On this page
Zo 27 juni:
Vertrek Teuge naar Eindhoven voor de eerste briefing
Ma 28 juni:
Eindhoven/Musbach 390 km
Di 29 juni:
Musbach/Sonnen 440 km
Wo 30 juni:
Vilzhofen/Amberg 140 km
Do 1 juli:
Weiden/Rosenthal 33 km
Vrijdag/Zaterdag 2/3 juli:
Bayreuth/Wasserkuppe 120 km
Zo 4 juli:
Wasserkuppe /
Oschersleben 200 km
Ma 5 juli:
Magdeburg/Stendal 70 km
Di 6 juli:
Stendal-Güstrow 140 km
Wo 7 juli:
Güstrow-Quackenbrück 250 km
Do 8 t/m za 10 juli:
Quackenbrück/Achmer 33 km
Tot slot
|
| | |
De Euroglide, leuk om erover te praten aan de vertrouwde Teugse bar en aan het bier is het dan ook al snel besloten dat we zoiets toch ook wel aan konden. Oftewel opgeven dus. Dit is nagenoeg exact een jaar geleden gebeurd. In de tussenperiode is er nog veel over de euroglide gepraat en tegen het naderen van de startdatum begint toch de omvang van de hele onderneming door te dringen. De angst slaat je eigenlijk pas echt om het hart bij de briefing vandaag.
 De eerste nacht
Tussen de gelooide koppen van weleer staan Frank en ik wat beteuterd naar de kaart te kijken, ons maar half realiserend waar we aan begonnen zijn. De route gaat van Eindhoven naar Klippeneck in Zuid-Duitsland, een been van zo’n 450 kilometer. Daarna vliegen we naar Sonnen bij de Tsjechische en Oostenrijkse grens. Dat lijkt nog zover weg, maar de voorspelling voor de komende dagen is niet slecht. We moeten wel haast maken want voor Nederland voorspelt het KNMI erg lage druk en regen maar in Beijeren wordt het goed. Met een aardige rugwind moet het morgen dus snel naar het zuiden. Besloten wordt dat Frank begint gezien zijn affiniteit met de radio. Er moet langs een aantal verkeersgebieden gevlogen worden. Frank gaat er natuurlijk doorheen. Tom, onze chef d’equipe, heeft op een rustige camping bij een boer het kamp ingericht en de vlucht voor morgen wordt voorbereid.
|
| | |
De eerste gespannen dag van de Euroglide! De meteo voorspelde een basis tot 1400 meter. Dat bleek later 2400 meter te zijn en Frank kon goed doorstomen naar het zuiden.
 Frank aan de start
De hereniging volgde een paar uur later en het bleek een leuk veldje te zijn. We hadden een BBQ mee die we met behulp van een gasbrander aanzwengelde. Bratwurst en spareribs erop bier erbij en het was direct gemütlich. Maar de vooruitzichten voor morgen waren goed dus bijtijds de mand in. De kist bleef gemonteerd dus we konden in de aanhanger tukken. Tom had een plekje in de bus ingericht als bed. De lokale vliegclub had ons de beschikking gegeven over hun clubheim, warme douches en schone toiletten waren ons deel. Dit bleek trouwens een goed idee te geven van de Duitse gastvrijheid. Later zouden we hier nog vaak een beroep op kunnen doen.
go to top
|
| | |
 Mark aan de start
Direct na de start om 11:15 had ik al drie meter geïntegreerd opweg naar 1900 meter MSL en Klippeneck was snel gerond. De basis klom en het zag er richting Sonnen goed uit. Via de keerpunten die Frank in de logger had gezet vloog ik om de verkeersgebieden heen. Bij Ingolstadt kwam de grond zo dicht bij dat ik m’n wiel al uit had toen ik een belletje kreeg die me steady naar 2200 meter bracht waarna het weer op koers kon. Redelijk gebroken met een volle blaas landde ik op Sonnen waar we wederom gastvrij werden ontvangen. Sonnen was een prachtig veldje dat op een meter of 800 MSL lag. Vanaf de kop van de baan keek je kilometers weg Tsjechië en Oostenrijk in. Een fantastische gedachte als je bedenkt dat je eergisteren nog nerveus bij de briefing op Eindhoven zat.
 Flughaffen Führer
De near airport functie van de LX20 gaf aan dat het nog maar 50 kilometer naar Strunkovice vliegen was.
