On this page
Proloog
De voorEGdag
Dag 1 - Ma 28 juni
Dag 2 - Di 29 juni
Dag 3 - Wo 30 juni
Dag 4 - Do 1 juli
Dag 5 - Vr 2 juli
Dag 6 - Za 3 juli
Dag 7 - Zo 4 juli
Dag 8 - Ma 5 juli
Eplioog
|
| | |
Deze 7e EG was voor ons weer een ouderwetse, uiteraard met Leo als onvolprezen ophaler. Dit keer moesen ruim 2000km worden overbrugd via alle hoeken van Duitsland en werden twee schitterende dagen gevolgd door een aantal moeilijke met lokaal zeer verschillend weer en omstandigheden en de nodige taktische beslissingen.
Toch zat de gang er af en toe goed in en kon je nu en dan een spektakulair stukje weer gebruiken; ik zal de steek van 50 km langs een gigantisch aanrollende buienlijn van Guestrow naar Neustadt niet snel vergeten en ook de aansluitende(door de aanstormende regen afgedwongen)turbulente landing op Neustadt niet !
Helaas liet mijn gezondheid mij de laatste 4 dagen wat in de steek en bleek, eenmaal thuisgekomen, de vermeende zware verkoudheid een longontsteking te zijn.
Ik was als tweede terug in mijn klasse na de uitstekend in matig weer vliegende CC, Frank van Empelen, maar kwam er na de finish al rap achter dat ik (hopelijk door mijn ziekte) de eerste vliegdag niet meer uit de logger kon putten omdat deze “vol” zat en de eerste vlucht reeds overschreven had. Toch was dit geen echte teleurstelling omdat het als altijd eerder een buitengewoon mooie tocht was en een prachtig avontuur.
|
| | |
Dit is de 2e dag van de Amstelglide en deze wordt subiet na mijn start gecanceld omdat de basis om 13.30 slechts op 460 mtr zit en er diverse buitjes om ons heen uitregenen. Ik heb afgesproken met Leo dat ik in zo’n geval doorvlieg naar Eindhoven en zo gezegd zo gedaan, het wordt steeds beter weer naar het zuiden en hoewel YA, Leon Mol, er nog een fikse vlucht van maakt besluit ik om bijtijds te landen op EHEH omdat ik verwacht dat de volgende dag mooi weer zal brengen en dus de nodige vlieguren. Als ik land is het inmiddels 16.45 en prachtig weer.
Leo is er al als ik land en we pakken de MD in voor de nacht, we hebben nog erg veel plezier over de overal opgehangen bordjes met “PARKEREN EuroGlide” waar uiteraard geen auto staat omdat die immers allemaal bij de fly-in staan, zoals het trouwens hoort.
Toozz regelt tussen briefings en het weerzien van EG-companen chinees voor een man of 14 en het is en voelt allemaal weer zeer lekker, we hebben er allemaal zin in.
|
| | |
Na de voorgaande nacht voor de deur van de als altijd gastvrije Joeri en Toozz te hebben geslapen, Leo slaapt natuurlijk lekker luxe binnen, beginnen we met het traditionele EG-ontbijt wat ons wordt aangeboden door de EAC; we laten het ons goed smaken op het zonovergoten terras voor de zweef-in. Het weer ziet er goed uit en op de briefing wordt dit bevestigd, we gaan eerst naar het zuiden dus naar Klippeneck.
Wanneer ik start is het inmiddels 13.10 en het weer ziet er goed uit, de basis zit op 1250 mtr en het stijgt goed. Het vertrek wordt dan ook al snel gemeld op 122.475 en ik ga op pad.
Ik begeef me richting Roermond en vlieg zeer optimistisch door en langs (oh, wat dom) diverse mooie bellen heen richting Geilenkirchen waar ik een half uur later op de rand van de CTR op 300 mtr rondscharrel in de hoop op een belletje dat meer geeft dan de 0,2 waar ik nu in draai en iedereen over me heen hoor en zie komen tegen de basis, die inmiddels op 1400 mtr. zit.
Gelukkig vind ik eindelijk meer dan 2 mtr en met ruime achterstand begin ik dan ook in mijn ritme te komen en is het overvliegen van de Eifel een feestje. Bij de Pfalz wordt het oppassen want het wordt blauw met een enkel miniem cumultje en het brede Rijndal met daarachter het Schwarzwald moet nog overvlogen worden om bij Klippeneck te komen. Ik kan hier nog klimmen tot 2300 mtr en hoor via de radio diverse kisten ploeteren bij Mussbach.
