1998 story of team SW 


1998 story of team SW

Euroglide 1998


Inleiding
Team SW: Leo Simons en Max Dolfin.

Dit is het chronologische verslag van de vierde Euro-Glide vanaf het vliegveld Eindhoven via Dahlemer Binz in de Eifel naar Pont-sur-Yonne in Frankrijk, 80 km zuidoost van Parijs. Vanaf Pont-sur-Yonne vlogen we naar Roudnice in Tjechie, totaal onbekend gebied voor onze zweefvliegerij en daarna via Dahlemer Binz terug naar Eindhoven Deze race is gehouden van 18-6-98 t/m 28-6-98, waarbij volgens het reglement 300 km. maximaal verplaatst mocht worden over de weg in porties van maximaal 100 km. Iedere verplaatsing moest, om geldig te worden, worden gevolgd door een wedstrijdvlucht van minimaal 50 km. Een ieder mocht zelf en vrij bepalen welke route werd gevolgd. Motorzwevers of Turbo's mochten de motor wel gebruiken voor het voorkomen van een buitenlanding, doch iedere motorminuut tot aan de landing telde voor 2 km. verplaatsing over de weg. Het weer was gemiddeld, in ieder geval niet koud, en vooral de Ardennen en Noord-Frankrijk zijn weer onderworpen aan een lage tot zeer lage inspektie.
Het was het toch weer een bijzonder leuk avontuur, waarbij het altijd de vraag was, waar werd geland en de volgende dag weer gestart. We hebben wederom geleefd als Nomaden in onze trouwe camper. Mijn nieuwe Zander maakte het leven in de lucht gelukkig een stuk simpelder dan voorheen.
Dag minus 1 / woensdag 17-6-98.
Na divers uitstel, Bart Smit op Terlet uit de lucht halen om 19.30, kist opruimen en inpakken, bij Karel Termaat een speciaal waypointsbestand in de logger laden, zijn we op Welschap om ca. 00.30, 4 1/2 uur na het begin van de verplichte wedstijdbriefing, waar we net nog de Fly-inn open treffen met o.a. mijn vriendin Rietje Schuit, leuk om haar weer te zien. Onder het drinken van wat kopjes koffie ga ik mijmeren over wat komen gaat. Ik begin mij toch wat zorgen te maken over de concurrentie, de twee nimbussen-4 van Gerrit Kurstjens en Pamela hebben erg veel vleugel en de daarbij behorende glijhoek en ook Daan Pare zal het vliegen zeker nog niet verleerd zijn. Ik vertrouw erop dat Gerrit wat zal worden gehinderd door het meenemen van slechts een
 
enkele aanhanger en auto voor twee kisten en dat Daan nog niet helemaal bekomen is van de blikseminslag, en daaropvolgende brand, die zijn huis enige dagen geleden trof (en hem gelukkig miste). Met die wetenschap kan ik weer goed slapen en in de "Gay-lovers-lane", een bosweggetje vlak bij Welschap, staan we perfekt. Leo zegt dat hij de hele nacht opgewonden wakker heeft gelegen, waarschijnlijk in de hoop enige "gay-lovers" te treffen o.i.d.
go to top

Dag 1 / donderdag 18-6-98.
Hoewel warmer is dan de afgelopen weken trekt er vandaag een soort frontje door, wat ons de gelegenheid geeft om ons een dagje ontspannen te prepareren in de hangar; kist eruit/ koffie erbij en 1001 kleine achterstallige klusjes "even" opknappen. Goede raad gegeven over logger-betanden aan team DX, wat mij nog bijna op het verlies komt te staan van mijn totale waypoints-bestand (door Karel de avond tevoren met toewijding aangemaakt en in de nieuwe logger gepropt) bij het verkeerd overladen van mijn bestand in de logger van de DX. Gelukkig ben ik er al handiger mee dan verwacht en het manual biedt redding. We zijn er eindelijk klaar voor en pakken het spul in, alles in de auto en in de kist werkt zoals het behoort.
 
Dan Leo maar kennis laten maken met "de Conaisseur", een uitermate gezellige vreethut midden in Eindhoven die ik heb leren kennen doordat mijn zoon Vincent enige jaren in Eindhoven heeft gestudeerd. Geslapen hebben we bij Joeri en Natasja in een soort "gay-lovers-bed", waarin we voortdurend naar elkaar toerolden, wat Leo iets te ver ging en hij,lief he?, de bank heeft opgezocht.
go to top
Dag 2 / vrijdag 19-6-98.
Vandaag ziet het weer er beter uit en gaan we eerst bij de EAC-zc genieten van het traditionele en befaamde Euroglideontbijt met eieren van Heinz. Dan briefing, monteren en wegwezen, geen barograaf, een inkt, geen camera, vlak voor de start de logger aan en klaar is Max. Leo stalt zijn ophaal-atributen uit, hij doet dit alleen en kan uitstekend ophalen, hoe hij dat allemaal doet met slechts twee handen kan ik mij amper voorstellen. Hij stuurt, schakelt, drinkt cola, luistert naar een CD, bedient radio,GSM en GPS, leest kaart en kijkt, gezien het feit dat hij dit al jaren schadevrij doet, nog naar buiten ook. Wat hebben vliegers in die vrije ruimte het dan toch makkelijk. Enfin, het wordt vliegbaar maar het houdt duidelijk niet over, ik wordt als derde opgesleept en hang in slecht zicht in slecht stijgen op 595 mtr. en besluit dan maar "slik-slik" op pad te gaan, wat moet je anders? De eerste bel van 0,6 mtr. vindt ik bij Budel op 280 mtr. en de volgende vlak voor Roermond op 300 mtr., het wordt dus beter en op 700 mtr., na een half uurtje, ga ik weer steken. Het is echter zeer slecht en binnen 15 minuten sta ik dan ook op Schinveld, waar ik eerder was en weet dat die
 
