Report of team 2B

Mijn eerste euroglide

Na een aantal keren een uitnodiging voor een tweezitter team afgeslagen te hebben was het dan toch zover; mijn eerste Euroglide.

Velen binnen de ACvZ (en daarbuiten) zijn er lyrisch over. Verhalen over kampvuren, barbecueën in het pikkedonker, noodzakelijk improviseren vanwege het verdwalen van de ophaalploeg, kapotte auto's of aanhangers, onbekende velden, enorme gastvrijheid en natuurlijk vliegen tot de zon onder gaat. Het klonk elke keer goed en enorm uitnodigend. En in elk verhaal roept het avontuur.

Maar toch was er ook steeds weer een reden om te bedanken.

Dit jaar was het anders. Na een aantal jaren geen wedstrijden te hebben gevlogen leek het tijd om toch weer eens een wedstrijd te proberen, maar toch bleef ook het 'vrije vliegen' steeds aan me trekken. Zal ik dan toch de Euroglide eens proberen?

Dan ook direct het liefst in een éénzitter. Alle spookverhalen over enorme hoeveelheden onbekende verkeersgebieden (en bijbehorend contact met verkeersleiding) en vermoeidheid konden dit idee niet uit m'n hoofd zetten, en zo was de inschrijving met mijn eigen LS7 een feit.

Floris had deze zomer wat tijd over en had ook wel zin in wat avontuur. Hij stemde in om het gehele stuk te rijden. Daarmee was een ophaler/helper al snel gevonden en de belangrijkste horde genomen.

Een nieuw gebied vraagt altijd voorbereiding. Zeker in dit geval. Polen blijkt niet bepaald bezaaid met vliegvelden. Helaas wel met een enorme hoeveelheid schiet- en verkeersgebieden. Omdat ik alles alleen vlieg, besluit ik verschillende kaarten te prepareren. Tijdens het vliegen wil ik me zoveel als mogelijk op het vliegen kunnen richten. Zondag 19 juni vertrekken Floris en ik met afgeladen auto en aanhanger richting Venlo. Ik heb het gevoel iets te vergeten (wie kent dat niet?) en halverwege kom ik erachter dat het reservewiel van de aanhanger nog op Soesterberg ligt. Ai. Om op tijd voor de briefing op Venlo te zijn rijden we door. Ondanks hulp van een aantal leden van Venlo lukt het ons niet om een ander reservewiel te regelen en zo gaat Floris voor de eerste ophaalkilometers op pad...

Maandag 20 juni

Het blijkt slecht weer te zijn en de wedstrijdleiding besluit de opening van de wedstrijd uit te stellen tot in de avond.

Dinsdag 21 juni

De weersverwachting wisselt per uur met elke update en Floris en ik zoeken naar een geschikt veld om te starten. We willen echter nog geen kredietkilometers opofferen. Terlet lijkt een kansje te bieden. Helaas komt de verwachte opklaring toch niet. Na veel wikken en wegen besluiten we toch op Terlet te blijven voor de volgende dag. Dankzij de fam. Van Broekhuijsen genieten we van een droog onderkomen en na een goede nachtrust blijkt het woensdag toch mooi weer!

Woensdag 22 juni

De eerste plukjes staan al om 10.30u aan de hemel, maar het waait wel behoorlijk. Om 11.00u kan ik starten, maar met een basis op 700m, 20km/u wind en rommelig stijgen laat ik me eerst met de wind mee waaien. Bijna 40 graden van koers, oei! Als ik na 50km het gevoel krijg dat de thermiek wat betrouwbaarder wordt durf ik het aan om af te buigen. Daarmee vlieg ik haaks op de wind voor de dan nog 65km naar Borkenberge. Vlak voor het eerste keerpunt wordt het duidelijk dat er afscherming begint te ontstaan. Voor m'n gevoel weet ik net op tijd te ronden en kan weer met de wind in de rug worden gevlogen.