Het is inmiddels 18.00 en ik scharrel boven het Rijndal zo’n goed glijpad op dat de entree in het Schwarzwald riant is en, eenmaal hoog, zijn er nog wel de nodige belletjes van 1 mtr om de Klippeneck binnen glijbereik te krijgen en wanneer ik daar aankom om 19.30 ziet het wit van de Eurogliders; er zijn er wel een stuk of 15.
Gelukkig was ik hier reeds eerder en weet dat je de landing naar het zuidwesten moet inzetten met 140 km om boven bij de kroeg te geraken. Jacques MA Kolpa was hier als eerste en hoewel de kroeg dicht is heeft hij al een krat bier geregeld en is het eten beneden in het dorp ook al voor elkaar.
We racen de berg af in de oude vertrouwde Profi van Jacques( die hij overigens gaat inruilen voor een VW T-5) en genieten van een perfekt maal bij een waardin die alles uit het hoofd doet en ook op die manier afrekent en alles klopt steeds weer, een mirakel.
Terug de berg op gaat het iets langzamer en Leo en ik genieten boven op de Alb van een schitterende sterrenlucht(en koffie natuurlijk), het is overigens wel frisjes op 1000 mtr.
go to top
|
| | |
De dag begint wat apart wanneer Poortje (Anton Poortman) laat weten gisteravond laat een lokale vliegenier dood in zijn auto voor de hangar aangetroffen te hebben. De man was over de tachtig en bijna in het harnas gestorven want vlak voor zijn dood hadden we hem nog zien vliegen en stunten in zijn motorzwever. Geen heel slecht einde van een leven, maar wel wat plotseling.
Ondanks dit voorval is het prachtig weer en staat er om 8 uur een prachtige lenti (of is het een convergentielijn?) op koers op wat grotere hoogte. Ik weet zeker dat deze lijn stijgt en kan er ook zeker bij komen met de motor maar besluit dit maar niet te doen om de vrienden die ik nog heb te behouden. Toch ziet het er om 10.00 al vliegbaar uit en ik motiveer de YA en MA om snel te gaan starten omdat we dan nog voor het begin van het lierbedrijf, die vanaf de andere kant gaan starten, weg kunnen vanaf de plaats waar onze kisten staan.
Tegen 11.00 dender ik dan ook als eerste van de heuvel af, drukken en nog eens drukken op die knuppel, en passeer in de start het fantastische kasteel wat daar prachtig op de hoek staat.
Al dit gehaast van mij blijkt er toe te leiden dat de MA vergeet om zijn loggerkabel aan te sluiten, wanneer hij dit meldt op de radio zegt hij meteen dat hij niet overweegt om terug te gaan omdat de vliegerij langs de kant van de Schwaebische Alb zeer de moeite waard is en wanneer de basis stijgt tot meer dan 1700 mtr MSL(=750 mtr AGL) kan er ook behoorlijk worden opgeschoten. Eenmaal aangekomen langs de Donau wordt het nog beter met lange straten die bijna op koers liggen en ruim 2000 mtr basis hebben.
Ik heb tevoren al besloten om niet rechtstreeks naar ons keerpunt Sonnen te vliegen maar dit te doen met een kleine omweg via het Bayerische Wald en dit werkt goed, het is zo thermisch dat het net niet regent met grote uitspreidingen boven de bergen en hoog tegen de basis op 2300 mtr geplakt keer ik 13 km voor Sonnen omdat het er die kant niet goed uitziet. Hier kom ik de MA tegen en dan is het bollen richting de Wasserkuppe en vreemd genoeg ligt het betere weer in de vlakte en niet boven de heuvels. Laverend tussen diverse verboden gebieden zit de gang er dan ook lekker
in en vlieg ik hele stukken samen met de MA. Tot mijn verwondering bemerk ik dat Gerrit Kurstjens een beetje roestig is geworden en harder vliegt dan hij aankan en een paar keer zichzelf moet uitgraven.