spiegelende stukken waterplassen zijn van de voorgaande twee weken, ik land dan ook hoog en droog bij het clubhuis en geniet van de metershoge waterfonteinen die de DX en MA opwerpen. Goed joh! Dan blijkt een ophaler als Leo zijn gewicht in goud waard, in no time is hij op Schinveld en rijden we snel naar Aachen-Merzbruck omdat wij weten dat de dag om 16.30 nog lang niet is afgelopen en dat de anderen nog vliegen. Om 18.30 hang ik dan ook achter de sleepkist om te proberen naar Dahlemer Binz te komen. Hoewel ik grote stukken moet omvliegen i.v.m. slecht weer en verboden gebieden kan ik, op de laatste buienthermiek, op Dahlemer Binz landen waar ik de lappen vleugel van de twee Nimbussen zie staan, een goed teken. Inderdaad zit het spul al buiten te eten en drinken en wordt het gezellig, ik wacht op Leo om lekker te gaan eten in de Fliegerstube. Het wordt later laat en gezellig en we genieten buiten nog na, in de grondmist, van deze drukke dag. Helaas staat Daan bijna 100 km verder, maar dat zien we morgen wel weer.
go to top

Dag 3 / zaterdag 20-6-98.
Dit gaat een memorabele dag worden, in meerdere opzichten, de cumultjes staan reeds om 08.30 volop aan de lucht en, na ons befaamde ontbijt van Max-specials, vers sinasappelsap en kiwi's, gaan we dan ook naar de startplaats om ons te prepareren; kist drogen, eten, water, kaarten enz. We krijgen de eerste kabels van de dag en om ca. 11.30 wordt ik opgelierd naar 850 mtr. en vind een belletje tot 950 mtr, helaas ligt het veld op 585 mtr., maar de cumultjes staan er nog steeds dus wegwezen. De twee nimbussen ben ik reeds snel kwijt, ze verdwijnen voor mij uit zicht, en het wordt vechten vandaag: de turbo werkt helemaal niet omdat ik helaas geen batterij meer heb die funktioneert en de cumultjes verdwijnen op koers. Iedere steek wordt een mogelijke buitenlanding en heel geduldig scharrel ik dan ook voort, de speelruimte tussen de basis en de grond kan niet veel meer zijn dan 500 mtr. Na een bijna-landing op het vliegveld van St-Hubert klim ik eindelijk tot bijna 1650 mtr. en dat is 1000 mtr. boven de grond, dus richting Sedan in Frankrijk, waarvan ik me van vorige Euro-Glides kan heugen dat het daar in ieder geval niet goed is, het veld ligt in een natte vallei van de Maas. Ik laat Sedan dan ook ruim rechts liggen en ploeter voort in de wetenschap dat de kilometers vandaag duur zijn. Ik hoor de PM, VW en NL voor mij vliegen! Later hoor ik dat speciaal de PM de boomtoppen voor Sedan van heel dichtbij heeft gezien en vlak daarna de turbo heeft moeten starten en daarna door is gevlogen tot Sezanne, wat haar in feite meteen diskwalificeert, zonde, maar het reglement is er niet voor niets.
 
Ik kom zelf inmiddels lager en lager en neem ieder stijgen mee maar moet vlak voor Chalons buitenlanden en meld Leo via de GSM dit heuglijke feit, de opgegeven postie voert hij in de GPS en zo kan hij mij perfekt vinden. In de brandende zon demonteren we de accu en het euvel is snel getraceerd, de accupolen zijn gecorrodeerd, vergeten bij het winteronderhoud en in ieder geval snel te verhelpen. Dan komt de hogere taktiek van de Heeren uit de hoed, want i.p.v. naar het 15 km verder gelegen Chalons-Ecury besluiten we ons te verplaatsen naar het 80 km verder gelegen Troyes. Zo gezegd zo gedaan en op Troyes vallen we met onze neus in een uitermate gezellige BBQ van de plaatselijke zweefvliegclub, die we ons goed laten smaken. Vooral de als plaatselijke specialiteit gepresenteerde andouilette laten we ons goed smaken (terwijl ik mijn deel onder de tafel werk probeer ik de smullende Leo te doen inzien dat hij gekookte pens zit te eten). Al met al een echt Franse ervaring met veel vin rouge, blanc et rose, perfekte gastheren daar op Troyes. Sleepje voor de volgende dag is geen enkel probleem, ze hebben open dag en er is de hele dag een sleepvlieger. We slapen binnen de hekken van het vliegveld en zien de baanverlichting automatisch en Frans voortdurend aan- en weer uitgaan, zonder dat een kist komt of gaat. NL staat in z'n eentje op het keerpunt Pont-sur-Yonne, de twee Nimbussen en de QX staan op Sezanne en wij op Troyes ongeveer op gelijke afstand. Het gaat goed. We wanen ons god in Frankrijk en gaan, na wat koffie, heerlijk slapen.
go to top

