2002 story of team MD (1)  


Euroglide 2002 story of team MD (1)

Euroglide 2002

Van MD zijn twee verhalen gepubliceerd. Lees ook het verhaal van de vlieger (Max)


Proloog
Door Leo Simons

Twee jaar hebben wij weer moeten wachten op een volgende Euroglide. Ons geduld is beloond. Het verslag van de belevingen van het MD team in het algemeen en die van de ophaler in het bijzonder vindt u hieronder beschreven.

Ik hoop dat u aan het lezen hiervan minstens zoveel plezier zult beleven als dat wij (Max Dolfin en Leo Simons) hebben gehad aan het deelnemen.

Dag 0, zondag 23 juni 2002
Vandaag is het de 2e dag van de Amstelglide 2002. Heeft op zich niets met de Euroglide te maken, maar in dit geval tóch wel een beetje, aangezien Max (MD) en Daan (NL) van plan zijn om na de opdracht direct door te vliegen naar EHEH i.v.m. de start van de Euroglide 2002, de volgende dag.

De opdracht voor vandaag (de dag van gisteren was gecancelled i.v.m. slecht weer) luidt EHSB - Boxmeer - Nijverdal - EHSB. ´s Morgens de kist monteren. Linker vleugel met de wortel op de taxibaan laten stuiteren (gelukkig geen schade van enige betekenis). Kist naar de strip. Boxen en wachten op de start. Het weer zit nog niet écht mee, maar er zit potentie in. Dus, afwachten maar.

Amersfoort - EHSB - EHEH
Dat geeft mij mooi de gelegenheid mijn nieuwe GARMIN Pilot III GPS te installeren in de camper van Max. Met twee stukjes klittenband heb ik het zaakje in no time gemonteerd. Max start en ik ga de aanhanger en camper in orde maken voor de rit naar EHEH. Ik moet alleen nog wachten op de definitieve starttijd van Max, zodat ik het startbriefje kan invullen en inleveren bij de wedstrijdleiding.

Als hij deze (eindelijk) aan mij doorgeeft ben ik daarna als een speer weg richting Eindhoven.
go to top
Als ik op EHEH aankom tref ik al snel weer de bekende gezichten die zo bij de Euroglide horen. Een gevoel van; "hè, we zijn weer thuis", maakt zich van mij meester. Ik kan de aanhanger naast de strip parkeren, waarbij ik een mooi stukje vrij weet te houden, zodat de MD er naast kan staan.

Het team van de NL (tenminste, een gedeelte daarvan) is inmiddels ook gearriveerd. Ik maak kennis met Lotte (vriendin van de zoon van Daan, Thijs) en wordt nogmaals enthousiast begroet door Chris die ik gisteren al gezien had. Terwijl wij naast elkaar langs het veld staan bereiden wij ons voor op weer een nieuw avontuur.

Ik heb voor vannacht een slaapplaats bij het kantoor van SEABOURNE op Eindhoven Airport geregeld. Jan Kalkman (branch manager) komt straks de sleutel afgeven. We hebben voor de deur bij SEABOURNE afgesproken om 19:00 uur. Max land om een uur of 18:30. We zetten de kist op z´n plek en ik ga de sleutel halen bij Jan. Daarna terug om de kist verder in orde te maken en te condomeren met die prachtige hoezen.

Het is ondertussen 19:45 uur en de eerste verplichte briefing begint om 20:00 uur. Wij hebben echter nog niet gegeten en verplaatsen ons daarom tactisch richting de McDonalds. De briefing wordt voor ons waargenomen door Daan en crew. Nadat Max en ik ons weer schaamteloos hebben overgegeven aan een potje kopvullen op hoog culinair niveau keren wij weer terug naar de basis, alwaar de briefing nog in volle gang is. Een briefing gestructureerd opzetten is al geen kinnesinne, maar als je dat dan ook nog eens in het Engels wilt doen heb je het je niet gemakkelijker gemaakt. Dat bleek ook wel.

