2002 story of SM 


Euroglide 2002 story of SM

Euroglide 2002


 
Door Martin Smit



Martin Smit and his crew, Paul van der Wegen and Ad van der Velden on the morning-briefing on Eindhoven

Dag 1, maandag 24 juni 2002
Wat een lekker dagje. Zag er aanvankelijk nog een beetje tegenop na twee nachten slecht geslapen te hebben na een vlucht voor de baas uit Vancouver, maar redelijk zweefvliegweer doet het gemoed goed. In de Ardennen nog 1 keer een deelnemer gezien, daarna als Remy het grote Frankrijk in.

Bij de Franse grens ging er bij gebrek aan radiocontact een SMSje naar de ophalers: rij maar naar Frankrijk! Hoewel het nergens echt tegen zat was het een leuke dag, maar geen superdag! De mogelijkheden bij superweer en een vroegere start wil ik nog wel eens uitproberen. Op deze 24e juni kwamen de kilometers deels uit doorzettingsvermogen.

Na het bereiken van Romorantin had ik best wel zin in een koud biertje, maar realiseerde me dat de concurrentie waarschijnlijk ook Romo als doel in gedachten had. Om daar dan vroeg te landen, en te wachten op de rest leek me niet zo’n goed plan. Iedere gevlogen kilometer was ook minder ophaalkilometers.
 
Op koers naar Lachen zijn eigenlijk geen startmogelijkheden, dus besloten wat noord aan te houden naar StDenis. Onderweg lag dan nog het veldje van La Motte als alternatief. Tegen de wind in ging het allemaal zo snel niet meer, maar de bossen van de Sologne bleven zwakke belletjes geven. Na een hoop gezwoeg in de buurt van St Denis aangekomen. Stond daar noord-west van het veld nog een cumulus. Oplossend? Waarschijnlijk wel.

Dat zou een stunt zijn, nog een keer naar de basis, en dan door naar Montargis! Maar als het tegenviel sta je daar in een droevige akker in het pikkedonker te wachten op de ophalers. Vergeef mij dit zwakke moment, ik ben naar St Denis gevlogen, 710 km afgelegd vandaag. Ad en Paul kwamen rond middernacht aan.
SM departing for a 710 km flight


Dag 2, dinsdag 25 juni 2002
Net voor twaalf hing ik op St Denis aan de sleep. Het was even "ik worstel en kom niet boven", maar de thermiek ontwikkelde zich redelijk, en ging het richting St Florentin. Boven montargis zag ik wat Euroglide deelnemers, daar gestart, en nog op weg naar Romo.

Het gebied rond St Flo was zeer matig, zwakke, onbetrouwbare blauwe thermiek. Tot het meer bij Blois was het echt oppassen geblazen. Toen kwamen de bellen. De eerste was 4m/s naar 1800m. Vol vertrouwen gas erop, en 35km verder weer laag.

Al snel was duidelijk dat je hoog moest blijven voor de goede bellen. Richting Nancy werd het erg goed, met een basis van 2400 meter.
 
Niet zo heel laat stak ik het Pfalzwald over naar Lachen. En precies waar ik s’ochtends al bang voor was: het rijndal was niet thermisch meer.

Hoewel ik Lachen hoog kon ronden, zat er niet meer in dan zover mogelijk door te glijden naar het Zwarte woud, om de dag erna op tijd weg te kunnen. Na 513 km terechtgekomen op Karlsruhe-Forchheim, waar de kist netjes binnen mocht staan, en het prima eten en bieren was. Ik realiseerde me dat ik nu veel verloor, doordat de andere deelnemers langer thermisch door konden vliegen. Op de SeeYou presentatie van Poortje werd dat bevestigd!
go to top

Dag 3, woensdag 26 juni 2002
De reden naar Karlsruhe door te glijden bleek niet helemaal valide: de thermiek begon er later dan in Lachen en omgeving, naar het schijnt omdat de bodem daar zanderiger is. Dat was jammer. Eenmaal hoog boven het veld zag ik de NL, die dus al 40km ingelopen was. Dan maar een beetje doorvliegen, langs het zwarte woud waar de basis bast wat hoger had mogen zitten.

Vrij probleemloos naar Klippeneck, en langs de "Alb" naar Cham, want de Alb doet het altijd goed. Behalve vandaag. De vliegers die niet gehinderd door tactische zetten op koers vlogen hadden veel beter weer. Even slikken, gewoon weer gas erop, en bij Cham zag ik de grote Nimbussen weer vliegen. In dat hoekje werd het even minder, voorzichtig moeten ronden. Als ik Bayreuth toch eens kon halen!
 