Dag 4 / zondag 21-6-98.
Zondag, dag des heeren. Alles klopt, de zon schijnt op deze dag en de Heeren zijn lekker vroeg wakker. Na het ontbijt bij de sjieke Franse beroepsmeteo het weer gehaald en het is al snel duidelijk, het wordt badgastenweer. Na het ontbijt kan er gekozen worden voor een sleep voor of na het eten, een bekend gegeven in Frankrijk. Om toch nog kans op verder vliegen te behouden wordt gekozen voor een start voor de lunch, die dan ook om exakt 12.30 plaatsvindt. Helaas is het met de thermiek niets gedaan en het kost dan ook wat kilometers, c.q. motorminuten voordat Pont-sur-Yonne in zicht komt en ik daar geen enkele aktiviteit zie en dan maar naast de geparkeerde kist van Daan land. Er is ook op Pont-sur-Yonne een open dag en het is een lawaai van jewelste, na hartelijk begroet te zijn door Daan, Cris en Marijn gaan we dan ook stripwaarts waar na een half uurtje de twee Nimbussen komen landen, even later gevolgd door de QX. Er komt wat afscherming in de vorm van altocumulus opzetten en we gaan dan ook maar wat drinken, op NL na, die we na een half uurtje zien starten waarop wij ook maar weer naar de strip gaan. Helaas heeft de sleepkist last van hoestneigingen en voordat de volgende van stal is gehaald is Daan gevlogen en wordt de afscherming dikker en dikker. Zelfs de sleepvlieger ziet er geen heil meer in en adviseert ons, gezien het feit dat "l'air est mort et stabile", om zelfs geen poging meer te ondernemen.
 
Dan komen de problemen, morgen een sleep is niet mogelijk want daar heeft men niet op gerekend, er zouden in het weekend wat Nederlandse zweefvliegtuigen komen en zeker niet meer na het weekend. Een communikatie-foutje dus! Na wat heen-en-weer-gepraat valt dat nog te regelen en bel ik Leo, die op mijn terugkomst wacht op Troyes, met de GSM (op dit soort trips bijna onmisbaar) om hem nederig te vragen om maar naar Pont-sur-Yonne te komen wat hij blijkbaar gaarne doet. Later hoor ik van hem dat hij bijna is weggesmolten op Troyes en blij was met wat rijwind. Na een heerlijk middagje kletsen in de schaduw van wat hoge bomen gaan we eten in een pizzeria, waar ook het nimbusvolk was neergestreken. Keuze was er niet meer, een pizza was wat nog verkrijgbaar was en diesmaakte dan ook voortreffelijk. Daan Pare staat op Brienne en ligt dus weer 100 km voor, hij houdt zeker niet van gezelligheid. Na nog wat gedrentel over de Pont over de Yonne gaan we terug naar het veld, en na nog wat litertjes koffie wordt de camper weer opgezocht.
go to top

Dag 5 / maandag 22-6-98
De eerste daad van de dag, na het ontbijt dan, is een heerlijke douche. Dan een op het veld binnengekomen fax overhandigen aan de QX, waarin Yoeri aan hen vraagt wat hij moet doen met de vaten benzine die op een vliegveld en route voor hen klaarliggen. Het grapje zal toch niet bedoeld zijn als hint dat de motor door hen teveel gebruikt wordt??? Ik weet dat ze het vliegveld Schinveld op de motor zijn gepasseerd op weg naar Aachen-Merzbruck maar weet ook dat ze al uit de wedstrijd liggen omdat hun systeem de motoruren niet blijkt te registreren. Het grapje komt dan ook hard aan. Vandaag is het raak en gaan we de achterliggende konkurrentie definitief een hak zetten, de wind komt met 20 km uit het westen, er staan plenty cumuli en wij hebben dus wind mee naar Tjechie. Er wordt gestart om 11.30, naar onze smaak wat laat maar de sleepvlieger kon niet vroeger, en met de wind mee gaat het van cumul tot cumul tot cumul alleen werken ze lang niet allemaal mee en geeft een op de vijf een aarzelend belletje van minder dan een meter. Toch komt Troyes in zicht en daarna ook Brienne, waar Daan natuurlijk allang gestart is. Toch heb ik hem nog niet gehoord en ik informeer maar eens:" NL, SW" - "Ja. NL" - "Hoegaatie, Daan?" even stilte, dan: " Goed, maar ik bennetgestartwantwekampeerden indeschaduwenhebbenonsverslapen". Olala, de dames ophalers hebben zeker ingegrepen en Daan er fijntjes op gewezen dat zij voor de gezelligheid mee zijn en gezelligheid, menen zij, is in gezelschap van de andere teams, en natuurlijk specifiek het SW-team, en Daan blijft dan ook de komende dagen weer bij ons, zoals het hoort. Goed, het stijgen wordt beter en voor het eerst bij deze Euro-glide komen de steeksnelheden boven de 150 km te liggen, soms zelfs nog harder. Ik stik haast in een snee krentebrood wanneer ik ET-Peter Teunisse(van Willie nou wel of Willie nou niet) over de radio hoor schreeuwen tegen zijn blijkbaar hardhorende, dove of vanaf nu dove grondploeg: "Weiter fahren nach dem Osten" en dat twee keer. Ik zie ze al voor Moskou staan met de aanhanger. Nog een klein dieptepuntje van ca. 300 mtr boven de grond en tussen Nancy en het Pfalzer woud (de Duitse grens) wat gescharrel met weinig stijgen en dan steek ik Duitsland in waar de basis stijgt en het stijgen weer betrouwbaarder wordt.
 