Na het eerste verplichte nummer is het tijd geworden voor het tweede, nl. bierzuipentotjeerbijneervalt.. Ik probeer mijn bonnen van de Euroglide 2000 te gebruiken die ik (zuinig als ik ben) twee jaar in mijn portemonnee heb bewaard. Marieke is inderdaad zo lief om ze te accepteren. Het blijft redelijk rustig in de Fly-Inn. Geen bier smijten. Is ook niet zo leuk meer nu de piano weg is.

Om 02:00 verplaatsten wij ons richting het kantoor van Seabourne om daar een plekje voor de nacht te vinden. We besluiten de camper in de loods neer te zetten om zodoende geen last te hebben van de ladende of lossende voertuigen. Helaas loopt e.e.a. anders dan wij verwachten.
In de keuken bij Seabourne.


Om ongeveer 03:30 uur horen wij de roldeur bij de buren open gaan en ontstaat er daar een activiteit van jewelste. Je hoort mensen boven het lawaai van een machine uit schreeuwen.

Dit wordt dus niks en Max en ik zijn het om 04:00 uur eens dat wij ons beter kunnen verplaatsen richting een rustigere locatie. Deze vinden wij op een plaats waar vroeger de hoofdpoort van de basis was. Dit is nu een doodlopende weg geworden met een parkeerplaatsje. Nadat we de camper geparkeerd hebben zijn we weer snel ons bed ingedoken. Wij genieten daar van een welverdiende nachtrust. We dromen van mooi weer, wolkenstraten voor Max en rustige ´autostraten´ voor mij. Zzzzzzz... .

bierzuipentotjeerbijneervalt..
bierzuipentotjeerbijneervalt..
go to top

Dag 1, maandag 24 juni 2002
Om 08:00 uur, oftewel na zo’n krappe 4 uur nachtrust zijn Max en ik wakker. Camper opruimen en richting de Fly-Inn voor het traditionele Euroglide ontbijt. Alles ziet er weer super verzorgd uit. We missen alleen wel de gebakken eieren van Heinz.

Daarna is het nog een keer briefen en wordt de wedstrijd officieel geopend. Boxtijd is 12:00 uur, maar het weer wil nog niet echt meewerken. Maar na een uurtje of wat is het tijdstip gekomen dat er gestart kan worden. Zodra Max gestart is ga ik de camper en de aanhanger rijklaar maken en vertrek ik zo snel mogelijk van Eindhoven.

Maar niet alvorens ik afscheid heb genomen van Marijn, die het Euroglidebloed liet kruipen waar het niet gaan kon en dus voor de start nog even naar Eindhoven was gekomen om ons uit te zwaaien. Ik zal haar missen deze Euroglide.

Lotte en Chris wachten rustig af.
Lotte en Chris wachten rustig af.


Max en ik hebben al snel besloten dat Dahlemer Binz wel haalbaar zal zijn en waarschijnlijk ook nog wel verder. Vooral dat laatste bleek aardig te kloppen, maar daarover later meer. Ik rij dus niet richting Dahlemer Binz, maar direct richting Maastricht en Luik.

Aanvankelijk lijkt het allemaal niet zo snel te gaan, maar naarmate de dag vordert blijkt het weer steeds beter te worden en neemt de snelheid van de vliegers toe. Ik weet dan al dat dit een latertje kan gaan worden.

Via de mij inmiddels bekende route ga ik bij Bouillon de Belgisch- Franse grens over. Bij Sedan ga ik de autoroute op richting Reims, Châlons sur Marne, Troyes en Sens.

Het eerste keerpunt Dahlemer Binz
Het eerste keerpunt Dahlemer Binz
Eindhoven - Romorantin
Aan het beroemde Euroglide ontbijt in de Fly Inn.
Aan het beroemde Euroglide ontbijt in de Fly Inn.


Daan en Max praten nog even met elkaar voor de start.
Daan en Max praten nog even met elkaar voor de start.