Dan hoor ik 100 km voor de Wasserkuppe de voor mij vliegende DX (Rob Looisen, Dirk Wolff en Joop Evertse) melden dat het snel minder wordt met de zon en de thermiek en dat klopt aardig. 70 km voor de Wasserkuppe moet ik 90 gr uit de flank om in de zon te blijven en vind ik, terwijl de MA meldt dat hij gaat landen, de laatste bel van de dag die mij tot 40 km voor de Wasserkuppe brengt. Het restant wordt overbrugd met behulp van ijzeren Hein en wat peut.
We staan op de Wasserkuppe met nog 6 kisten(DX, LL, CC, PM, LSJ, MCC en dan uiteraard de MD) en we zijn het verst gekomen van de meute, 6 van ons hebben de motor moeten gebruiken om hier te komen en de MCC heeft de motor van de sleepkist van Cobourg gebruikt om bovenop de Wasserkuppe te landen.
Later zitten we zeer gezellig kop te vullen in de kroeg met de teams van de DX en van de MCC en is het verschil tussen een voorruit en een voorhuid voor Ton de Kort van de MCC zeer klein geworden.
Het voer en de koffie smaakt goed zo boven op deze bult.
go to top
|
| | |
Het ontbijt smaakt heerlijk maar veel zon is er niet te bekennen en het lijkt net alsof het ieder moment kan gaan regenen uit de totaal overcaste hemel, tevens staat er een pittig windje. Een verkoudheid begint bij mij de kop op te steken, de afkoeling is dan ook nogal heftig geweest.
Dan toch maar om 12.30 een poging wagen en hoewel ik er alles aan doe om boven te blijven zit er toch niet meer in dan 38 km en dat is te weinig voor een geldige vlucht.
Wanneer ik terugmotor naar de Wasserkuppe zie ik in het noordwesten toch wat cumulvorming en, hoewel het niet echt op koers is, besluit ik om op enige afstand van de Wasserkuppe op 1500 mtr. hoogte een nieuwe start te wagen en glij voorzichtig in de richting van dit betere weer en kan wat later met een omweg toch op koers richting het nieuwe keerpunt Guestrow in het uiterste noordoosten van Duitsland.
De cumultjes doen het lang niet allemaal en ik dreig te worden ingehaald door afschermingen maar toch ga ik vooruit; inmiddels hoor ik de CC ongeveer dezelfde koers volgen( hij heeft blijkbaar dezelfde taktiek gevolgd om te starten) en af en toe hebben we kontakt via de radio. De oversteek naar de rand van de Harz zal ik mij nog wel enige tijd kunnen heugen omdat deze oversteek plaatsvindt tussen de 200 en 300 mtr AGL zonder noemenswaardig stijgen, pas tegen de Harz vind ik een bel van 1 mtr en eenmaal boven de Harz is het stijgen zelfs riant met meer dan 3 mtr onder een mooie cumul.
Na de Harz volgt een giga blauw gat en pas na 35 km glijden vind ik via een fikse omweg bij Magdeburg weer wat stijgen, het moois is er wel af en het wordt op koers steeds moeilijker.
Even later meldt Frank van Empelen dat hij zijn motor moet starten, 25 km verder is het bij mij hetzelfde verhaal en besluit ik te landen op Kyritz.
Na de landing wordt ik uit het veld gehaald door Eberhardt uit Berlijn, een jolige vent die aanvoerder blijkt te zijn van een ploeg “foute” bejaardachtigen(Wessies uiteraard) die met hun minimaal 20 mtr. spanwijdtekisten een wedstrijd proberen te vliegen maar vandaag hadden gecanceld ivm slecht weer. De Wohnwagens(ook minimaal 20 mtr) staan in strakke orde naast elkaar maar ook hier is mijn eerste indruk weer niet goed want ze zijn uitermate gastvrij; uit één van de campers komt verse koffie, uit een andere verse brotchen en mijn kist wordt door hen gewassen. Aanzitten bij de bbq spreekt al helemaal vanzelf en dat smaakt allemaal heerlijk. Wanneer Leo zijn auto en aanhanger schuin voor de anderen parkeert stoort dat niemand en hij kan nog net wat restjes wegwerken van dit feestmaal.
