1994 story of team WE 

Euroglide 1994 story of team WE

Euroglide 1994

Proloog
Door Han Teunissen.

Dit is de tweede Euroglide, opnieuw georganiseerd door de Eindhovense Aeroclub zweefvliegcombinatie. Ondanks het relatief slechte weer van de allereerste Euroglide in juni 1993 zijn 15 teams bereid om de uitdaging weer aan te gaan. Dit jaar is de opdracht hetzelfde als in 1993: een Super-retour Eindhoven-Nogaro, over een afstand van 2000 kilometer. De wedstrijdperiode is met een dag verlengd. De start vindt plaats van de vliegbasis Eindhoven op vrijdag 24 juni en de finish is op zijn laatst op zondag 3 juli, negen dagen later. Het reglement is praktisch ongewijzigd gebleven: elk team beschikt over maximaal 300 kilometer krediet in porties van maximaal 100 kilometer per keer. Na een verplaatsing over de weg of per vliegtuigsleep moet eerst weer een wedstrijdvlucht van tenminste 30 kilometer worden gemaakt (50 kilometer voor motorzwevers). De controle vindt plaats per barograaf en met behulp van start- en landingsverklaringen onderweg.
 
Er wordt in twee klassen gevlogen, met handicap kleiner dan 112 en met handicap van 112 of hoger. Motorzwevers zijn geïntegreerd in deze twee zweefvliegtuigklassen, met aanvullende regels in het reglement. De eerste Euroglide, vorig jaar, was een werkelijk groot avontuur voor alle deelnemers. De Euroglide voegt een extra dimensie toe aan het overlandvliegen en wedstrijdvliegen. Diegenen die er aan geroken hebben zien het als de ultieme vorm van zweefvliegen, met name de combinatie van wedstrijd, toertocht, het avontuur, de uitdaging en de onderling vriendschappelijke omgang met andere teams onderweg. We kunnen daarom op de verplichte avondbriefing op donderdag 23 juni een aantal deelnemers van het vorige jaar begroeten, naast een aantal nieuwe teams. De briefing verloopt in een gezellige en ontspannen sfeer. Alle teamleden krijgen een Euroglide T-shirt met bijpassende pet, wat erg in de smaak valt. We hebben er allemaal reuze veel zin in. De meteoverwachting is goed. Wat zal deze Euroglide ons allemaal gaan brengen.???
Dag 1, vrijdag 24 juni
De dag begint veelbelovend. Het is ‘s morgens strak blauw. Er wordt een warme dag voorspeld met goede thermiek. De verwachtingen zijn daarom hooggespannen. Op een of andere manier komt het echter weer niet uit, zoals zo vaak in de zweefvliegerij, maar daarover straks meer.

De dag begint met het gezamenlijke Euroglide-ontbijt in de Fly-inn. Het initiatief werd vorig jaar erg gewaardeerd en het gezamenlijke ontbijt op de eerste dag is sindsdien in alle volgende Euroglides een traditie geworden. Na het ontbijt en een korte briefing hebben alle teams haast om op de startplaats te komen en de kisten te monteren. Het wil echter niet vlotten met de onstabiliteit. Pas na twee uur kan er worden gestart en blijkt het voor iedereen erg moeizaam om boven te blijven. Er is slechts zwak stijgen en de zuidenwind is vrij krachtig geworden. In ons team doen Mart en Huub de aftrap.
 