Achter Montargis belt Max mij om te vragen waar ik zit. Hij is inmiddels geland op Romorantin en zit al in een restaurant. Het is ondertussen al bijna 21:00 uur en ik zal er niet op tijd kunnen zijn om mee te eten. Dus zie ik mij genoodzaakt om mijn hongerige maag te gaan vullen bij een Courtpaille die ik al snel tegen kom. Eten, koffie, rekening. Alles binnen 35 minuten geregeld.

Ik kan weer verder richting Aubigny. Daar ga rechts de D924 op richting Romorantin. Max belt mij opnieuw om te vragen of ik naar het hotel kom waar hij zit met het team van XX, D2 en Daan van de NL.

Ik kan echter het hotel in eerste instantie niet vinden en besluit uiteindelijk naar het veld te rijden. Op dat moment kom ik op de rotonde waar het hotel gelegen is waar de hele meute het personeel wakker zit te houden.

Goed, ik ben er dus tóch gekomen. Nog even een biertje gedronken (bedankt Chris) en daarna naar het veld. Daar staan de kisten in een groepje bij elkaar. Tijd voor nog een koffie en daarna pitten.

Vandaag 820 kilometer gereden. Geen twijfel mogelijk, de Euroglide is volop begonnen. Soms komen dromen uit. Althans wat mij betreft. Het weer was mooi en de wegen waren rustig. Ik kan niet getuigen voor Max, maar ik denk niet dat hij te klagen heeft gehad.
go to top

Dag 2, dinsdag 26 juni 2002

Ik ben om mijn gebruikelijke tijd wakker, d.w.z. 07:00 uur. Volgens Max is het dan nog nacht. Ik worstel mij uit de bovenslaper van de camper. Voorwaar een hachelijk avontuur zo op de vroege dinsdagmorgen. Het weer is prachtig. Lekker temperatuurtje, dus niet te heet zodat je ´s morgens al de camper uit fikt (hebben we ook wel eens meegemaakt).

De DG staat er lekker sappig bij, dus ik kan met zeem en spons aan de slag om de kadavers van de vorige dag van de vleugels te poetsen. Dit gaat lekker makkelijk, maar dat komt natuurlijk omdat zij een nachtje hebben kunnen weken. Als ik bijna klaar ben is het voor Max ook tijd geworden om op te staan.

Môguh, heeren! Poortje & Abeltje (team XX).
Môguh, heeren! Poortje & Abeltje (team XX).


Hij is duidelijk het fruit-typje van ons beiden. Steevast weet hij ´s morgens in no-time een sinaasappel en een kiwi naar binnen te werken. Max heeft van zijn moeder twee tuinstoelen gestolen. Dat arme mens zit nu dus op een sinaasappelkistje (waar de sinaasappels in hebben gezeten die Max bij zich heeft) in de tuin. Ze zijn van het veel te luxe soort, in ieder geval té luxe voor Max zou je denken, maar dit jaar maakt hij een uitzondering.
Romorantin - Lachen Speyerdorf
Het tweede keerpunt Romorantin.
Het tweede keerpunt Romorantin.

Zou het de leeftijd zijn vraag je je af. Boven de 50 ondergaan mannen rare veranderingen. Het is ondertussen tijd geworden om mijn waarde in goud waar te maken bij het maken van het ontbijt. Op het menu staan voor de verandering de welbekende Max Specials die ik van hem in licentie mag maken. Het recept is redelijk eenvoudig. Benodigdheden; Twents volkoren brood, pikant belegen kaas (van Maxim´s natuurlijk), eventueel paprikapoeder (naar keuze te gebruiken). Brood licht besmeren met boter, beleggen met een rijke laag kaas, boterham dichtklappen en in voorverwarmde koekenpan roosteren. Niet te snel anders is het brood zwart en de kaas nog niet gesmolten.