De basis zit ondertussen al wel bijna op 1000m maar het stijgen is nog steeds niet super. Richting oosten vliegend besluit ik noord van de Harz aan te houden. Dat gebied heeft een digitale reputatie (heel goed of heel slecht) en daar wil ik niet op gokken. (Later hoorde ik dat het gebied heel goed was, helaas). Mijn noordelijke route gaat echter niet geweldig. Bij Wolfsburg kom ik na een lange steek onder een paar grote wolken aan en 250m boven grond kom ik net weer weg. Pfew. Verderop krijg ik geen toestemming voor het schietgebied R74 en moet ik omvliegen. Slordige planning Bart!

Verderop vlieg ik de Elbe over en sinds lange tijd ook weer eens een goede bel aan. 2,2m/s tot 1300m. Inmiddels zit er 400km op maar is het ook kwart voor zes. Positief is wel dat ik nu samen kan vliegen met de EH, een Duo Discus die ook van de goede bel gebruik maakte. Luesse lijkt haalbaar. Rustig doorvliegend wordt dat zelfs makkelijk haalbaar. Nu begint ook het overleg over de radio. Samen met de EH zoekend naar de laatste tienden stijgen om toch een veld verder te komen. Uiteindelijk is het veld verder, Reinsdorf, met +20m reserve te halen. Niet genoeg voor een onbekend veld. Ik besluit op Luesse te landen, waar al een groepje Eurogliders staat.

Een mooie eerste dag. Niet gemakkelijk, naar mijn smaak wat teveel kilometers gevlogen die niet voor de wedstrijd tellen, maar toch staan we zuid van Berlijn.

Nadat ook Floris het veld heeft gevonden gaan we met een grote groep wat eten in het dorp en kruipen we daarna onze aanhanger in.

Donderdag 23 juni

Op de Duits-Poolse grens kan ik na een dieptepunt eindelijk tot 1700m klimmen. Daarmee heb ik voldoende hoogte om veilig een groot stuk bos overvliegen. Tot m'n verbazing kom ik verderop ook de MR en EH weer tegen. Samen vliegen we verder tot Leszno. In de buurt van Leszno nog een keer naar 1600m en na 40km glijden in bijna dode lucht zitten we te klapwieken op 500m. Toch maar terug naar Leszno. Het volgende veld (Ostrow) is namelijk nog goed 85km verder. Recht boven Leszno staat een cumul die bijna 2m/s geeft tot ruim 1600m. Zou Ostrow dan toch haalbaar zijn? Het is maar 90km..

Samen met de EH glijdt ik door dode lucht. Slechts een keer zit er iets beweging in de naald van de vario, één tiende minder dalen. Dan toch maar weer terug naar Leszno. Uitglijden richting Ostrow had ook gekund, maar dan sta je halverwege in een akker. En buitenlanden kost tijd en veel energie. Voordat Floris dan bij het veld zou zijn en je daarna op het volgende vliegveld bent kost je uren en is verre van ideaal voor zo'n meerdaagse vliegtrip.

Op Leszno staan zo'n 20-25 teams van de Euroglide. Tevens kom ik Piotr tegen, die ik nog ken van junioren WK's. Erg leuk om elkaar zo weer tegen te komen! Vooraf had ik al contact met hem gehad voor tips over het vliegen in Polen. En ook nu waarschuwt hij me voor het zuidelijke deel van de route. De heuvels zijn slecht (buiten)landbaar. En zeker met buien moet je echt weten wat je doet. Er wordt daar nog weleens een kist gekraakt.

Verder geeft Piotr aan dat ons keerpunt Plock (spreek uit Plotsj) hem vreemd is. Vanaf Leszno vliegen ze nooit die kant op, het is daar thermisch slecht weet hij. Bemoedigende woorden.

Eerst maar eens de tent opzetten en wat eten. Dat laatste lukt ons bij het vliegveld restaurant wonderbaarlijk wel. We krijgen allen wat we besteld hebben. Dat blijft toch altijd een verrassing als je de taal niet spreekt en de bediening alleen Pools spreekt. Bij andere teams blijkt het minder soepel te gaan. Na lang wachten blijkt het eten aan anderen te zijn opgediend en is daarna de keuken dicht. Welkom in Polen?