Gemiddeld stijgen van zo'n anderhalve meter en een wolkenbasis van ca. 1800 mtr brengen mij lekker naar het oosten, de twee Nimbussen kon ik in Frankrijk al niet meer bijhouden en Daan zie ik ook nergens, het is hier echter mooi weer en om 16.30 ben ik bijna binnen glijbereik van de Tjechiese grens, de kaart ben ik afgevlogen maar de Zander doet al het moeilijke werk en vertelt mij (bijna) alles. Helaas heeft niemand van ons erbij stilgestaan om vanmorgen een vluchtplan voor Tjechie in te dienen en in de lucht blijkt dat alras onmogelijk. De vlucht eindigt dan ook op het vliegveld van Bayreuth, waar volgend jaar de WK worden gehouden. Gerrit en Pamela gaan nog een veldje verder en staan, naar wij later hoorden, op een onmogelijk klein zweefvliegstripje 20 km. verder naar de grens. NL, QX en SW staan uiteindelijk dus op Bayreuth en dat om half zes, eenmaal op de grond horen we dat het pas een uurtje droog is en dat het front dus net gepasseerd is. Waarschijnlijk was Roudnice toch niet haalbaar geweest en 637,8 km is toch een mooie afstand, zeker als ik bedenk dat Leo nog uren moet doorknorren om hier te komen. We worden door leden van de vliegclub met een traktor uit het veld gehaald, er starten en landen hier heuse verkeerskisten, en dan worden we al snel meegenomen naar de camping langs een riviertje, waar het heerlijk toeven is. De BBQ gaat aan en een Duits biertje smaakt als altijd eerder, extra eten wordt gehaald door Gisela, de sleepvliegster, die ons behulpzaam is bij het indienen van een vluchtplan enz. enz. De Duitse gastvrijheid kent geen grenzen en het onthaal is groots. Ik bel Leo dus maar op en vertel hem zo treurig mogelijk dat hij maar beter wat kan gaan nashen omdat de BBQ tegen de tijd dat hij aankomt wel uit zal zijn. Ik wens hem sterkte en ga door met de drukke eetbezigheden. Later op de avond of beter vroeg in de nacht, wanneer de ophalers in de buurt komen, wordt de BBQ weer aangemaakt en zitten we tot in de kleine uurtjes in een voortent te eten en te drinken, de Duitsers zijn dan al lang naar bed en hebben voor ons alles keurig geregeld. Het weerzien van iedereen na dit soort monsterverplaatsingen is altijd heel leuk, en na nog wat litertjes koffie bij de camper gaan we te bedde.
go to top

Dag 6 / dinsdag 23-6-98.
Vandaag gaat het gebeuren, Tjechie roept en ik besluit vantevoren om op Roudnice te landen en sowieso onmiddelijk weer te vertrekken, desnoods met de turbo, en te zien weer in Duitsland te komen. De auto en aanhanger blijven in Duitsland. Zo gezegd, zo gedaan maar wanneer eindelijk de vluchtplannen zijn geaccepteerd is het reeds na half twee en het weer wordt steeds slechter. Toch maar een sleepje doen en ik hop net over de eerste bergrug richting Tjechie, het eerste uurtje is het puur bergvliegen. Ik zit namelijk laag op en ook soms onder heuveltophoogte en doe er zeer lang over om hieraan te ontkomen. Toch lukt dit uiteindelijk en ik scharrel door Tjechie heen, ik vlieg inmiddels in de CTR van Karlovy-Vary en meld mij steeds trouw wat na drie keer de opmerking oplevert van een in zijn middagsrust gestoorde verkeersleider dat positie melden niet nodig is omdat er verder absoluut geen VFR-verkeer in de CTR is. Toch meld ik mij nog een keer wanneer ik laag een bel oppik in het verlengde van de baan waar ik dan ook QX tegenkom. Dit is tevens de laatste keer dat ik hen deze Euro-glide zie, de benzine moet op geweest zijn o.i.d. Ik draai deze bel helemaal uit omdat het op koers er niet goed uitziet. Dat klopt aardig want het is de laatste echte bel van de dag en slechts het heel omzichtig afvliegen van alle zonnevlekken en de fikse rugwind brengen mij zover op pad, dat ik de Turbo slechts heel kort nodig heb om op Roudnice te landen.
 