Ik woeker wat met de ruimte in de "keuken" van de camper, maar het lukt mij tóch weer een Max Special plus de welbekende (en overigens ontzettend goor uitziende) beker met koffie naar buiten te werken, dankbaar ontvangen door Max. Hij is na twee happen wél zo handig mij te complimenteren over mijn "kookprestatie", omdat hij begrijpt dat hij het de rest van de Euroglide dan verder zelf kan doen. En dát moet je voor iedere prijs zien te voorkomen, natuurlijk! Het gaat anders zo op werken lijken.. . Aangezien de pan te klein (of de boterhammen te groot) is, eten we zo´n beetje in etappes na elkaar.

De MD staat klaar.
De MD staat klaar.
go to top


Omdat het er al vrij vroeg Thermikverdächtig uitziet, is er geen tijd voor al teveel getreuzel. Keuken opruimen. Kist en vlieger voorbereiden. Kist naar de startplaats brengen. Alles verloopt vrij gladjes (alsof wij dit al jaren doen, eigenlijk). We letten nog even op of NL nog hulp nodig heeft aangezien Thijs, Chris en Lotte de vorige dag in Troyes zijn blijven steken.

Het valt Thijs nog niet echt mee om het hoge tempo van de vlieger bij te houden. Het geheim zit hem ook niet in de snelheid, maar in het aantal uren dat je rijdt. Het aantal stops moet je tot een absoluut minimum weten te beperken. Dus niet hard maar wel zolang mogelijk achterelkaar. Net seks eigenlijk. De ouderen onder ons begrijpen natuurlijk wel waar ik het over heb. Nietwaar Max en Daan?????

Zelfportret van een ophaler op Romorantin.
Zelfportret van een ophaler op Romorantin.


Goed, het hele feest gaat vrij voorspoedig van start en ik zorg ervoor dat ik ook z.s.m. wegkom. Ik probeer eigenlijk dezelfde weg terug naar Aubigny te nemen, maar dat lukt niet helemaal. Niettemin weet ik toch Aubigny via een alternatieve route te bereiken, om vervolgen weer richting Montargis (zijn we voor het eerst niet geweest tijdens een Euroglide) en Sens te rijden.
Bij Courtenay weer de A19 en A5 op richting Troyes en vervolgens richting Nancy-Metz, Saarbrücken. Hier is de aansluiting naar de Duitse A6 afgesloten, maar de wegomleiding is goed aangegeven en het lukt mij om zonder al teveel problemen mijn weg te vervolgen richting Kaiserslautern en Ludwigshafen. Ik weet dan al dat Max op Lachen Speyerdorf is geland. Op knooppunt Frankenthal duik ik op de A65 naar het zuiden richting Karlsruhe. Afslag 13 richting Speyer. Mijn richtingsgevoel, geheugen en niet te vergeten mijn GPS brengen mij rechtstreeks naar het veld alwaar ik om 21:30 uur aankom.

De teams van de NL en MA zitten daar al aan tafel. Ook de ophalers van het laatste team waren vanuit Troyes komen rijden. Zij hadden dus een veel kortere afstand af te leggen naar Lachen Speyerdorf. Ik wordt hartelijk door iedereen ontvangen en kan nadat ik de aanhanger afgekoppeld heb meteen aan tafel. Alles smaakt mij geweldig. Over je einde, zou Max zeggen.

De beheerder van het clubhuis is bijzonder gastvrij en niets is te gek. Nog een kannetje koffie voor Max om 23:00 uur, geen probleem. Daan, Chris en het team van de MA verkiezen het om bijtijds naar bed te gaan. Max, Thijs, Lotte en ik blijven nog lekker nagenieten van deze prachtige dag onder het genot van wat bier, koffie en sigaren. The good life. Ook voor Max en mij is het tijd geworden om te gaan pitten (zo rond een uurtje of 02:00.).