Vrijdag 24 juni

Wat is het toch een genot om met mooi weer in een tent wakker te worden. Lekker op je slippers door het gras, genietend van het zonnetje naar de doucheblokken.

De weersverwachting is super. Vroeg thermisch, hoge basis en tot 800km afstand zal haalbaar moeten zijn. Joehoe!! Zullen we vanavond dan in Tsjechie staan? We zullen zien.

Op de strip is het toch weer even vechten voor je plekje. We mogen volgens het reglement starten op basis van handicap. Maar dat blijkt bijna elke dag een recht dat je toch duidelijk moet claimen. Dus weer als een van de eersten omhoog en wederom valt de thermiek wat tegen. Weer samen met de EH gaat het langzaam richting Plock. Ook MR zit weer op dezelfde frequentie maar mag vanwege zijn handicap pas later starten. Na 120km tref ik een slecht pad en ben ik de EH kwijt.

Ik vlieg alleen verder en zie in de verte eindelijk mooie solide cumulus. Het tempo dat hoort bij een 800km-dag zit er nog lang niet in, dus we zien wel hoever we komen. De cumuli blijken in het gebied te staan wat door Piotr bestempeld was als slecht. Hoe ironisch, ik vind dit het mooiste stuk van de dag met betrouwbaar en goed stijgen. Op de radio hoor ik enkelen al Plock ronden. Ik moet nog een paar km. Het blijkt een vliegveld naast een gigantisch chemisch complex. Ik besef me dat dit het beeld is dat ik van de Poolse industrie heb en geniet dan maar van de kronkelende rivier onder me.

Na het ronden wordt het al snel zo goed als blauw met wat waaskapjes en een enkele verdwaalde cumul. De groep gaat links en blijft daarmee vrij van luchtruim. Tevens mikken ze daarbij op een paar cumultjes. Ik besluit meer rechts te gaan. Veel verder staan daar wat plukjes beter opgelijnd en wie weet is de controller vriendelijk. De cumultjes blijken inderdaad in de TMA Lotz te staan. Na contact met Lotz mag ik hun luchtruim door, mooi! De eerste cumul geeft 1m/s, door naar de tweede. Ook 1m/s. Dan de derde maar. Ook 1m/s. Langzaam begint het besef te komen dat 1 tot 1,5m/s de norm is. Mooie cumul of geen cumul. Dan maar rustig aan en vanaf 1100m weer naar 1900m klimmen. Ondertussen hoor ik Willem met zijn mooie ASH26 ook crossing clearance vragen. Helaas wel vliegend op de motor.

Ondertussen is het alweer vijf uur, staan er een flink stuk verder nog wat enorme cumulus, maar lijkt de dag wel af te bouwen. Voorzichtig aan dus. De cumuli staan in een schietgebied, maar ook dat luchtruim mag ik door. Het volgende veld is Piotrkow, nog 35km, maar startmogelijkheid is onzeker. Ik kan het in elk geval halen. Kielce, het daaropvolgende veld, is nog goed 100km en is nog een flinke afstand gezien de weersomstandigheden. Eenmaal door het schietgebied kan ik ook de aansluiting met de volgende grote plakken halen. Hoewel de wolken uit de verte enorm krachtig lijken blijken ze al wel op te lossen als je eronder hangt. Met wat geduld kom ik toch weer naar 1700m.