De havenmeester, een oude Luftwaffe baas die naar eigen zeggen nog op de Me-262 getraind had trommelde een dame op die het restaurant opende. We konden aan het bier, er werden pizza’s gebakken en de volgende morgen zou er een puik ontbijt voor ons klaar staan. We konden naast de baan kamperen en het restaurant bleef open in het geval we nog wat nodig hadden. Allemaal fantastisch, maar hoe zit het met de sleepvlieger? Daar werd nog aan gewerkt.
go to top
|
| | |
Er kon door vervelende pech geen sleepvlieger naar Sonnen komen, dus na een goed ontbijt moesten we verkassen naar Vilzhofen aan de Donau. Een mooi veld waar we team LV ontmoetten samen met nog wat andere euroglide teams die we inmiddels wat beter kenden van eerdere ontmoetingen.
 Reunie op Vilzhofen
Afscherming op koers zorgde voor een streep door de rekening en Frank moest landen op Amberg. Vijf minuten later stonden we al klaar met de bus en de aanhanger. Nog vijf minuten later was het hele vliegveld verworden tot een grote schapen uitlaat plaats toen een herder z’n kudde van ongeveer 300 schapen het veld op joeg. Dan konden we ook wel midden op de startbaan wurst und brötchen klaarmaken terwijl op de achtergrond onze wollige vrinden de LS-3 van nabij bekenen.
De Delfste BVO stond ook op Amberg en ze gingen over de weg naar Weiden waar nog meer eurogliders stonden en er werd gesleept. Wij gingen mee. Kennelijk waren TV’s niet wijd verspreid in de Frankischer Schweiz en ook de lokale kroeg was dicht. Waar nu konden we Oranje-Portugal kijken? Team LV zat in een pension in het dorp en daar hadden ze dan toch een kijkbuis. Alle moeite bleek vergeefs en de lokale bevolking had een geweldige avond. Team BS ging na wat bier met Roel, Lex, Egon en Frank terug naar het vliegveld.
go to top
|
| | |
De dag zag eruit als een rustdag. Stratus leidde een frontpassage in, maar dat front was gelukkig een koufront en daarna zou eventueel gevlogen kunnen worden. De DSA stond met twee kisten op Weiden en zag wel heil in het weer en ging opstellen. De sleepvlieger kon maar een uurtje dus als zij starten dan wij ook, anders stonden we zeker vast op Weiden. Tijdens het opstellen brak de lucht open en zagen de cumuli op koers er sappig uit. Twee kisten starten achter de sleep toen de sleepvlieger ermee kapte. Hij vond de cross-wind te sterk. Een week ervoor was er nog een dikke tweezitter de bomen in geklapt die niet op tijd loskwam van dat korte baantje.
 Team BS en FY op Bayreuth
De BVO en de Engelse 618 gingen als eerste omhoog en konden op pad. Het ‘window’ van mooi weer was zich langzaam aan het sluiten toen de sleepvlieger besloot de LS-3 op te slepen. Snel opstellen en weg. De bellen waren mooi, maar na 30 kilometer liep de vlucht (tegen 50 kpu tegenwind) stuk op een buienlijn.
Rosenthal was het veld waar geland moest worden om het een geldige wedstrijdvlucht te laten zijn, het veldje lag op net iets meer dan 30 kilometer van Weiden. Het veld werd gehaald maar bleek uitgestorven.
Vrijwel direct besloten we ons te verplaatsen naar Bayreuth waar de Amsterdamse, de Gelderse en de Friese stonden. In Bayreuth bezochten we nog een internet café waar we meteo info inwonnen en even keken waar de concurrentie zich bevond. Die avond zwengelde we opnieuw de BBQ aan voor een gezellige avond met alle Eurogliders op Bayreuth. Alleen de Engelsen van de 618 hielden zich wat afzijdig. Na een copieus maal werd het kampvuur opgestart en vele intelligente gesprekken volgden onder het genot van sigaren en single malt whisky. Ze doen het toch wat anders bij de diverse clubs…
|
| | |
Bayreuth was onlangs het toneel van het WK en dat kon je nog goed zien. Veel douches, een mooie camping, maar toch was de glorie van destijds een beetje vergaan. Van de douches werkte er nog maar een en de meeste caravans waren ietwat verrot. Ook vandaag zag het weer er niet zo best uit en we verheugde ons al op een informatief en historisch tripje naar het nabij gelegen Neurenberg.