Het was weer een prachtige dag. Dag twee en al op het derde keerpunt! Vandaag alweer ongeveer 820 km. gereden. Pfffff! Lekker meuren, dus.
go to top

Dag 3, woensdag 26 juni 2002
Ik ben weer lekker op tijd wakker en werk dus mijn gebruikelijke ritueel af. Kist poetsen, Max uit zijn bed schelden en ontbijt maken. Het is opnieuw prachtig weer en het ziet er veelbelovend uit.

De Paré-tjes ´s morgens op Lachen Speyerdorf.
De Paré-tjes ´s morgens op Lachen Speyerdorf.

Tijdens de koffie maken Max en ik een plan m.b.t. de door mij te rijden route. Ik zal vandaag een stuk kunnen afsnijden richting het 5e keerpunt, Cham Janahof. Klippeneck kan ik dus overslaan. We besluiten dat ik in eerste instantie richting Nurnberg zal rijden. Daar zou ik waarschijnlijk Max weer op de radio kunnen ontvangen om te horen wat zijn verdere plannen zijn.

Anders kunnen we misschien wel ‘relayen’. Gedurende deze Euroglide heb ik wel vaker van deze methode gebruik gemaakt. Alsnog dank voor de medewerking; Reitze (DX), Daan (NL) en Jacques (MA).

We brengen de kisten naar de startplaats en treffen daar de laatste voorbereidingen. De (zelf)start van Max met zijn DG808 is voor mij nog steeds een prachtig gezicht. TO run, lift-off, roteren tot een schier onmogelijke neusstand, waarbij je verwacht dat een overtrek ieder moment moet volgen, maar gewoon verder uitklimmen alsof er niets aan de hand is. Maar genoeg hierover, geen tijd te verliezen met dit gemijmer.

Aanhanger inruimen en aankoppelen, camper opruimen, koud AA-tje uit de koelkast vissen (in ben deze Euroglide behoorlijk van de Coke af), genoeg sigaretten bij de hand. Ik moet eerst nog even tanken voordat ik echt op weg kan. Het lampje van de brandstoftank brand al.
Lachen Speyerdorf - Kulmbach.
De beheerder van de kroeg op Lachen Speyerdorf heeft mij uitgelegd hoe ik bij een tankstation kan komen waar ik met camper en aanhanger doorheen kan rijden. Zonder enig probleem weet ik het te vinden en prop de camper dan ook tot aan het nokkie toe vol. Nu kan het grote avontuur van vandaag écht beginnen.

Terwijl ik naar de snelweg rij, kom ik het team van de NL tegen. Ik ben nog zo naïef om te denken dat zij eerst nog even boodschappen gaan doen. Ik had beter moeten weten. Ze hadden de afslag gemist, dus.

Ik ga de A65 op richting Mannheim en vervolgens via de A6 richting Heilbronn en Nurnberg. Weinig verrassingen onderweg, behalve dat ik bij Schwabach in een flinke file terecht kom. Na een paar honderd meter bereik ik echter een afslag welke mij leidt naar een prachtige parkeerplaats met een daaraan gelegen McDonalds.

Het is ondertussen een uur of drie en ik heb wel honger gekregen. Max is voorlopig toch nog niet te bereiken. Die zit op dat moment nl. in de buurt van Ulm. Dat ben ik te weten gekomen middels een relay via de GSM met Chris die op het been Klippeneck - Cham, over de radio wél contact had met Daan, omdat zij de zuidelijke route die dichter langs de koerslijn liep volgde, en Daan weer contact had met Max. Het kost een paar centen, maar dan heb je ook wat!

Vlak voor de start op Lachen Speyerdorf
Vlak voor de start op Lachen Speyerdorf

go to top
Ik kan dus wel een tijdje rustig ‘in de holding’. Terwijl ik lekker zit te kopvullen bij de Mac belt Chris mij om te zeggen dat de plannen voorlopig richting Bayreuth liggen. Ik werk nog even een halve liter Coke weg om daarna weer in de trouwe campeur te stappen en mij richting Bayreuth te vechten. Ik moet eerst nog even een stukje van de file van daarnet door, maar daarna gaat alles weer op rolletjes.