Kwart voor zes, een oplossende congestus op koers en nog 80km naar Kielce. Ik besluit ervoor te gaan en doe m'n best om hoog te blijven. De congestus is echt gigantisch maar lost duidelijk op. De wolk staat aan de rand van een stukje bos. Vanwege de schaduw van de congestus en bijbehorende breking van het zonlicht kan ik slecht zien hoe groot dit bos is. Via mensen die de motor hebben getrokken krijg ik over de radio te horen dat het bos nog 50km aanhoudt en pas stopt bij het vliegveld. Oeps. Gelukkig doet de congestus nog wat en op 1100m vind ik de aansluiting; 0,7m/s. Verderop ziet het er beter uit, maar ik besluit toch eerst even te klimmen. De wolk is wel 15km groot, dat maakt het lastig zoeken als je laag zit. En zonder buitenlandingsmogelijkheden is hoog blijven verstandig.Na 3 kernen te hebben geprobeerd vind ik 10km verder toch nog 1,5m/s en wel tot 2000m. Zo, dit is ruime marge.

Na de landing blijken er weer een aantal andere deelnemers te staan. Wel duidelijk minder dan op Leszno. Het was ook geen makkelijke dag. Allemaal hebben ze het veld echter op de motor moeten halen. Pfoe, ik voel me toch wel wat trots. Maar vooral voel ik me ook hongerig na weer 450km en 7,5u vliegen. Floris blijkt over een enorm slechte weg te rijden. Zelfs zo slecht dat ik hem al rijdend niets eens kan verstaan via de carkit. Hij stopt om verstaanbaar te zijn en verteld dat dat reservewiel nu toch een gerust gevoel geeft. Ook verteld hij dat het laat zal worden met dit soort wegen in hillbilly-country.

Samen met Micha klim ik over het hek om zodoende de kortste weg naar de Pizzeria te nemen. Ook de jongens van Volkel vinden de pizzeria even later. Voor ons een heerlijk relaxte afsluiter van de dag, hoewel de rijdende teams nog wel even te gaan hebben...

Zaterdag 25 juni

Warm is het ook. Loeiheet zelfs. De vliegveld directeur spreekt de bemoedigende woorden dat het krakkemikkige liertje alles omhoog kan trekken op de 800m lange baan. Wij zijn echter wat sceptisch en voor het eerst laat iedereen me met plezier vooraan staan. Geen wind, 300m hoogte, 40 graden en een baantje van 800m. Klink interessant. Ondanks dat er nog geen tekenen van thermiek zijn start ik toch. De lierstart is opzienbarend. Na 100m met 80km/u te zijn gelierd gaat het halverwege het veld iets harder en haal ik toch ruim 250m. Na 15min zweten boven de startplaats en aan de lokale heuvel moet ik toch weer landen. De mannen met zware Duo's blijken toch wat onder de indruk van de prestaties van de lier, hij gaf namelijk de gehele tijd vol gas...

Goed, eerst maar eens een ijsje halen en wachten tot het thermisch lijkt te worden. Een tijdje later mag ik, nog hoffelijker dan vanochtend, wederom als eerste omhoog. De anderen laten me graag voorgaan. Nu blijkt het wel thermisch en langzaam klim ik weg. Ik heb toch wat medelijden met de Duo teams op de grond, maar uiteindelijk lukt het iedereen om weg te komen.

Net als afgelopen dagen is het een warme luchtmassa en is het stijgen rommelig. Ik kom maar langzaam vooruit en besluit flink van koers te vliegen om onder de plukjes te blijven. Na een uurtje ontwikkelt de dag zich toch anders dan voorgaande dagen. Duidelijke cumulus met betrouwbaar stijgen. Helaas gaat het ook direct zo hard dat er gigantische buien ontstaan.

Bij vliegveldje Mielec wil ik oproepen om de TMA van Rzesow te crossen. Ad in de 2T is me net voor, hoewel hij nog iets achter me zit. Het antwoord is duidelijk. 'NEE'. Balen, want buiten het luchtruim staan er slechts wat plukjes terwijl er een buienstraat in hun TMA lijkt te staan. Verder oostelijk in de TMA is het echt pikzwart. Ik mik dan maar op de rand van de airspace, wie weet hoe de straat echt blijkt te staan. Ondertussen blijf ik op de frequentie van Rzeszow en hoor ik een airliner klagen over de grote hoeveelheid water op de baan. Hij mag daardoor niet starten.