Ze zakken echter vrij snel onderuit en een tweede poging volgt. Alle teams hebben veel moeite om boven te blijven en te vertrekken en langzaam scharrelt het hele deelnemersveld naar het zuiden. Voor velen ligt het einde van de vlucht erg dichtbij. Een aantal teams bereikt Budel of iets verder. Sommigen halen niet eens de 30-kilometergrens. Mart en Huub landen op het zweefvliegveld Keiheuvel. Jos en Han zijn met de gehuurde Ford Transit en de aanhanger snel ook ter plaatse. De kist laten we vannacht vastgebonden staan en we zetten de tentjes op. Ondanks de tegenvallende thermiekomstandigheden van deze eerste dag is onze vakantie toch echt begonnen: hoewel slechts 35 kilometer van huis, zijn we in het buitenland, we betalen met vreemde munt en het wordt op Keiheuvel later op de avond nog erg gezellig met een aantal teams. Voldaan schuiven we rond middernacht in onze slaapzakken. Morgen gaan we blazen.!!!
Dag 2, zaterdag 25 juni
Maar dat valt tegen. De atmosfeer is erg onstabiel en er word al rond de middag onweer verwacht. We moeten deze dag voor de wedstrijd waarschijnlijk als verloren beschouwen. Chris van der Meijden, deelnemer met de Mini Nimbus NB, en van beroep meteoroloog bij het KNMI, heeft uitgebreide meteoinformatie opgehaald en bevestigt dit beeld. Na een uitgebreide brunch bij onze tentjes, met eieren en spek, kunnen we voor vandaag kalmaan doen, denken we. Maar bij het openen van de aanhanger breekt een van de gasveren. Dat is niet zo mooi. Wat te doen? Jos en Han besluiten met de aanhanger terug te rijden naar Eindhoven en daar bij een bekende smid de boel te laten lassen.
 
Het lassen van een aluminium constructie is vakwerk. Gelukkig is de man bereid om op zaterdagnamiddag ons uit de brand te helpen, in ruil voor de belofte van een zweefvliegstart, later op Eindhoven. Als we aan het begin van de avond terugkomen op Keiheuvel zijn de achterblijvers al in een jolige bui. Het belgische bier op het terras van de Kei smaakte kennelijk. Wij sluiten aan en gezamenlijk eten we in het restaurant van de Kei en wordt het weer een uitermate gezellige avond. Morgen verder !!
go to top

Dag 3, zondag 26 juni
De meteoverwachting voor vandaag is iets beter: het wordt vandaag heet, er zal bruikbare droge thermiek zijn met een inversie op zo’n 800 tot 900 meter. Han en Jos bereiden de start voor. Aan de belgische lier kunnen we iets na het middaguur starten. Het gaat erg moeizaam, maar we blijven boven en scharrelen voorzichtig op koers naar het zuidoosten. Het zicht is erg slecht, dus onze nieuwe gps is een welkome aanvulling op de navigatie. Via Leopoldsburg en Hasselt kunnen we toch langzaamaan wat vooruitgang boeken. Helaas eindigt de vlucht net buiten de vliegbasis Goetsenhoven in een akker. Bij een temperatuur van meer dan 30 graden demonteren we onze Janus en verplaatsen we vijf kilometer naar Goetsenhoven waar we een sleep kunnen krijgen.
 
Het lukt niet om boven te blijven, waarna we besluiten een tweede sleep te nemen en ons door te lucht te verplaatsen naar het vliegveld Namen. Na aankomst ontmoeten we ook hier weer diverse Euroglide teams. We zien nog net hoe Bert de Wijs een start maakt met een rubber kabel. De omstandigheden zijn voor alle teams maar matig, zodat het deelnemersveld dicht bij elkaar blijft. Via een plaatselijke zweefvlieger krijgen we een tip voor een restaurantje en voor een hotel. Heerlijk gegeten en het hotel blijkt een vooroorlogs kasteeltje te zijn met slaapkamers als balzalen. Na wat gespook op de immense trappen, met de teams van DM (Jac van Stratum) en NB (Hans Oorthuis en Chris van der Meijden) slapen we heerlijk in het grote hemelbed, met dromen over heel veel thermiek en grote vluchten tot ver in Frankrijk.
Dag 4, maandag 27 juni
Opnieuw een warme dag. De omstandigheden zullen waarschijnlijk vergelijkbaar zijn met zondag: weer matige thermiek met een lage basis als gevolg van een inversie. Jos en Mart vliegen vandaag. Het samenvliegen met een aantal andere deelnemers die ook van Namen zijn gestart lukt niet helemaal. Voorzichtig vliegen Mart en Jos door de Belgische Ardennen, met af en toe wel hele lage werkhoogten. Met de auto kunnen we het makkelijk bijhouden en regelmatig hebben we zichtcontact met de Janus, die af en toe zo laag vliegt dat we de registratie met het blote oog kunnen lezen. De reissnelheid is erg beperkt en aan het eind van de middag landen Mart en Jos net over de grens in Noord-Frankrijk, in de buurt van Sedan in een weiland.
 