Net als eerder dagen ontstond er echter een blauw gat in de wolken waarin gestart kon worden. Omdat de LS-3 de laagste handicap van het veld had mocht Frank als eerste starten, dat is met dit soort onstabiele ‘windows’ een leuk voordeel. Want toen de rest van Team BS bezig was met het weghelpen van onze concurrenten kon Frank op pad richting Wasserkuppe. De rest stond even later weer op Bayreuth omdat er onweer ontstond. Frank haalde het nog zestig kilometer naar Coburg, een mooie wedstrijdvlucht. Bij het veldje van Coburg ligt een prachtig slot, zodat we het veld snel gevonden hadden.
 'Die Veste' bij Coburg
We besloten ons tactisch te verplaatsen naar de Wasserkuppe, die lag nog zo’n zeventig kilometer van ons verwijderd. Na een rit van zo’n 275 kilometer (hoezo om?) met de bus stapten we uit op de Heilige Grond die in een mysterieuze mist gehuld was. We besloten ons heil te zoeken in pension ‘Zum Adler’ waar ik persoonlijk erg verguld van was.
De dag erop was het weer redelijk slecht en de wind erg hard. De lokalen besloten daarom niet te slepen. Onze Belgische vrienden met een Janus CM waagden nog een startje maar keerden toch weer terug op de Wasserkuppe. De meteo voorspelde voor morgen een lichte verbetering.
We maakten nog een kleine expeditie naar Fulda om een internet café te vinden, helaas tevergeefs. Die avond maar weer terug naar ‘Zum Adler’ alwaar we schnitzels aten en eigenlijk wat te lang bier dronken bij halve liters. Tom’s marine tijd kwam aanbod alsmede Frank’s gelukkige jeugd en mijn roemruchte tijd bij de padvinders. Heimelijk wilden we er tussenuit knijpen om een verkeersbord te lenen van de lokale verkeersauthoriteiten toen de waardin vroeg waar we heen gingen zo laat. Frank en ik broedden op een diplomatiek antwoord, maar Tom was ons voor en riep: KLAUWEN. Tja… Op pad dan maar. De oogst is te bewonderen in ons eigen clubheim. Te laat en te beneveld gingen we tukken.
go to top
|
| | |
Om half negen ontbijten en afscheid nemen van de lieftallige waardin bij ‘Zum Adler’, die nog vroeg of we misschien gezien hadden wie er (verkeers)borden gejat had. Geen idee natuurlijk en bovendien zou er vandaag gevlogen worden. Geen gezeur dus! Om negen uur briefing op de Wasserkuppe, maar daar waren we natuurlijk te laat voor…
Toch ging ik om 11:00 take-off van de zelfde helling waar Göring ook nog vanaf vloog in zijn ESG. Een markant punt in mijn zweefvliegcarrière. De basis zat op zo’n 1600 meter. Dat is 600 meter boven het veld, maar de flappen gingen negatief en snel ging het Thüringer Wald onder m’n vleugels door. De ‘Thermischer Bedingungen’ waren onvoorspeld goed.
 Tom stelt het thuisfront gerust
Groot was dus de teleurstelling toen ik boven Eisenach in de problemen kwam en besloot het verderop wat rustiger aan te doen. Na Ballenstedt ging het over de Harz en langs Magdeburg waar de thermiek schaars was en mijn meters hoogte ook. Landen dus, het veldje werd Oschersleben zo’n 150 kilometer ten Westnoordwesten van Berlijn. Een oud DDR veldje bleek het te zijn. Ik kreeg nog een oprot kabel aangeboden, maar die bracht helaas geen aansluiting meer met de thermiek.
We kregen de sleutel van hun faciliteiten, maar niet voordat ze de meteo hadden gebeld en een sleepvlieger op Magdeburg hadden geregeld. Wederom een uitzonderlijk vriendelijk ontvangst. We hadden de beschikking over een aantal slaapkamers ingericht in typisch jaren 60 DDR chique, georneerd met diverse StaZi relikwieën. Waarvan er een per ongeluk verdwenen is. Ook waren er nette douches en een keuken. Top spitzen klasse dus. Alles was goed behalve het weer. Morgen wordt het hopelijk slepen vanaf Magdeburg.
go to top
|
| | |
Op Oscherleben hebben we goed uitgeslapen in de veronderstelling dat het weer vandaag slecht zou zijn. Een voorspelling die leek te kloppen. Nadat echter Frank z’n sokken had gewassen, Tom op een stoel in slaap was gevallen en ik verder werkte aan dit inspirerende verslag braken om een uur of vier de wolken open en verscheen de zon die hard aan het werk ging om cumultjes voor ons te maken. Daar werden wij toch een beetje zenuwachtig van en we belde Heinz, de voorzitter, op dat we wilden gaan verkassen naar Magdeburg om toch nog te vertrekken in de richting van Güstrow.