Inmiddels worden er toch wel wat schreeuwerige diskussies gevoerd en wordt er ook nog iemand op zijn Oudduits uitgefoeterd, zodat zij hun naam en faam wel proberen hoog te houden maar het grootste deel van hen geniet gewoon net als ik van het zweven en alles wat daarbij hoort en het is eigenlijk best gezellig; je voelt je welkom.
go to top
|
| | |
De dag begint zonder perpektieven, een heuse meteoman voorspelt op de briefing slecht en onvliegbaar weer (ook voor de komende dagen) terwijl een bui het dak van de briefingroom geselt. Leo holt nog terug naar de camper in dit weer omdat de deuren nog openstaan.
Dan wordt het droog, besluiten de mannen onder elkaar om een eind te maken aan hun wedstrijd ivm de weervoorspellingen en eerder naar huis te rijden, en loop ik samen met de meteoman terug naar de camper. In de verte zie ik een hele rij cumultjes (en buitjes) en ik wijs de meteoman hierop, waarop hij toegeeft dat een klein stukje vliegen mogelijk toch kan voordat het echt slecht wordt.
We ontdoen de kist dan ook van de hoezen en even later start ik van een nog natte baan met wat plassen, de cumultjes zijn bereikbaar en even later blijken ze ook wat stijgen te geven maar wel is de basis slechts 450 mtr. AGL. Gelukkig heb ik wat wind mee en al scharrelend tussen en soms door de regenbuitjes kom ik toch vooruit totdat ik op 40 km voor Guestrow de motor moet starten en doorvlieg naar ons keerpunt.
Aldaar aangekomen lijkt het vliegbaar op koers naar Eindhoven en begin ik in de lucht aan een nieuwe wedstrijdvlucht. Dan ontrolt zich letterlijk voor mijn ogen een prachtig fenomeen, er komt een bui aanrollen vanuit het noorden en ik vlieg naar het zuidwesten en kan dus voor deze rol uit een steek maken van meer dan 50 km met een hoge snelheid, het is turbulent en ik moet voortdurend uitkijken of ik nog niet in de CTR van Schwerin geraak maar het gaat goed tot ik vlak voor Neustadt Glewe de turbulentie voel toenemen en ook de eerste druppels krijg.
Ik besluit dan ook om op dit gigantische vliegveld te landen. Ook de landing is een avontuur, ik neem het zekere voor het onzekere en begin de landing met veel snelheid op de klok en dat blijkt allemaal wat later niet overbodig te zijn. Gelukkig wordt het vlak boven de grond allemaal wat minder heftig en taxi ik even later door een toegangshek van meer dan 25 mtr het platform op en meld ik mij bij de havenmeester die (zou hij mij soms kennen?) meteen een cappuccino begint te brouwen.
Even later regent de bui in alle heftigheid uit en het knapt ook niet meer op daarna.
Wanneer Leo arriveert wachten we een droog moment af om de DG te drogen en te hoezen en maken we kennis met een groepje Deense jongelui, die hier een soort kampje houden.
We eten later met hen zeer gezellig in het nabije dorp en we genieten er allemaal weer ouderwets van; we liggen inmiddels eenzaam op kop van de wedstrijd maar ik voel me zo ziek als een hond en we liggen er dan ook vroeg in.
go to top
|
| | |
Wanneer ik opsta voel ik me nog steeds ziekjes en gelukkig zorgt Leo goed voor me.
Het weer lijkt langzaam wat op te knappen maar het duurt nog tot 12.30 voordat het enigszins vliegbaar lijkt en ik een start waag. Ik heb me voorgenomen om met deze lichamelijke gesteldheid geen risico te nemen en ik heb mijn veiligheidsmarge naar een wat hoger niveau getild. Even later blijkt al snel dat mijn collega’s achter mij veel eerder hebben kunnen profiteren van het bij hen eerder ontstaan van beter weer en een fikse wind in de rug en dat sommigen Guestrow al hebben gerond; van de mooie voorsprong is dus niet veel over.
Tevens is het voor mij moeilijk weer met zeer wisselende omstandigheden en kost alleen het bovenblijven soms al de nodige moeite. Toch wordt het beter en beter totdat ik vlak bij Hannover getrakteerd wordt op de uitspreiding van buien en zelfs wat lichte neerslag en ik op 40 km voor het vliegveld Bohmte-Bad Essen de motor moet starten.
Ik land even later op dit volkomen lege veld, gelukkig is het weer droog en ga onder mijn vleugel liggen slapen, want ik ben redelijk uitgewrongen.