We demonteren de kist en verplaatsen vast een eindje naar het zuiden. In een klein dorp met een onooglijk restaurantje kunnen we onvermoed lekker eten. Na het eten willen we nog verder verplaatsen, naar een geschikt startvliegveld voor morgen. De rit door de avondschemering wordt nog spannend: de brandstoftank is bijna leeg. Elke dieselpomp die we nog net kunnen halen blijkt gesloten. Op de laatste druppels bereiken we een pomp waarvan de eigenaar bereid is voor ons open te doen. Met een volle tank rijden we door naar Reims en overnachten daar in een Formule-1 hotel, zonder karakter maar wel goedkoop en efficiënt.
go to top

Dag 5, dinsdag 28 juni
Na het eenvoudige ontbijt in het Formule-1 hotel rijden we nog een stukje verder naar het vliegveld van Reims-Prunay. We waren hier vorig jaar ook al en toen bleek de toren erg ongastvrij en weinig flexibel voor zweefvliegers. Ook nu weer is de ontvangst koel. We kunnen een sleep krijgen maar dat is het uiterste wat we kunnen vragen, zo lijkt het wel. We zijn er inmiddels aan gewend dat het onder de stabiliserende omstandigheden pas laat thermisch wordt. Ver na de middag starten Han en Huub in de Janus, samen met de ASH-25 van Dick Stavast. Die zijn we met zijn superglijhoek echter snel kwijt. Wij kunnen nog niet hoog komen en we willen met de beperkte hoogte niet recht over de heuvelrug met alleen maar wijngaarden en bos, tussen Reims en Epernay, het hart van de Champagnestreek. We besluiten daarom om enigszins oostelijk om te vliegen via Chalons sur Marne. Na Chalons gaat het even wat beter en we denken Troyes al binnen glijbereik te krijgen. Net onder glijpad, met weinig thermische vooruitzichten, zien we op krap 10 kilometer van het veld (gps) het vliegveld nog steeds niet. Met de stad, een bundel hoogspanningsleidingen en een rivierdal nog op ons pad voor ons, durven we de laatste steek niet aan en we maken een nette buitenlanding langs de Route National, 5 kilometer uit.
 
Het veld loopt wat op naar de weg toe. Nadat de ophalers gearriveerd zijn hebben we al onze krachten nodig om de kist bij de aanhanger te krijgen. De afgelegde afstand vandaag, in rechte lijn vanaf Reims, bedraagt net iets meer dan 100 kilometer. De laatste 5 kilometer naar het vliegveld van Troyes leggen we af met de auto. Morgen hebben we hiervandaan een prima uitgangspunt. We ontmoeten op Troyes Reitze van der Linden met zijn ophaler Willem-Jan. Reitze heeft met de TT net wel vliegend Troyes kunnen halen. We checken in bij het Novotel op het vliegveld. Vanavond tenminste eens een keer een echt fatsoenlijke hotelkamer. De avond is nog lang lekker en we kunnen heerlijk eten op het restaurantterras van het Novotel. Aan de bar maken we ’s avond kennis met Brian Speckly, de bekende beroepszweefvlieger uit Engeland. Hij runt in de zomermaanden prestatiekampen in Frankrijk voor Engelse zweefvliegers. Deze zomer is hij neergestreken in Troyes. Het idee van de Euroglide spreekt hem zeer aan en hij geeft aan de wedstrijd ook in Engeland te zullen gaan promoten. Na een enerverende dag is het goed uitrusten op de hotelboxspring.
go to top

Dag 6, woensdag 29 juni
Kwaliteit is betrekkelijk. ’s Morgens zakt Han pardoes door de toiletzitting in de hotelkamer. De twee stukken weer terugleggen, niets gebeurd. Na een overvloedig ontbijt gaan we met de Janus naar de strip. Mart en Jos zullen vandaag vliegen. Op de strip kunnen we aansluiten bij de prestatiebriefing van Brian Speckly, met goede meteoinformatie. Die overigens aangeeft dat het vandaag weer zweten zal worden, zowel op de grond als in de lucht.
 