Op Roudnice lijkt het net alsof er net brand is geweest, een heel groot veld met geen enkele aktiviteit, pas na een half uur komt er aarzelend een Tjech op mij af en daarna verliezen ook anderen hun schuchterheid. Met handen en voeten, niemand spreekt iets anders dan Tjechisch, weet ik te ontlokken dat de sleepkist even weg is maar wel terug komt(Later blijkt dat zowel PM als VW zich hebben laten slepen naar Grossruckerswalde in Oost-Duitsland en dus hetzelfde plan hadden als ik) en ik hoor dat Daan ook op weg is naar Grootrukkersbos. Mijn landingsverklaring wil niemand tekenen want de Tjechen kunnen niet lezen wat er staat en fladderen alle kanten op alsof ik geld te leen heb gevraagd, zeer apart. Verder bekijkt men de Ventus als een wonder gods en troont men mij mee naar de hangar waar zij hun eigen kisten hebben staan. Deze worden met besmuikt gezicht getoond, zo van "Kijk eens, waarmee wij ons moeten behelpen" Toch ziet alles er perfekt onderhouden uit, hoewel ik geen enkele van de kisten herken. Sommigen zijn gebouwd in mengbouw van aluminium, hout en kunststof, waarbij de staartsektie aan de romp vastgepopt zit, interessant dus. Toch een scheef oogje op mijn eigen kist gehouden en ik wandel terug in afwachting van de sleepkist. Een mij aangeboden Tjechisch biertje, waarvan Leo hoog opgeeft, kan niet doorgaan omdat de lokale kroeg/restaurant tevens ook hotel/bordeel/enz helaas niet open is of ook net een binnenbrandje heeft gehad, het is mij allemaal niet helemaal duidelijk
Wat wel duidelijk is, is dat er geen radio of grondset op het veld is want wanneer de LT van Robert Werts landingsinformatie vraagt moet ik die geven, verkeersleider Max dus. Omdat wij gisteren zo vroeg vastliepen op het weer en de grens heeft de LT weer bij ons kunnen komen, zo ook de rest van de konkurrentie. De XX met Aaaantooooon (op z'n Tjechisch) Poortman, beter bekend als "Poortje", komt ook landen. Helaas willen zij niet meer weg vandaag wat hen achteraf nog duur zal komen te staan. Van Robert Werts van de LT vernam ik dat datgene waarvoor ik vreesde zijn ophaalploeg overkomen was, de aanhanger mocht Tjechie niet omdat ...........vul maar in (ik geloof dat er twee nummerplaten over elkaar heen zaten bevstigd o.i.d.) en stond dus op de grenspost. Nee, we zijn hier een paar jaar te vroeg voor dit soort rijkeluis-avonturen en ik ben blij wanneer de sleepkist landt en ik mijn sleepje krijg en weg kan. Ik heb absoluut geen zin meer in verdere ambtelijke emoeienissen met de zweefvliegerij, geen vluchtplannen afsluiten en morgen opnieuw indienen dus. Ik krijg een sleep tot 1100 mtr. onder een gesloten wolkendek en probeer nog stijgen te vinden op weg naar Grootrukkersbos (ik ben toch wel benieuwd hoe groot het bos is of hoe groot de rukkers zijn) maar ik vind alleen wat neerslag en een mistroostige bruinkoolafgraving. De turbo wordt dus uit de romp geschroefd en die brengt mij samen met de Zander precies waar ik wezen moet, juist ....Grootrukkersbos. Er is bijna geen bos en al helemaal geen rukker te bekennen, alleen een kudde schapen en een herder, maar dat is geen rukker. De twee Nimbussen en Daan staan al binnen het hek (...HEK..??) met de deuren dicht wanneer ik voor het hek land. De 20 mtr. brede deuren gaan weer open en ik sta ook binnen, we zijn in Trabi-country en het wordt mij niet duidelijk of het hek er nou is om mensen buiten te houden of juist binnen.
In ieder geval staan onze kisten veilig en zijn alle deuren hermetisch afgesloten met dubbele sloten. Cris vraagt aan Daan nog om een lang en hard voorwerp van ca. 10/15 centimeter maar Daan zegt droogjes dat hij daar nu even geen tijd voor heeft. Ze bedoelde slechts een pen om mijn kist te kunnen vastzetten. Dan worden door Hr. Grootrukkersdirektor zelf diverse deuren van diverse gebouwen geopend en komen er pennen, kabels en afdekhoesen tevoorschijn waarna de Ventus kan gaan slapen. Zo niet de vliegers en ophalers want we verdwijnen naar het dorp om te gaan drinken en eventueel eten. Leo is er nog niet en ik rij dus met Daan en ophaaldames mee naar het dorp, onderweg ontdek ik waarom Daan zo graag vliegt en zo weinig mogelijk (mee)rijdt, niets wat hij doet of zegt is goed: Als hij het raampje open doet moet het g.v.d dicht want het tocht en wanneer hij het dicht doet moet het g.v.d. open want het is hier om te stikken. Daan weet echter dat het nog ver is naar Nederland en doet wat hem wordt opgedragen en gedraagt zich lichtjes tegensputtererend als een Heer. Eenmaal in het dorp vinden we de breedvleugeligen onder ons al snel en we nemen met z'n allen plaats aan de Stammtisch, waar Leo even later zich bij ons voegt. Het is een nieuwgebouwd hotel en het ziet er, voor Oost-Duitse begrippen, schitterend uit en het voer is heel erg lekker en het bier smaakt voortreffelijk. We hebben dan ook veel pret en vertrekken pas laat naar het vliegveld, het mist een beetjeboelveel en we hebben moeite het hek terug te vinden waarachter de Ventus slaapt. Een mistig kopje koffie of wat maken een eind aan deze grappige dag, en ik besef hoe rijk wij in het westen zijn vergeleken met een land als Tjechie, direkt over de grens begint de armoede(ik vloog daar tamelijk laag, en kon dit goed zien) zich af te tekenen. De immense bruinkoolafgravingen overal hebben het landschap behoorlijk aangetast en ik kan mij voorstellen dat daar een hoop viezigheid vanaf komt. Verder heel veel landbouw en heel weinig verkeer of aktiviteit, toch kan je nog goed zien dat het eens mooi geweest is, maar wel 50 jaar geleden. Morgen gaan we weer verder kijken hoe het in het voormalige Oost-Duitsland is...
go to top