Wanneer Leo wat later voor een dichte toegang staat heb ik dan ook niets door, nog sterker: Hij moet mij wakker bellen en schrikt daar een beetje van, want dat is hij nu net niet van mij gewend.
Het eten in Bohmte is lang niet slecht, de Rumpfsteack smaakt zelfs voortreffelijk en met wat koffie erbij komen de kaarten op tafel voor de laatste loodjes morgen.
Mijn bed roept even later en ik hou mij niet doof.
|
| | |
Over deze dag kan alleen worden gezegd dat de dubbele regenboog het hoogtepunt van de dag was, dat ik best toe was aan wat rust en de dag voornamelijk uitgelegen heb en dat het eten nog steeds even goed is.
|
| | |
Het weer is nog steeds uitermate moeilijk, nu ook nog met een zeer lage basis maar het lijkt een beetje vliegbaar en dus probeer ik het maar. De basis zit inderdaad op 500 mtr AGL boven dit wat hogere gebied maar er zijn toch vorderingen te maken. Ik hoor inmiddels de PM van Gerrit ergens zuid van de TMA-Munster landen en hoor de CC daar nog vliegen.
Ik heb nog even de indruk dat deze mannen reglementair verkeerd zijn gestart, maar besluit om mij daar maar niet mee te bemoeien.
Mijn stem is inmiddels praktisch buiten werking, zo ook mijn gehoor dus ik doe de radio maar uit en probeer een beetje richting huis te komen. Het is allemaal marginaal; boven Burg Feuerstein moet ik mijn motor even gebruiken en begin ik in de lucht aan mijn tweede wedstrijdvlucht van deze dag. Gelukkig zie ik kans om Borken vliegend te bereiken zodat ik zodoende de verplichte 50km vanaf Burg Feuerstein zweefvliegend heb afgelegd. Ik probeer het nog wat verder richting Wesel maar even later moet ik de motor starten om de laatste 20km naar Wesel af te leggen.
Inmiddels heb ik de radio nog even aangezet en gehoord dat CC binnen glijbereik van Eindhoven zit in lichte regen, proficiat dus voor Frank.
Later hoorde ik van hemzelf dat hij buitengewoon lucky was met een zeer coulante verkeersleider op Munster, die hem ruim in de TMA een bel liet oppikken op 150 mtr.
Ik vind het een knappe prestatie van hem om in dit beroerde weer zo ver te komen.
In Wesel treffen we weer eens een kampje aan van de Rotterdammers, je kan veel van deze club zeggen maar ze komen nog eens ergens; de vorige EG stonden ze op Romorantin en gaven ons bier en auto’s.
Leo komt zeer snel binnenrijden en ik meen nog een lekkere eettent te weten aan de Rijn maar we komen in een tamelijk chique Italiaan, Leonardo (Leo wordt wild), waar het goed toeven is en we van de finale WK-voetbal genieten samen met een Italiaanse crew.
Ik slaap als een bewusteloze.
go to top
|
| | |
De laatste dag waarschijnlijk, hoewel het de hele nacht heeft geregend begint het op te klaren en we gaan dan ook op pad naar Wesel voor vers brood.
Mijn eerzucht en het vermoeden van latere buien doen mij vroeg, zelfs te vroeg, starten; de basis zit op 350 mtr en zakt zelfs eerst nog naar 250 mtr voordat uiteindelijk de 437 mtr wordt bereikt. De oversteek over de Maas kost dan ook zeer veel moeite, eerst de 3e poging lukt, maar dan wordt het ook langszaam iets beter (en onstaan ook de eerste buitjes).
Wanneer ik in de buurt van De Peel kom wordt het zelfs even goed en bereik ik zelfs boven de baan de respectabele hoogte van 1190 mtr en kom ik onder een wolkenstraatje langzaam op glijpad voor Eindhoven via het verplichte keerpuntje bij Leende.
Wanneer ik me meld op de torenfrekwentie is de medewerking goed en even later plak ik de MD dan ook op de zweefvliegstrip en meld mij af bij de toren: Het zit er op!
Joeri, Leo en Natasja komen aangesneld voor een welgemeend welkom, even later komen de A6 (een oude Duitse Nimbus-2 en winnaar in de klasse zonder motor), de PM, MA en YA landen en geanimeerd wisselen we onze verhalen en ervaringen uit.