 Buitenlanding aan de Elbe
Een half uur later zat alles in de Blue Bus en konden we naar Magdeburg. Daar aangekomen troffen we een ietwat nerveuze crew aan van de duo discus DX. De cumuli ontwikkelden zich fraai maar er was geen sleepvlieger. Toen we besloten hadden om te vertrekken naar elders dook er een Wilga driver op die Frank om 18:00 uur afzette.
De basis zat op 900 meter met wat verwaaide thermiek. Onderweg naar Stendal werden wat belletjes aangevlogen, maar de eerste echte buitenlanding van team BS was een feit bij het DDR dorpje Grieben aan de Elbe. De e-trex van Tom leidde ons tegen beter weten in toch naar de goede plaats. We besloten de laatste 30 kilometer naar Stendal te verplaatsen. De lokale chinees maakten we blij door het aantal gasten in een klap te verdubbelen. De man was zelfs zo blij dat na elk woord wat hij uitstootte een giecheltje volgde. Laat checkte we in bij hotel ‘Der Schwarze Adler’ te Stendal. Campings waren er op dit uur niet meer te vinden. De volgende ochtend hadden we zogezegd mazzel.
|
| | |
We kwamen mooi op tijd aan op wat bleek een onvervalste DDR basis te zijn. Niemand was in eerste instantie aanwezig toen een van de lokalen langs reed met een Libelle aan z'n trekhaak. Hij had een lier geregeld voor die dag. Normaal was niet eens een sleepstart doordeweeks mogelijk. De cumuli ontwikkelde zich leuk en iets te vroeg hing ik aan de kabel tot 600 meter. De thermiek had zich nog niet echt goed ontwikkeld en was wat verwaaid, dus een half uur later stond ik weer aan het dek zoals de MiG’s dat er een paar jaar geleden ook hebben gedaan. Ik was op zijn zachts gezegd in mineur, mede omdat onze lierist ook aan het vliegen was en voorlopig niet van plan was terug te komen. Tot overmaat van ramp moest ik me ook nog eens melden bij de havenmeester. Wat nu!?
 Gestrand op Stendal?
De havenmeester bleek echter ook lierist te zijn, sleepvlieger en AFISO. Dat is handig en hij wilde ook nog eens met ons meedenken. Hij regelde een sleepvlieger op een ander veldje waar we heen konden. Toen hoorde we over de radio de Libelle vlieger die niet tevreden was over het weer en nog wel even wilde gaan lieren. Prima! Opstellen dus.
Frank haalde in een oude Mercedes taxi uit Beiroet de kabels op en opnieuw ging het de hoogte in met de afspraak dat als het niets zou worden we direct zouden moven naar het sleepveld zo’n vijftig kilometer verderop. Via de mobiele telefoon werd met de lierist gecomuniceerd en even later hing ik op 600 meter opweg naar de cumuls. De basis zat op 1100 meter de wind was hard en cross met tegenwind component. Met wat verwaaide bellen ging het over de Elbe naar Güstrow. M’n reissnelheid was erg laag en drie uur later stond ik op een oud Landbouwvliegveld dat nu dienst deed als manege. Helaas nog 40 kilometer uit naar m’n doel. Verplaatsen dus naar Güstrow.
Daar troffen we het Engelse LS-8 team aan en samen gingen we eten in de stad. Ons werd het een en ander verteld over het zweefvliegen in Groot-Brittanië. Er bleek regelmatig goede golf te staan boven het Schotse Aboyne. Frank en ik waren meteen enthousiast, niet alleen vanwege de golf maar ook omdat er een aantal uitstekende whisky distilleerderijen in de buurt waren. ’s-Avonds sliepen we in een simpele bungalow op het veld voor vijf euro per persoon.
go to top
|
| | |
 Ontbijt op Güstrow
Op Güstrow was die periode een zweefvliegkamp aan de gang, dus werd er elke dag gelierd. Dit betekende ook dat het erg druk was en wie wel eens met een grote meerderheid aan Duitsers in een startrij heeft gestaan weet dat het haast onmogelijk is om op tijd te starten. Hoe anders was het echter op Güstrow. Het woord ‘Wettbewerb’ blijkt het magisch sleutelwoord bij onze oosterburen te zijn en we mochten starten wanneer we wilden. Zet die LS-3 maar gewoon vooraan in de rij van wachtenden. Nooit gedacht zoiets ooit uit een Duitse mond te horen. Feit was dat we inderdaad op tijd konden starten aan de lier.