Bayreuth is voor mij bekend terrein en omdat ik er eigenlijk van uit ga dat het hele spul hier gaat landen, rij ik maar vast naar het vliegveld. Mijn geheugen en mijn nieuwe GPS leveren voortreffelijke diensten bij het vinden daarvan. Nadat ik daar ben aangekomen heb ik al snel stalling voor kisten en campers voor elkaar, maar vlak daarna krijg ik van Max te horen dat zij door zullen vliegen naar Kulmbach.

Ook goed denk ik. Ik bedank de heren van Bayreuth en maak mij uit de voeten richting Kulmbach. Vanaf Bayreuth richting Bamberg naar Kulmbach is een fluitje van een cent. Het veld is al snel gevonden en alsof het lot mij welgezind is kom ik tegelijk met het team van de NL aan. Kulmbach is een prachtig veldje, geheel in de Euroglide sfeer. Lekker rustig. Mooi gelegen.

Daan en Jacques zijn al geland, maar Max laat nog wat op zich wachten, want hij is nog wat aan het sightsee-en in de omgeving. Het is er per slot van rekening een prachtige avond voor. Nadat de ULV van dienst zijn laatste circuitje heeft gevlogen en geland is durft Max het inmiddels ook aan om te landen.
Landing van Max op Kulmbach.
Landing van Max op Kulmbach.


Kist uit het veld. Aanhanger ernaast. En hop, naar Kulmbach. Op het plein in het dorp is het restaurant cq. kroeg waar o.a. ook de havenmeester van het vliegveld zat. Hier konden wij kennis maken met het échte Duitsland, zoals wij dat menen af te moeten schilderen. Lange tafels met bier en typisch Duits voer. Inderdaad, ook eisbein.

Ik ben echter zo soft om Max deze keer niet te onderwerpen aan de voor hem zo onsmakelijke aanblik. Hijzelf laat zich niet onbetuigd met een goulashsoepje en zwiebelhackse. Volgende keer wil ik een cabrio-camper, voor de betere ontluchting zal ik maar zeggen. Het is wel ontzettend gezellig.

Met de "familie Paré" achterin rijden we later deze avond terug naar het veld. Daar is het tijd voor nog wat koffie en bier en worden Max en ik gezelschap gehouden door Lotte en Thijs.
go to top

Dag 4, donderdag 27 juni 2002
Het is alweer mooi weer. We hebben min of meer het hele vliegveld tot onze beschikking. Het is hier echt heel fraai. Ik verlaag mijzelf tot het nemen van een douche op zo´n vroeg tijdstip in de Euroglide. Normaal dien je hier toch minstens 5 á 6 dagen mee te wachten.

Ik adviseer Max ook gebruik te maken van de douche faciliteiten, aangezien zijn deo hem behoorlijk in de steek begint te laten. Maar, genoeg getreuzeld. Na het ontbijt gaan Max en ik ons weer voorbereiden op wat komen gaat.

Daan en Thijs zijn met de Volvo naar de garage aangezien de airco pomp naar de filistijnen is gedraaid. Lagers liggen eruit. Oplossing is overigens eenvoudig. Middels een kortere v-snaar wordt de pomp buitenspel gezet en is er verder niets meer aan de hand. Alleen doet de airco het niet meer natuurlijk. Max en Jacques zorgen ervoor dat alles gereed is voor vertrek, maar wachten wel tot Daan terug komt van de garage.

Gelukkig duurt het niet lang en kan hij bij terugkomst bijna meteen in zijn kist stappen en starten. Puntje planning heet dat.In no-time is het hele feest gestart. Niet lang daarna ben ik ook op weg, richting Oerlinghausen. Het team van de NL kiest ervoor de toeristische route te volgen. Aangezien ik toch geen tijd heb om eens lekker om mij heen te kijken volg ik de snelweg richting Bamberg en dan verder richting Würzburg, Bad Hersfeld en Kassel.