Jaques was inderdaad vergeten zijn loggerkabel aan te sluiten, maar had kans gezien om Leon Mol van de YA een avondje (nachtje?) aan het werk te zetten om zijn vlucht te downloaden uit zijn LX-5000 en dat was gelukt (later blijkt ergens anders ook nog iets fout te zijn gegaan en wordt de MA teruggezet in de ranking naar de 16e plaats).
Hoewel om ons heen allerlei buien langstrekken worden wij gespaard en kunnen dan ook rustig de aanhanger uit- en inruimen en de kist afbreken.
Bij het loggeruitlezen blijkt ook bij mij e.e.a. niet vlekkeloos te zijn verlopen en ben ik de vlucht van de eerste dag kwijt omdat de logger “vol” was en de eerste dag heeft overschreven.
Het klinkt misschien gek maar zo heel belangrijk kan ik het niet vinden, we hebben een prachtige tijd en reis gehad en wat maakt het dan allemaal achteraf nog uit?
Wel voel ik mij nog steeds behoorlijk ziek en, hoewel ik nog meega om hartstikke gezellig met z’n allen te eten in een steakhouse, nemen we dan ook spoedig afscheid.
Ik dump Leo in Den Bosch om een auto op te halen en we vinden het allebei een beetje gek einde zo midden in een wat ongezellige nieuwbouwwijk.
go to top
|
| | |
Als eerste valt het mij op dat het aantal terugtrekkingen na één week vliegen overweldigend groot is en dat valt mij tegen, zowel voor de overblijvende deelnemers als voor de wedstrijd-organisatie (die ontzettend veel tijd en moeite hierin steken).
Hebben de terugtrekkers nu er werkelijk op gerekend dat zij de 2000 km binnen één week kunnen vliegen( en ik kan uit ervaring vertellen dat dat slechts bij uitzondering lukt en dat hadden zij ook kunnen en moeten weten) of hebben zij zich teruggetrokken omdat de winnaar CC zondag al bekend was? Het zou toch wel heel erg triest zijn geweest wanneer de
wedstrijdorganisatie had besloten, zoals aanvankelijk de bedoeling was, om deelnemers te weigeren i.v.m. overschrijding van het aantal deel te nemen kisten(max. 40).
Ik vind het zelf in ieder geval stijlloos om middenin de Euroglide jezelf af te melden zonder heel erg geldende redenen. Het was mij tevoren bekend dat de DX op woensdag 7-7 moest stoppen omdat de kist naar Frankrijk moest voor een wedstrijd en dat Peter Batenburg slechts tot dinsdag 6-7 kon deelnemen en Peter heeft trouwens na een kleine pauze van één dag op Twenthe zijn wedstrijd alsnog afgemaakt, en dat is dan ook de enige juiste EuroGlide-spirit.
Verder heb ik van niemand van de opgevers iets gehoord of vernomen en ik vind dat je, wanneer je je opgeeft voor deelneming aan de Euroglide, in ieder geval de intentie en de vrije tijd moet hebben om deze in zijn geheel uit te vliegen. Het is immers het avontuur dat trekt en niet het rondraggen van 2000 km in 4 dagen.
Ik spreek de hoop uit dat de organisatie een manier weet te vinden (bijvoorbeeld 1000 Euro inschrijfgeld, waarvan je er 750 terugkrijgt als de wedstrijd reglementair wordt uitgevlogen) om deze misstand aan te pakken.
 Wordt het nog wat vandaag?
Verder hebben wij in ieder geval een prachtige tocht gehad, ik weet inmiddels niet meer goed hoe ik Leo voor de 7e keer moet eren voor zijn geweldige ophaalprestatie; hij heeft nu al gereserveerd voor de 8e!
Ik bedank ook de EAC en zijn wedstrijdorganisatie die dit evenement toch maar iedere keer op de kaart zetten en het geweldig goed voor elkaar hebben.
Ook is mijn wantrouwen tegen meteorologen nog groter geworden, ik vergeet niet snel het verhaal van de behangsnorde en betrouwbaar uitziende meteoman met alle bijbehorende grafieken, foto’s, uitleg en forecast op het vliegveld Kyritz; we zijn allemaal in het door hem omschreven onvliegbare weer naar Eindhoven gevlogen!
Inmiddels ben ik weer geheel de oude dus tot de volgende.
Max Dolfin
go to top
|
|