Dag 7 / woensdag 24-6-98.
De wolken op heuveltophoogte en een miezerig regentje voorspellen weinig goeds en dat blijkt dan ook uit het wetterbericht. We besluiten wat rond te gaan toeren want je bent toch niet iedere dag in het Osten, wel?? Marijn gaat mee en we rijden wat rond. Je kan zien dat het Wirtschaftwunder hier behoorlijk heeft toegeslagen en ik besef wat hier een immense klus aan de gang is en er reeds behoorlijk veel gebeurd is sinds het verenigen van de twee Duitslanden. Ik begrijp nu waarom Duitsland geld tekort komt en ben diep onder de indruk van deze immense inspanning.
 
Toch is het allemaal helemaal niet vergelijkbaar met onze samenleving maar je ziet de groei er in zitten, nog een paar jaar en alles is daar weer voor de bakker?? De avond weer gezamelijk gegeten en de stemming zit er goed in, vraag maar eens aan Jaques Huberts naar roodkapje in het bos. Vanavond redelijk bijtijds naar bed en heerlijk geslapen.
go to top

Dag 8 / donderdag 25-8-98.
Vandaag ziet het weer er aanzienlijk beter uit en we ontbijten met een prachtig uitzicht over het Erz-gebirge, waarlijk prachtig. Aan het eind van de dag wordt onweer op koers voorspeld komend uit het noordwesten. Dan de kist maar drogen en ons prepareren voor deze dag, na betaling van de duurste lierstart van deze trip, DM 50,-- per kist (overigens bijna net zo duur als op Terlet), kunnen we op pad wat we dan ook allemaal apart doen. Daan zie ik af en toe in de verte en de Nimbussen zijn uit zicht, ik verwacht ze pas terug te zien op Eindhoven maar alles zal anders lopen dan gedacht. Het is zeker niet makkelijk om op te schieten en ik passeer ons vorige keerpunt de Wasserkuppe dan ook op lage hoogte maar weet dat daarna het terrein afloopt en inderdaad, de omstandigheden worden beter. Bij Hohenrodskopf, het zweefvliegveldje waar ik de vorige Euro-Glide stond heb ik de beste bel van de dag tot bijna 2000 mtr. maar daarna wordt het weer weer minder en de aambeelden van de CB's staan overal aan de horizon. Van Gerrit en Pamela heb ik al lang niets meer gehoord en wanneer ik vlak voor Giessen zit, hoor ik Daan melden dat hij op Giessen gaat landen i.v.m. een naderende onweersbui. Hij zit blijkbaar al laag want even later zie ik hem op final indraaien en zie ik de stofwolk van de naderende bui snel op hem afkomen. Ik besluit dan ook op 1500 mtr. dat ik dat veld niet meer haal voor de aanstormende bui en besluit in principe een veld terug te vliegen. Ik hoor Daan nog melden dat hij zijn kist in de hangar had net voor de bui dus alles is OK.
 