Hmmm, denk ik. Die bui beweegt niet heel snel, en als ze niet mogen starten is het luchtruim in elk geval niet in gebruik door de verkeersvliegtuigen. Ik roep nogmaals op en nu mag ik door de TMA. Yes! In plaats van losse plukjes te moeten volgen kan ik nu afbuigen en de buienstraat pakken. Helaas blijkt het goede stukje maar van korte duur. Al snel is het uitglijden in dode lucht en goed opletten waar de eerste plukjes weer ontstaan. Op 13km van Krosno besluit ik te ronden. Ik heb alle kredietkilometers nog, en hier een buitenlanding riskeren is onzinnig. Dan maar wat krediet gebruiken.

Ondertussen blijkt zuidelijker in Slowakije een gigantische bui te staan en de top daarvan neemt veel instraling weg in ons vlieggebied. Met nu weer koersje west staan er toch nog twee dikke cumulus en die gaan zelfs tot 2200m! Op die cumuls na lijkt er verder geen optie meer te zijn. In geen enkele windrichting. Dus dan maar uitglijden naar Nowy Sacz. Tijdens het glijden hoor ik op de kletsfrequentie twee dingen; Op Nowy Sacz is geen startgelegenheid (op elk veld is minimaal óf de lier óf de sleepkist kapot. En nu dus beide) en in verband met een airshow is de TMA Krakow dicht.

Een snelle scan leert dat ik het veld bij Nowy Targ ook nog kan halen. Maar nipt. En ik weet niet zeker of ik de heuvels naast het veld wel overkom. Aangezien ik het veld niet ken en ik niet in een onbekend dalletje wil worden opgesloten in de schaduw van een bui besluit ik toch maar voor Nowy Sacz te gaan. Ik haal het ruim en omdat ietsje verder de zon begint door te komen glij ik verder. Net binnen glijbereik kom ik op de helling met behulp van wat wind en zon toch weer weg. Nowy Sacz is ondertussen al weer 20km terug en ik zit op 1800m. Helaas wel onder de eerste ring van TMA Krakow.

Terugvliegen heb ik deze wedstrijd al te vaak gedaan. In de verte, in de TMA, lijken wat plukjes te ontstaan. Ik waag het erop en vraag toestemming om de TMA in te mogen, wie weet waar de info van de chatfrequentie vandaan komt. De toestemming krijg ik, maar helaas wel laat. Daardoor heb ik al wat hoogte verloren en kan ik de zon beschenen plekjes niet meer halen. Dan maar uitglijden op koers. Voordeel is nu wel dat ik het echte heuvelgebied uitvlieg. Piotr had gelijk, de buitenlandingsveldjes hier zijn schaars en ik begin dan ook vroeg te zoeken.

Nu komt het euroglide wedstrijd element kijken. Waar gaan we naartoe? Waar zijn de andere teams? Wat doet het weer de komende dagen. Hoeveel kredietkilometers hebben we nog?

Na topoverleg bij een tankstation besluiten we naar het 90km verder gelegen Gliwice te rijden. Dat ligt aan de snelweg en je kan dus altijd weer snel verplaatsen. De ontvangst op Gliwice door de bewaker en zijn hond is niet bepaald vriendelijk, maar met behulp van Pools sprekende vrienden uit Nederland (bedankt Leen & Aga!) lukt het ons om onze bedoeling uit te leggen. Slapen mag niet op het veld, dus pakken we een hotelletje in de stad.

Zondag 26 juni

De chef op Gliwice spreekt Engels maar verklaart ons voor gek dat we willen vliegen. Wij geloven in een venster en spreken af dat we uiterlijk om 16.00u cancelen. Na de rondleiding door de hangaar gaan Floris en ik toeristisch het oude centrum bekijken. Het plenst een paar keer flink, en de chef blijkt al weer voor 16.00u te zijn vertrokken. Het blijkt toch lastig te zijn om in een vreemde taal een positieve instelling over te brengen..