In de buurt van Kassel ga ik in de ankers in afwachting van de plannen van Max. Er wordt op de radio wat heen en weer gel..eeeh gesproken over waar ze zullen gaan landen. Wordt het Kassel of Zierenberg. Maar Zierenberg ligt wel in de CTR. Hollenberg dan? Ja Hollenberg is OK. Ligt buiten de CTR.

Ik begrijp dat Max dus ook naar Hollenberg gaat en ik pas daar mijn navplan op aan. Ik plot het veld in mijn GPS en spoed mij er naartoe. Als ik op het veld aankom zie ik de MA net starten en Daan nog naast zijn kist staan. Geen Max te bekennen. Mijn radio heeft een tijdje op een verkeerde frequentie gestaan en ik heb dus niet gehoord dat Max doorgevlogen is richting Oerlinghausen. Daan gaat ferry-en naar Oerlinghausen.

Ik blijf nog even op het veld om te kijken of hij goed weg komt. Daarna spoed ik mij ook richting Oerlinghausen. Ik sleutel de juiste frequentie in op de icom en krijg Max luid en duidelijk te pakken. Hij meldt mij dat Oerlinghausen wel haalbaar moet zijn en misschien zelfs nog wel verder.Uiteindelijk zou het Borkenberge worden.
Kulmbach - Borkenberge
Kulmbach.
Kulmbach.


Ik kom daar om een uur of 21:30 aan. Max is daar hartelijk ontvangen door enkele leden van één van de achttien clubs die daar op het veld gehuisvest zijn. Als ik op Borkenberge aankom, komt mij een van de leden tegemoet om te vertellen waar ik Max kan vinden. Hijzelf is onderweg naar huis om wat te eten voor ons te halen. Nog geen drie kwartier later zitten Max en ik aan een écht Teutonisch diner met wurst, bratkartoffeln en bier. Heerlijk!

Tijdens de koffie komt het team van de SM ook binnen vallen. Smitje is zich deze Euroglide echt het snot voor de ogen aan het vliegen en het moet wel raar lopen als hij niet de eerste plaats in de categorie zweefvliegtuigen gaat behalen. Als wij Gerrit (VW) en Pam (PM) niet meerekenen, zij hebben bovendien vandaag al de finish bereikt, dan liggen wij aan kop van de ´normale´ deelnemers, afdeling motorzwevers.

Met zijn allen genieten wij nog wat na van alle belevenissen van vandaag. Daarna worden wij door Guido (voorzitter) het clubhuis uitgekieperd. Max en ik moeten eerst nog wat koffie drinken, anders kunnen we niet slapen. Ik lig er echter wel als eerste in. Het was weer een stug stukje rijden vandaag.

Morgen moeten we zien weg te komen. Dinslaken is al voldoende om naar Venlo te kunnen rijden. De weersverwachting ziet er echter niet goed uit.
go to top
Dag 5, vrijdag 28 juni 2002
Het heeft vanmorgen om 07:00 uur geregend. Voor het eerst deze Euroglide, trouwens. Daarna is het behoorlijk opgeklaard. De opklaringen zouden echter niet van al te lange duur zijn, dus het is zaak om op tijd weg te komen.

Borkenberge
Borkenberge.

Guido is iets over achten present met broodjes en zorgt voor het ontbijt terwijl wij zeer nauwlettend het weer in de gaten houden. Na het gemeenschappelijke ontbijt bereiden Max en ik ons vertrek voor. Samen met Guido haal ik de MD uit de schuur alwaar deze de nacht door heeft mogen brengen, en brengen hem naar de startplaats. Aangezien wij niet zelf met de camper het veld op mogen, is het een wat omslachtig heen en weer gehobbel met een tractor.

