis. Een beetje zoals Axel. De vliegtuigvloot was voornamelijk van Poolse makelij maar ook een Duitse Falke ontbrak niet. Starten werd gedaan door middel van een tweetrommellier en, als de vlieger er was, achter een Wilga. Ook stond op het veld nog een oude Antonov, zo te zien als museumstuk. Groot was de verbazing dan ook toen bleek dat hij nog regelmatig gebruikt werd om parachutisten te droppen.

De tijd voor de barbecue brak aan. De aanwezige vrouwen hadden hun best gedaan op de salades en overige appetijtelijke zaken. De chef aldaar, ene Ed Oorklep, had al aangekondigd dat er ook nog een restant bier opgedronken moest worden. Dit werd geschonken middels een complete mobiele tapinstallatie; het zg "restant" bestond toch nog uit twee vaten !! Wij waren nauwelijks aan de barbecue begonnen (ook de overige teams deden mee) of wie verscheen daar aan de poort? Jawel da QX. Eindelijk hadden we nu de gelegenheid om de drum benzine, die we al dagenlang meezeulden en bedoeld was voor de "thuisbrenger" van de ASH-25 van Dick aan hem te overhandigen; de drum was inmiddels wel een beetje roestig geworden !!! Het QX-team natuurlijk dik tevreden: benzine voor de terugtocht en met de neus in de barbecue. Tijdens de barbecue moest Ton (waarom ik altijd?) een speech in het Duits houden maar na de nodige pinten was het Duits niet meer van onberispelijke kwaliteit en lagen de aanwezigen dan ook regelmatig in een deuk. Ook Ed Oorklep deed zijn zegje en bood Ton daarna als dank voor de vriendelijke woorden, die ze kennelijk toch begrepen hadden, een VOPO-pak aan dat ter plekke aangetrokken werd. De snit van dat pak was niet berekend op het welvarende westen, kortom het paste van geen kanten. Behalve het pak werden ook petten uitgewisseld: Ed de Euroglide pet en Ton zijn onafscheidelijke vechtpet hetgeen hem toch een beetje aan zijn hart ging. Al met al was het een reuze gezellige avond en voldaan zochten we de tentjes op. go to top

Dag 10, za 27 juni Vandaag stonden we op en pakten we maar snel de tentjes in want er stonden vervaarlijk grote wolken aan het zwerk. Bovendien hingen ze aardig laag. Maar volgens Ed zou het in de loop van dag nog wel opklaren en dan zou het goed wegvliegen zijn. Wij geloofden daar niet erg in maar besloten het nog even aan te zien. De 6K en de T gingen het na verloop van tijd even proberen; ze konden wel blijven hangen maar kwamen toch niet hoog genoeg om weg te vliegen en na een poosje landden ze weer. Na deze exercitie besloten we definitief om te verplaatsen; de DX was reeds weggereden. Het plan was om naar Zwickau te gaan en daar te proberen om nog minimaal 30 km te vliegen om daarna weer een verplaatsing te kunnen doen van 100 km. Nadat Ton de pet van Ed maar weer teruggeven had (waar hij toch wel blij mee was) zijn we, na hartelijk afscheid genomen te hebben, weggereden richting Zwickau. Na een half uur gereden te hebben hoorden we over de radio dat de 6K, de T en zelfs de QX toch gestart waren en overland aan het vliegen waren. Hadden we dan toch een verkeerde beslissing genomen ? Twijfel alom. Het was een flink stuk rijden naar Zwickau waar we rond half 2 aankwamen. Het weer was intussen een stuk opgeklaard en er stonden cumuli aan de lucht. Jan en Han zouden vliegen. Snel werd de kist in elkaar gezet en naar de startplaats gebracht. In verband met een "ruhezeit" konden we niet slepen dus werd de aloude lierstartmethode van stal gehaald. We kregen van de club die daar aan het vliegen was tekst en uitleg over hun lier en na dat verhaal konden de maten eindelijk airborne gaan.

Natuurlijk precies in een blauw gat. De grondploeg zag de Duo lange tijd op gelijke hoogte blijven en afdrijven en was al bang dat het weer landen werd. Maar gelukkig werd daarna toch hoogte gewonnen en na enige tijd werd gemeld dat ze op pad gingen. De drie andere kisten zaten zo te horen niet eens zo ver vòòr, dus de schade viel mee. Het werd een lange vlucht, telkens werd meegedeeld dat toch weer een veld verderop geprobeerd werd; voor de ophalers niet zo'n probleem omdat we via de autobahn volgen konden. Eenmaal stonden we zelfs al op het veld waar geland zou worden, maar een laatste reddende bel joeg de Duo weer naar comfortabele hoogte en voort ging de reis weer. Uiteindelijk werd geland op het veld Eisenach, een groot oud Oostduits militair veld bovenop een plateau. Dat was even zoeken voor de ophalers om het te vinden, maar uiteindelijk lukte het. De kist werd gewassen en gedemonteerd en de strategie voor de volgende dag werd besproken; de beste optie om de volgende dag te vertrekken bleek de Wasserkuppe te zijn; een verplaatsing van ca. 60 km. Maar nu eerst een onderkomen voor de nacht gezocht, het was inmiddels al een uur of 8 en we hadden geen zin om nog uren door te rijden en ergens in het donker aan te komen, dus besloten we om net buiten het stadje Eisenach een hotelletje te zoeken en daar tevens wat te eten en dan de volgende morgen bijtijds naar de Wasserkuppe te rijden. Zo gezegd zo gedaan; het hotelletje wat we vonden lag een stuk buiten Eisenach, maar beantwoordde geheel aan onze verwachtingen. Lekker gegeten, nog een biertje gepakt en bijtijds gaan slapen. go to top