We besluiten door te rijden naar het 80km Noord Oostelijk gelegen Rudniki. Dat ligt gunstiger v.w.b. de weersverwachting voor morgen. En de startmogelijkheid aldaar is geregeld.

We komen op Rudniki ook weer andere teams tegen met o.a. EH, 2T, MR en PS. Lijkt wel een vast groepje zo en wegvliegen is moeilijk, maar het is ook erg leuk om te horen hoe iedereen Krosno heeft gerond. Ondertussen is er wel verschil ontstaan in de hoeveelheid kredietkilometers, wie weet kunnen we dat voordeel later nog gebruiken.

Maandag 27 juni

Ondanks een zeer matige voorspelling en een klein weersvenster zitten we goed. Duidelijk beter dan we op Gliwice hadden gezeten. Het is toch aardig weer en rond 11.00u ga ik als eerste omhoog. Ik heb moeite me te oriënteren en hang eerst rond het veld. Net als de anderen besluit ik eerst terug te vliegen om kredietkilometers terug te verdienen. Verder richting westen ziet het weer er toch niet uit. Na 50km terug te zijn gevlogen wordt het tijd om weer richting west/noordwesten te vliegen. Het weersbeeld wisselt snel en goed opletten is dan ook het devies.

Het enige redelijke venster leidt me richting het militaire veld van Lask. Onderweg zie ik nog even de EH en 2T. Na toestemming om de MATZ van Lask te doorvliegen vlieg ik samen op met de ZCR. De tegenwind wordt sterker en het stijgen is lastig te vinden. Daarbij komt er ook steeds meer middelbare bewolking.

Na nog wat gepruts op de warmte van een bosje moeten de ZCR en ik toch buitenlanden. Ik dacht een mooi veld te zien, maar moet uiteindelijk toch in het koren landen. Ik vlieg zo precies als mogelijk, maar ga toch rond. Geen schade, maar de schrik zit erin. Kort daarna komen er diverse mensen uit het nabijgelegen dorp. Een aantal kerels begint aan m'n vliegtuig te trekken en weten duidelijk te maken dat ik niet echt welkom ben.

Zowel Floris als ik zijn gesloopt en rijden vermoeid door naar Ostrow. Daar komen we deelnemers tegen die nog richting het oosten moeten, maar ook een groot deel van de mensen waarmee we eerder op Rudniki stonden. Onder het genot van wat regendruppels zetten we onze tent op.

Dinsdag 28 juni

De vooruitzichten waren erg wisselend. En omdat we beiden nog wel wat slaap konden gebruiken hebben we de wekker wat later gezet. Als we wakker worden blijkt het toch weer mooi weer te zijn. Snel de kist in elkaar. Water tanken laten we nu achterwege, dat kost teveel tijd.

Na wat stress van andere teams rond de start vlieg ik om 10.45u. Ik heb een paar minuten nodig om even tot rust te komen. Het weer is direct goed, tot 2,5m/s en 1600m basis! Mijn plan was om eerst oost te vliegen tot de buitenlandingsplek om kredietkilometers terug te verdienen. Maar er bekruipt me een gevoel dat er mogelijk wel door het inactieve front te komen is. En na de ervaring van Gliwice en de buitenlanding gisteren was ik klaar met Polen. Dus koersje west!

Kort voor 12.00u, vlakbij Leszno, roep ik de verkeersleiding op. De militairen zijn al klaar met hun oefening en het schietgebied is vrij voor ons. Blij geef ik dit bericht ook aan de andere teams door. Dit scheelt enorm in de route keuze! En dat blijkt ook nodig. Inmiddels nader ik het inactieve front. Veel stratocumulus, de basis zakt naar 1100m en er zijn al diverse buitjes die zich lijken te clusteren. Dit is gaaf vliegen! Voor de bui omhoog en dan erlangs. Een stukje VNe vliegen langs de buienrand en dan weer maximaal glijden naar het volgende stukje zon.