De cumuli ontwikelden zich fraai en de basis zat op 1200 meter MSL en steeg. De meteo voorspelde dat een scherm uit het zuidwesten de thermiek in de loop van de dag zou gaan smoren. Zo snel mogelijk op pad dus om het maximale uit deze dag te trekken. Frank meldde dat we de Blue Bus konden starten, hij ging op pad richting Eindhoven. Onder begeleiding van Mozart’s ‘Nozze di Figaro’ ging het via Hamburg richting Bremen over de Autobahn. Onderweg wordt een noodzakelijke ‘Brötchen und Würst’ pauze ingelast. Voorbij Bremen begon het voorspelde scherm haar werk te doen en rond een uur of vier belde Frank dat hij buiten stond bij Neuenkirchen, iets noordelijk van de koerslijn tussen Bremen en Osnabrück.
Het veldje was snel gevonden met de GPS. Het dichtstbijzijnde veldje op koers was Damme en we besloten ons te verplaatsen. Damme beschikte echter niet over enige startcapaciteit dus moesten op aanraden van een uiterst behulpzame, maar compleet onbekende kerel, verkassen naar Quackenbrück bij Diepholz en Holdorf. Ik kreeg nog een telefoonnummer mee van de voorzitter van de zweefvliegclub ter plaatse. De man belde ik tegen een uur of half elf ’s-avonds op en vroeg of ik stoorde. Een volmondig JA was zijn repliek.
Dit veranderde allemaal toen ik zei dat we een groepje Nederlandse zweefvliegers waren die meededen aan de Euroglide. Hij adviseerde ons een hoteletje te zoeken in Q’brück en hem morgen weer te bellen, benadrukkend dat hij alles zou regelen en dat we ons vooral geen zorgen hoefde te maken over startcapaciteit. Zo gezegd zo gedaan.
go to top
|
| | |
Het weer zag er slecht uit maar toch meldde zoals beloofd de sleepvlieger zich op het veld. Het was afwachten op een mooi window zoals het eigenlijk al de hele week ging. Ook nu was de wind erg hard. Toch kwam er tegen het einde van de middag mooi weer aan en we starten. Na een uur besloot ik dat een wedstrijdvlucht er niet inzat en gaf deze dag op. We raadpleegden de meteo en besloten naar Teuge te gaan omdat het zaterdag er pas weer vliegbaar uit zag. We konden de LS-3 daar achterlaten in de hangaar.
Op Teuge volgde de hereniging team AZ en LV die de race hadden opgegeven.
 Wachten op mooi weer
Inmiddels hadden zo’n 14 teams doorgegeven aan Eindhoven dat ze niet verder vlogen. Niet echt leuk voor de organisatie en voor de nog vliegende teams, maar misschien wel zo verstandig. Zaterdag vertrokken we om kwart over zeven ’s-ochtends naar Q’bruck waar wederom een sleepvlieger zich bij ons voegde. Het weer was slecht, maar opnieuw kwam er een window naar ons toe.
Tot die tijd hebben we de tijd gedood door worst te eten en de kist te poetsen. We konden later nog een vluchtje maken naar Achmer, door regenbuien zat er niet meer in, helaas. Op Achmer eindigde voor ons een fantastische Euroglide.
|
| | |
Duizenden kilometers gereden en gevlogen en een prachtige ervaring rijker keerden we terug naar Teuge. Mooier was het geweest om op Eindhoven te finishen, maar je moet altijd wat te wensen overhouden voor de volgende keer. Voor mij was dit echt een grensverleggende trip het onbekende in. Mijn langste overland werd kort daarna gevolgd door m’n kortste, ik heb hoger, verder en harder gevlogen dan ik voormogelijk hield over gebied dat varieerde van vlak land tot uitgestrekte bossen en bergen van 1500 meter hoog.
Team BS op Musbach
De gastvrijheid op veldjes was door heel Duitsland een constante en de kameraadschap tussen de deelnemers was inspirerend. De Euroglide is een groot avontuur. De spanning van wedstrijd- en overlandvliegen wordt gemixt met diesel en eigen initiatief.
Een wedstrijd die zijn gelijke niet kent.
Mark Perlot
go to top
|
|