Ik besluit nog even naar dit geweld te kijken en vlieg nog wat rond voor de bui. Wanneer ik echter iets naar het Noorden vlieg zie ik, door een gordijn van regen heen, dat de zon achter de bui weer schijnt en dat de trekrichting van de buien zuidwest is i.p.v. de voorspelde noordwest. Blijkbaar is er tussen twee buien een corridor open en ik weeg de opties af, waarbij de Zander mij helpt. Voor mij in een straal van 25 km zijn 10 vliegvelden en met mijn hoogte kan ik het mij bekende vliegveld Elz, bij Limburg a/d Lahn, ruimschoots halen. Ik besluit dan ook om voor de bui maximaal hoogte te winnen en door het regengordijn, waarachter nog steeds de zon zichtbaar is, te vliegen en daar te besluiten wat te doen. Ik kan immers altijd nog terug. De regen duurt inderdaad kort maar de turbulentie is pittig en eenmaal door de regen heen ziet het er op koers naar Elz goed uit, alleen waarschijnlijk niet thermisch. Ik vlieg dan ook al schuddend en met harde tegenwind door naar Elz waar ik land. Ze hebben inderdaad een enkel spatje regen gehad maar niets bijzonders en inmiddels is het weer opgeklaard. Van Leo hoor ik later dat hij bij Giessen in een werkelijk noodweer heeft gezeten maar het was inderdaad een buienlijn waartussen ik, bij toeval, net een paadje heb weten te vinden. Later hoorde ik dat het gebied om Elz bekend staat als thermisch slecht, waardoor de overontwikkeling mogelijk daar net niet heeft plaatsgevonden.
Inmiddels heb ik Leo aan de GSM gehad en hem gemeld waar ik sta en ik hoor hem reeds kraaien: "Eisbein mit Sauerkraut". Ik hang snel op want ik wordt nog misselijk als ik aan deze "lekkernij" denk , ook twee jaar gelden stonden we in Elz en toen heeft hij mij datzelfde kunstje geflikt. Ook komt bij mij weer boven dat ik van Leo moest zoeken naar een televisietoren om het veld te vinden (in het pre-Zanderiaanse tijdperk) en toen ik deze gevonden had hij tegen mij zei: "Daar is het veld dus niet!!" Ik moet weer lachen om die gekkigheid en ook dat we het maar weer hebben geflikt, we liggen waarschijnlijk 40 km. voor op de konkurrentie, de eerste keer bij deze Euro-Glide en op de juiste dag. Het aangeboden biertje smaakt buitengewoon en na behoorlijk wat regelwerk heb ik voor morgenochtend 10.00 een sleepvlieger en de op dit veld verplichte instrukteur bereid gevonden om te komen. Het is wel om 10.00 of helemaal niet, dus ik heb eigenlijk weing keus. Ik ben blij dat ik kan starten, vorige keer was er helemaal niemand hier te bekennen, en het weerbericht voor morgen van PC-met spreekt van Ruckseitenwetter, dus het zou vroeg thermisch moeten zijn. Twee uur later komt Leo aan op dit hem reeds bekende veld en parkeren we kist en aanhanger op het veld, het is zulk mooi weer dat we de kist buitenlaten.
Op naar Elz voor de met vette lellen en vellen beklede varkenspoot voor Leo, zelfs de kelner is verbaasd met dit warme weer nog een poot te verkopen maar hij belooft hem goed af te stoffen en goed te koken. Ik heb dus weer anderhalf uur moeten aanzien hoe Leo van deze "lekkernij" geniet en besef dat ik hier te maken heb met een fijnproever die weet waar en hoe Abraham de Duitse mosterd haalt. Het kan natuurlijk ook dat hij die smerige poot alleen zit af te kluiven om mij te sarren, het kan gewoon niet lekker zijn om de oude poot van een dood varken schoon te likken. Gelukkig komt aan alles een eind zo ook aan dit eten, waarna we i.v.m. het late tijdstip, 23.00 uur, de tent worden uitgezet. Van deze mooie dag nagenoten bij de camper op het vliegveld onder een prachtige sterrenlucht en met wat kopjes koffie. Leo wil er nog niet aan dat we vooraan liggen, de pessimist, hij heeft natuurlijk wel gelijk dat er morgen nog van alles kan gebeuren en dat je de huid niet moet enz... Het is dan ook alleen een leuke bijkomstigheid en zeker niet het belangrijkste van de deelname aan de Euro-Glide, je doet allemaal je best, je hebt zoveel mogelijk plezier en pas bij terugkomst blijkt hoe snel dat was t.o.v. de anderen. We gaan er morgen weer voor en kruipen de camper in.
go to top