Ondertussen is het wel opletten want landingsmogelijkheden zijn er amper boven het bos, terwijl de route gedicteerd wordt door de regen en de zon. Het vliegveld van Zielenagora ligt in de stromende regen dus ik moet uit blijven kijken naar veldjes. Uiteindelijk is dit stuk van 120km nog redelijk door te komen en houdt de buiigheid vlak voor de Duitse grens op. Hier is slechts een flinke plak middelbare bewolking. En een heel enkel plukje. Beperkte keuze dus, maar de eerst mogelijkheid levert direct. Net geen meter.

Duitsland ziet eruit als het beloofde land met lange straten zover ik kan kijken. Net de enige dag dat ik geen water heb getankt én de enige dag dat ik het nodig heb..

Precies op de grens weer 2 meter en daarna aansluiting op een stuk van 100km met alleen maar straten. Heerlijk vliegen én ik ben Polen uit. Yes! Ondertussen denk ik wel aan Floris, die dit stuk ook nog moet zien te rijden...

Helaas houden de straten op ter hoogte van Luesse en lijkt het een andere luchtmassa te worden. Rotor-achtige thermiek, vage plukjes en steady 25-30km/u wind tegen. Ik worstel door en na twee lage reddingen passeer ik uiteindelijk om 17.30u Magdeburg. Daar zie ik ook weer een andere kist onder me. Dat zou wel eens de 2T kunnen zijn die ik ergens in het buiengebied ook nog had gezien. Van de anderen al lang geen teken meer.

In rustiger wordende lucht vlieg ik door en hoop ik Salzgitter te halen. Uiteindelijk kom ik niet goed voorbij Oschersleben, maar wel weer omhoog. Het volgende veld dat ik kan halen is een ultralight veldje en voor mij onbekend. Ondertussen heb ik contact met clubgenoten in de M3, onze Duo. Zij mikken op Helmstedt en het vooruitzicht een avond gezellig samen op een veld te staan trekt me wel aan. Helaas wel 40 graden van koers. Ik kan het ook net halen en na 8 uur vliegen sta ik op een plek die we 's ochtends voor onmogelijk hadden gehouden!

Typisch eigenlijk voor deze wedstrijd. Er zijn zo'n 70 teams, waarvan je velen na de briefing de hele wedstrijd niet weer ziet. Zo was het na Venlo ook weer de eerste keer dat we met de M3 op een veld stonden. Uiteindelijk blijkt dat naast ons ook de 2T en PS uit Polen zijn ontsnapt. De anderen staan daar nog. Dat is een gat van 300km..

Woensdag 29 juni

De voorspelling is prachtig! Wel weer flinke (tegen)wind, maar ook weer straten en goed thermisch. Samen met de M3 maken we al plannen om het einde van de dag te finishen. Wederom rond 11.00u omhoog, maar het valt mij nog wat tegen. De wind is fors, bellen redelijk, maar voortgang tegen de wind in is niet groot. Ondanks de straatvorming. De M3 doet het wat beter en vliegt (maximaal beladen) bij me weg. Een uurtje later kom ik bij de heuvels. Aan de lijzijde is het rammel thermiek. Lijkt (net als gisteren) op rotor. Met halfjes kom ik niet tegen de flinke wind in. Ik laat me door mezelf opjagen en moet om 13.30u op 60km van Helmstedt landen. Verd*^&$@!!

Ik land op Salzgitter Scharding, een prachtig veldje op de top van een heuvel. Er is niemand en na wat bellen krijg ik ook nog niemand te pakken van de club. Ondertussen belt Floris dat hij op 20km afstand stilstaat. Door een ongeluk staat er een megafile op de snelweg en hij kan niet voor- of achteruit. Hoe frustrerend!

Na een uurtje arriveert er toch iemand. De beste man belt alle sleepvliegers, maar niemand kan. Ondertussen staat Floris nog steeds stil. Ik vreet mezelf op.