Boven Bayreuth sloot ik net onder de NL aan, dus zo dramatisch was het niet gegaan. Het Thuringer wald zag er niet meer zo geweldig uit, dus vanaf 2300 meter heel voorzichtig naar Coburg uitgegleden. De reserve was een beetje erg krap voor Coburg-Brandensteinebene, waar ik over de radio al een sleep voor de volgende dag geregeld had. Het alternatief was het 100 meter lager gelegene Steinrucken, maar daar kreeg ik gelukkig niemand aan de lijn.

Op 23,5 meter aangekomen op Brandensteinebene, waar de kist de weer schuur inging, en waar het eten en het bier prima smaakten. De sfeer was er goed, en iedereen zou mij de dag erna opslepen, dachten alle sleepvliegers van elkaar!
Dag 4, donderdag 27 juni 2002
Zo’n dag die je nooit meer vergeet.. Er was s’ochtends dus geen sleepvlieger, want iedereen dacht van mekaar dat de ander het zou doen. Uiteindelijk kwam er een zeer verwaait type aanrijden, die de kist direct startte, en vroeg hoe hoog het moest.

Door de harde tegenwind en een tip van mijn duifje in Culemborg werd het een ferry naar de Wasserkuppe! Dit kostte maar 10 kredietkilometers vanwege de bonus. De sleepvlieger moest na terugkeer erg lang tanken vertelde Paul.

Op de Wasserkuppe stond een knoeperharde wind. Men vertelde mij dat de Nimbussen een uur geleden vertrokken waren. Dus maar weer snel op pad. Zo’n start op de Wasserkuppe met 20 knopen rugwind is toch wel spectaculair, zeker met 100 liter water. Dat water bleek later niet zo zinvol. Zeer moeizaam ging het richting Oerlinghausen. 40 kilometer voor Oerlinghausen liep ik tegen een frontje aan, geen enkele kans erdoorheen te komen.

Een fiks probleem was het gebrek aan buitenlandingsvelden. Ik kon echt niks vinden zonder hoog gewas. Uit pure ellende 17 km teruggevlogen naar Warburg, wég zwaar bevochte kilometers.
 
Het veld dankzij de GPS op 80 meter gevonden, die Duitsers hadden het verstopt achter de Burg. Ad en Paul waren er redelijk snel, rap inpakken, snel (flits) door naar Oerlinghausen.

Onderweg geregeld dat de sleepkist bleef wachten, want zo vroeg was het inmiddels niet meer. In Paderborn een beetje verkeerd gereden, de kist in 8 minuten in elkaar gezet, en om 18.20 weer aan de sleep, weggeholpen door Ingo Renner. Vol goede bedoelingen werd ik 5km op koers in veel dalen in blauw afgezet, met mooie cumels aan de oostkant.

Sleepkist opgeruimd, dus weer van "ik worstel maar kom niet boven". De verloren tijd bleek cruciaal, want tegen de harde wind in kon de 100km grens naar Venlo net niet bereikt worden! Het werd een echte buitenlanding bij Beckum. Kist ingepakt, lekker gegeten in Beckum en een klein stukje doorgereden naar Borkenberge.

Nog 90 kilometer te gaan. Hier trof ik motormuis Max Dolfin aan. Een sleepje kon geregeld worden de volgende dag. De volgende keer rij ik echter door naar Dinslaken, waar altijd een Robin beschikbaar is!
go to top

Dag 5, vrijdag 28 Juni 2002
Na het zien van het weerbericht de kist als een speer in elkaar gezet, wind, buien, onweer, allemaal ellende. De barman annex sleepvlieger haalde iets uit de schuur wat wel een sleepkist leek, met een doppelraab vleugel. Oeps, gelukkig niet te veel water getankt. Afgesproken hoog te slepen, want ik hoefde alleen maar 30 km te vliegen, en dan in de regen door te rijden naar Venlo.

De acceleratie bij de start was niet super, de hoge bomen aan het eind kwamen dichterbij. Door de harde wind belandden we in de lij van de bomen, maar met een 2 meter marge en 95km/u ging het ruimer dan ik dacht . Dan omhoog met 0,9 meter.

 
Toen de wolken kwamen dacht de beste man nog aan mijn verzoek hoog te slepen, dus ging hij gewoon een inktzwarte wolk in. Met een slap wordend sleepkabeltje, en geen idee waar de sleepkist was heb ik maar ontkoppeld. En nu die 30 kilometer nog.

Tussen de buien liep een klein straatje naar Dinslaken. Richting Wesel zou ik nog kunnen vliegen, maar er kwamen zoveel heftige buien, en de wind was zo hard dat ik geen buitenlanding wilde riskeren. Voorbij Dinslaken weer omgedraaid, en op het veldje de kist net voor een enorme bui in de Hangar gezet, om 12.30. Daar in het restaurant op Ad en Paul gewacht, en snel door naar Venlo.

Martin Smit
Created by Poort