Dag 11, zo 28 juni De laatste dag van de Euroglide, dus we moesten voor 24.00 uur in Eindhoven zijn. Afstand nog ca. 600 km. Zoals afgesproken zijn we na het ontbijt op weg gegaan naar de Wasserkuppe, een uur of 2 rijden. Het was een mooie rit door een heuvelachtig landschap met als letterlijk hoogtepunt de Wasserkuppe, 1000 mtr hoog. De VW-bus had er af en toe moeite mee om de hellingen te nemen. Eenmaal aangekomen hadden we nog wel wat tijd over om eerst eens rond te kijken en een praatje te maken met de chef-instrukteur die Han nog kende van een vorige Euroglide. Het was inmiddels hard gaan waaien ( 40 km/u); we besloten om eerst maar eens een kop koffie te gaan drinken. Omdat we allemaal nu 3 keer gevlogen hadden werd geloot om de laatste twee beurten; het lot viel op Jan en Han. Maar Han had toch vandaag niet zo'n zin en de beurt ging naar Ton. Na de koffie de kist in elkaar gezet en naar de startplaats geduwd. De startrichting was met de wind mee !!! en heuvel af; aan het eind van het startbaantje (ca. 600 mtr.) was het einde van het plateau en gaapte een diep dal.

Dank zij een sterke sleepkist ging het goed en na het loskomen hadden we een prachtig uitzicht over de omgeving van de Wasserkuppe. Een paar ASK-21´s hingen in de hellingstijgwind te cirkelen en konden op hoogte blijven. Wij hadden afgesproken om ons naar 1100 mtr. te laten opslepen, zodat we voldoende hoogte hadden om het veld Fulda te bereiken wat 33 km. verder westelijk lag en 800 mtr. lager. Met de 40 km/u wind tegen bleken we deze hoogte wel nodig te hebben ondanks de goede glij-eigenschappen van de Duo-Discus ! Toen we loskoppelden zaten we ruim boven de 3/8 cumulus en hadden we een prachtig uitzicht over het schitterende gebied west van de Wasserkuppe. We volgden de gps richting Fulda dat we met een kwartiertje in zicht kregen, intussen langzaam tussen de wolken naar beneden dalend. Iets verder moest nog een veldje liggen: Fulda ....... en dat moest haalbaar zijn. We hadden trouwens tot nu toe alleen zeer rommelige en verwaaide thermiek gehad wat niet tot enige substantiële hoogtewinst leidde.

This story Voorbereiding Dag minus 1 Dag 1 Dag 2 Dag 3 Dag 4 Dag 5 Dag 6 Dag 7 Dag 8 Dag 9 Dag 10 Dag 11 Stories index

Na enig zoeken kregen we het veld in zicht, het lag tussen een paar heuvels en het naderen ervan bleek niet eenvoudig, zeker niet met deze wind. Na nog een beetje in de buurt van het veld gezocht te hebben naar thermiek, wat niet lukte, besloten we definitief te landen. We stelden de ophaalploeg in kennis en begonnen aan de nadering. Na een enerverende finals zetten we de kist tenslotte veilig aan dek; de laatste landing in de Euroglide. Het veld bleek een motor- en ultra-light veld te zijn met een baantje van ca. 600 mtr. De ophaalploeg kwam een half uurtje later het veld oprijden en snel werd de kist gewassen en afgebroken. Toen begon de lange tocht naar Eindhoven, we hadden nog een credit van ongeveer 25 km. Snel werd de autobahn opgezocht, het was prima weer om te rijden en dus schoten we lekker op, een enkel filetje daargelaten. Naarmate we Nederland naderden begonnen de wolken dreigender te worden en links en rechts van ons begonnen zich al buien te ontwikkelen. Tenslotte kregen we zelf ook nog enkele buien over ons heen; helaas begaf in een van de buien de ruitenwisser het; het werd tijd om de bus weer in te leveren!! Om ca. 21.00 uur reden we het veld op, kist wegzetten (zou de volgende dag nog even door Gerrit en Ton van

binnen schoongemaakt worden), chutes en papieren opbergen, accu´s aan de lader en vervolgens bij de Fly-Inn de zaken uit de bus over de deelnemers verdeeld, mijn god wat een troep, hoe hebben we dit ooit 10 dagen uit elkaar weten te houden ?! Maar goed aan alles komt een eind en ook aan dit uitzoekkarwei. Het bier wat we daarna in de Fly-Inn konden nuttigen smaakte er des te lekkerder om, zeker omdat dat nog gepaard ging met enorme verhalen van de overige reeds teruggekeerde deelnemers. Voorzichtige schattingen onzerzijds, de verhalen aanhorend, leidde tot de conclusie dat we een derde of vierde plaats hadden veroverd in de zweefvliegcategorie, niet slecht !! Hier komt een einde aan het verslag van de belevenissen van het team EH. Concluderend kunnen we allen zeggen dat het een fantastische tocht is geweest vol afwisseling en avontuur en in een prima onderlinge verstandhouding volbracht. Zeker voor herhaling vatbaar. Ton de Kort go to top

Created by Poort