Als Floris er dan toch is gooien we de LS7 bijna in de aanhanger en rijden we rap door naar Porta-Westfalica. Daar kon ik nog een sleepje krijgen en hoop ik nog wat verder te komen. Uiteindelijk kan ik om 19.00u op Porta starten. Het weer is duidelijk verbeterd en onder een dikke cumul klim ik naar 1500m. Nog één bel en ik kan Munster-Telgte halen. Helaas is het zo laat dat het stijgen verdwijnt. Ik probeer nog even de lokale helling maar landt dan toch na ruim een uur vliegen en wederom een klein wedstrijdvluchtje.

Floris en ik besluiten in de slaapzaal op Porta te blijven slapen, ondanks de slechte voorspellingen voor de komende dagen. Mijn hoop is gevestigd op de zuid-westen wind.

Donderdag 30 juni

Het waait nog steeds flink. En er zijn mensen beschikbaar om te slepen. Dan maar aan de helling! Ik kan de wedstrijdvlucht van gisteren verbeteren en vlieg toch weer 45km voor de wedstrijd. Dat is een belangrijk vlucht, want we kunnen reglementair verplaatsen naar Venlo. We komen echter nog net wat kilometers tekort om de wedstrijd op krediet te finishen. De vooruitzichten Voor Nederland en West-Duitsland zijn echt bagger en we besluiten naar huis te rijden. Een echt bed lonkt en twee dagen in de regen kamperen trekt ons beiden niet.

Terwijl ik Floris thuis afzet realiseren we ons dat Floris net geen 4000km heeft gereden. Een beste rit.! Tegelijkertijd spreken we onze frustratie uit dat we de race niet uit hebben gevlogen, het was mogelijk geweest.

Vrijdag 1 juli

Wasdag thuis. Het regent echt de gehele dag. En ondertussen houd ik de voortgang van de teams achter ons in de gaten. Zij hebben nog wel vliegbaar weer..

Voor morgen is enorme buiigheid voorspeld, maar er zit een kans in om rond te vliegen. Van Baer krijg ik bericht dat ik op Venlo welkom ben om te starten. Het is de laatste reglementaire wedstrijddag.

Zaterdag 2 juli

Floris kan helaas niet, maar HansO biedt aan om mee te gaan naar Venlo. Zo houdt hij Hans het Euroglide-gevoel ook voor zichzelf hoog. Weer vroeg op pad gaat de teller dan toch door de 4000km.

Dikke cumulus bouwen zich snel op, maar ik besef dat ik nog maar 30 a 35km hoef te vliegen. Met de wind mee vanaf Venlo en dan weer 35km terug moet toch gemakkelijk te doen zijn? Wat is nu 70km vliegen..?

Wederom een start rond 11.00u. Eerst baal ik onderuit. De tweede lukt wel. Met de wind mee (35-40km/u) gaat het gemakkelijk. Een klein straatje en ik ben de Rijn over. Het eerste stukje terug gaat prima, maar duidelijk langzamer dan de heenweg. Totdat ik 20km voor Venlo tegen een bui vlieg. Voor de bui gaat het goed omhoog en met 1100m moet ik Venlo kunnen halen. Achter de bui verdwijnt de 400m reservehoogte echter als sneeuw voor de zon.

Uiteindelijk blijk ik genoeg te hebben gevlogen om de race te finishen. Een voldaan gevoel na zo'n lange wedstrijd met enorm wisselvallig en moeilijk weer. Later blijk ik de enige pure zwever te zijn die is gefinished. De dag dat ik vroegtijdig op Salzgitter landde zijn er nog twee teams gefinished. De enige andere dag dat er mensen terugkwamen was de 28e. Je moest echt flink doorvliegen en in het juiste weersvenster blijven vliegen om de wedstrijd rond te vliegen. Bijzonder om dit zo duidelijk terug te zien in de scores. Mijn eerste Euroglide. Ik kan het iedereen die tegen onvoorspelbaarheid kan aanraden! Wat een mooi avontuur!