Dag 9 / vrijdag 26-6-98
De dag van de waarheid en de bestelde sleepvlieger staat dan ook al om 09.30 zijn kist te prepareren. Het weer ziet er echter nog niet uit en ik spreek met hem af de start zo laat mogelijk te doen plaatsvinden. Hr. Startleiter komt echter om 10.00 en moet eigenlijk direkt weer weg. We weten al treuzelend de start uit te stellen tot 10.30 maar dan is het absoluut tijd en laat ik mij opslepen tot 1100 mtr. om zeker te zijn van aansluiting. Vlak voor Koblenz vlieg ik de eerste cumultjes op 500 mtr. aan en zowaar geven deze een beetje stijgen. Na een half uurtje wordt het ook op koers beter en ga ik, alle cumultjes meenemend, op weg naar Dahlemer Binz, ons laatste keerpunt. Ik hoor dat Daan en Gerrit en Pamela ook vliegen maar deze liggen 100 km achter en kunnen normaal gesproken niet meer bij mij komen, rustig door dus maar. Na Dahlemer Binz wordt alles toch wel erg zwart en ik kan ternauwernood de centrale bij Eschweiler halen, helaas is deze niet erg aktief en kom ik nog steeds 250 mtr. tekort voor Eindhoven. Tussen mij en Eindhoven is inmiddels een fikse CB ontstaan, die uitregent en naar het NW wegtrekt. Ik ga dus maar op koers maar het wordt niet beter en ik moet dan ook landen op Budel, waar ik geen sleepmogelijkheid kan vinden. De tijd gaat nu wel dringen en ik zoek dan ook kontakt met Eindhoven waar men op zoek gaat naar een sleepkist en vlieger wat uiteindelijk lukt. Harry Aarts van Rainbow komt met een Piper om mij te verlossen, wat dan ook net lukt. Het sleepje tot 600 mtr. en een klein belletje brengen mij ruim binnen glijbereik van Eindhoven, ik moet wel wat reserve nemen omdat ik via de verkeersleiding de CTR binnen moet.
 
Alles gaat van een leien dakje en na een clearance via V komt de zweefstrip dan ook in zicht, die gelukkig nog maagdelijk leeg is. Na de landing de felicitaties van Heinz de Euro-Glide-eierbakker en van de verder aanwezige leden, de vierde Euro-Glide is door ons team volbracht zonder enige schade of wanklank en met ontzettend veel lol en plezier. Ik bel Leo op, die reeds op Welschap blijkt te zijn maar zich in de Fly-inn bij de radio nijdig zit te verbijten omdat hij PM wel heeft gehoord op de torenfrequentie maar SW nog niet (oren beter reinigen Leo), en hij komt naar de strip waar we elkaar van harte feliciteren met deze behouden terugkomst. Drie van de vier Euro-Glides wisten we als eerste terug te komen, een prestatie waar we als team best trots op kunnen zijn. Na 10 minuten komt Pamela landen, die de turbo heeft gebruikt en na 20 minuten volgt Gerrit, die veel geduld heeft gehad. Hij kon het van Eschweiler net wel halen met 26,5 mtr vleugel en heeft de zwakke bel daar tot het laatste stijgen uitgedraaid. Een uur na Gerrit volgt Daan, die even een tussenlanding heeft moeten maken op Aachen-Merzbruck. Het navertellen, het uitlezen van de loggers en het nuttigen van aangerukte pizza's kost de hele avond en pas om 01.00 's nachts arriveren we in Baarn waar de vader van Leo ons opvangt met verse koffie en we vertellen spannende verhalen aan deze enthousiaste ex-zweefvlieger, die het zich allemaal goed kan voorstellen, totdat ik brakjes naar huis rij.
go to top

Naschrift
Het zit er weer op, we moeten waarschijnlijk weer twee jaar wachten, totdat we weer mogen en dat is lang. Het was weer schitterend, weer of geen weer, en het blijft volgens mij het leukste zweefvliegen dat er is. Ik wil hier Leo bedanken voor zijn prestatie, we zijn echt een team geworden en de Euro-Glide is een echte team-prestatie. De EAC-zc wordt bedankt voor de organisatie om maar niet te spreken van de inzet van Joeri, Natasja en het hele team. Karel bedank ik voor het installeren van de nieuwe equipment en het prepareren van het waypointbestand voor deze Euro-Glide; naast de keerpunten zelf had ik 50 km links en rechts van de koerslijn steeds alle vliegvelden tot mijn beschikking. Uiteraard gaat mijn dank uit naar de konkurrentie, speciaal naar NL, VW en PM die zo vriendelijk waren om ons te laten winnen.
 
Ik blijf zeggen dat het wedstrijdelement bij een Euro-Glide weliswaar niet op de eerste plaats komt, maar dat je je maar heel weinig foutjes kunt veroorloven wanneer je eerste wilt worden en dat de wedstrijd best op het scherp wordt uitgevochten zonder ooit vervelend of overheersend te worden. Ik begrijp nog steeds niet waarom er slechts 20 vliegers op dit zweefvlieg-mekka afkomen! Het is heel leuk om met zoveel kisten eenzelfde trajekt af te leggen en dan te bemerken wat een beter of slechter besluit was. Tot 2000!!! en laten we dan met z'n allen er voor zorgen dat er weer meer deelnemers zijn dan dit keer.

Weesp, juli 98.
Max "SW" Dolfin
go to top

Created by Poort