Uiteindelijk staan zowel de MD als de SM klaar voor vertrek. SM start als eerste, snel gevolgd door Max. Het idee was om hoog boven het veld te klimmen en dat richting Dinslaken te gaan glijden. Het wolkendek is echter inmiddels te gesloten om er boven te gaan zitten. Bovendien blijkt het wel een beetje thermisch te zijn. Met wat samen vliegen weten Max en Martin van Borkenberge weg te komen richting Venlo. Martin is onderweg afgehaakt, maar zit wel binnen ‘rij-afstand’ van Venlo en is dus binnen. Max kan doorvliegen naar Venlo.

Venlo
Venlo.

Voor mij is het vandaag een rustig dagje. Van Borkenberge naar Venlo is echt in een poep en een scheet gereden. Alleen de ingang van het veld in Venlo vinden is voor mij altijd een probleem. Toch lukt het mij en om een uur of 14:00 zit ik in De Strietser aan de koffie met kruumelvlaai.

Het zit er bijna op. Voordat het écht begint te regenen gaan Max en ik de aanhanger op/leeg ruimen en de kist poetsen en uit elkaar trekken. We hebben besloten om tóch naar Eindhoven te rijden. Volgens Max is daar ´s avonds altijd leven. Ik bel onderweg de schuimscheur om te zeggen dat wij v.a. een uur of 16:30 op Eindhoven zijn. Zij zit nog op haar werk maar komt van daar uit ook direct naar het veld.
Borkenberge - Venlo - Eindhoven.
Max moet de administratie van deze Euroglide nog in orde maken. Dat wil zeggen logger uitlezen en journaals invullen. Wij richten daartoe een kantoor in op het terras van de Fly Inn. Compleet met laptop en koffie zijn wij van alle gemakken voorzien. Aangezien er maar 5 dagen te verwerken zijn is het eigenlijk een fluitje van een cent.

Max leest zijn logger uit, geholpen door zijn secretaresse Natasja.
Max leest zijn logger uit, geholpen door zijn secretaresse Natasja.

Om een uur of vijf komt de schuimscheur aangescheurd. Ze lijkt blij ons weer te zien. We besluiten om bij een steakhouse net buiten het veld te gaan eten alvorens om 19:30 uur weer terug te zijn, aangezien Natasja rond die tijd telefoondienst heeft. Tussen 20:00 en 22:00 uur dienen alle teams te bellen om hun positie door te geven. Deze posities worden dan door haar ingevoerd op de site van de Euroglide www.euroglide.nl.

Vanaf 21:00 uur bezet ik samen met Natasja het inbelpunt. Dan belt Daan. Hmmmm, "he’s not amused, I´m sure".. . Wat er nu precies gebeurd is wil ik even in het midden laten, maar ik had wel een interessant gesprek met hem.

Ik draai bij terugkomst nog even een telefoondienst. Daan was erg verbaasd mijn stem te horen
Ik draai bij terugkomst nog even een telefoondienst. Daan was erg verbaasd mijn stem te horen.

go to top

Epiloog
Het zit er op! Met een belachelijke snelheid hebben we het hele traject afgeraffeld. Wel een beetje jammer.

Twee jaar kijk je uit naar een Euroglide. Yvonne heb ik gedurende die tijd de oren van haar kop gekletst over hoe geweldig het allemaal is. En dan ben je in vijf dagen terug!

Natuurlijk ben ik wel blij dat Max en ik samen weer helemaal heel terug zijn. De enige schade die ik heb opgelopen is een kromme antenne. Maar dat euvel was snel verholpen. Dan is er natuurlijk nog de geestelijke schade, maar daar heb ik weer twee jaar de tijd voor om daarvan te herstellen.

Dus verwacht ik medio juni 2004 weer klaar te zijn voor een nieuwe dosis Euroglide. Max bedankt voor je gezelligheid en kameraadschap!

Tot over twee jaar!!!????



Leo Simons
 
Ophalen is  serious business....
Ophalen is "serious business...."
go to top

Created by Poort