En inderdaad, het wordt moeizaam. Mart en Jos vliegen vandaag slechts 65 kilometer van Troyes, via St. Florentin, naar het vliegveld Auxerre. Reitze doet hetzelfde. Op Auxerre is geen startcapaciteit. We besluiten gezamenlijk negatief te verplaatsen, terug naar St. Florentin, waar wel startcapaciteit is voor de volgende dag. Een leuk restaurantje in St. Flo maakt de dag compleet in het gezelschap van Willem-Jan en Reitze.
Dag 7, donderdag 30 juni
Vandaag vliegen Han en Mart. We krijgen rond de middag een lierstart op St. Florentin. Dit is de enige startmogelijkheid, want de lierman moet weer naar huis. Het is nauwelijks thermisch genoeg om boven te blijven. Heel voorzichtig scharrelen we samen met Reitze richting Auxerre. Weer moeilijk bij Auxerre. Wij pikken een belletje op, maar Reitze moet er landen. Een psychologische klap voor hem, de tweede keer in twee dagen op Auxerre en opnieuw geen startmogelijkheden. We moeten helaas afscheid nemen van Reitze en we vliegen door. Over het glooiende landschap richting de Loire is de vlieghoogte vaak niet meer dan 500 meter boven de grond. Maar de techniek van het aanvliegen van dorpjes in de zon en van hellingen op de zon en de wind werkt toch steeds weer en de Loire komt in zicht. We passeren de rivier bij het vliegveld Cosne en draaien vervolgens enkele lage thermiekrondjes rond de kerk van Sancerre, dat op een heuveltop ligt. Huub en Jos zien ons vanaf het (motor)vliegveld Cosne. Met Cosne achter ons nog binnen glijbereik en heel veel geduld, kunnen we langzaam weer klimmen en komt Bourges binnen de mogelijkheden. Voorlopig is Bourges ons doel en Huub en Jos rijden daar vast naar toe. Vanaf Bourges wordt het dan zelfs thermisch nog beter. We kunnen voor het eerst boven de 1000 meter klimmen en de bellen worden ook sterker.
 
We zien het weer zitten!! Issoudun is het volgende doel en vervolgens Argenton, op ongeveer 80 kilometer zuidwest van Bourges. Dan is echter de thermiekperiode ten einde. Met een hele krappe final glide kunnen we met behulp van mijnheer Garmin net het vliegveld van Argenton sur Creuse halen. Na de landing zijn Jos en Huub er ook snel. We zijn allemaal erg tevreden met deze vliegdag. Toch nog zo’n 230 kilometer gevlogen, vanaf St. Florentin, met op het eerste traject slechts een gemiddelde vlieghoogte van tussen de 400 en 600 meter. Nu moeten we een belangrijke tactische beslissing nemen: gaan we morgen nog verder richting het keerpunt Nogaro of is Argenton ons reglementaire keerpunt in de race?? Met de overwegingen van de matige thermische verwachting voor de komende dagen en het feit dat we nog maximaal 3 vliegdagen hebben, besluiten we om morgen vanaf Argenton om te keren en de terugweg naar Eindhoven te beginnen. Na dit besluit laten we ons het aangerukte diner in het kleine vliegveldrestaurant goed smaken. Een goede fles wijn erbij en onze voldoening is (bijna) compleet. In het Logis de France hotel in een plaatsje in de omgeving komen we toevallig het team van Frits Urselmann tegen. De Euroglidewereld is toch klein.
go to top

Dag 8, vrijdag 1 juli
De Janus kon gisteravond in de zweefvlieghangaar in Argenton. Dat leek perfect. Nu pas blijkt dat er geen sleepcapaciteit is. Dus: balen, de kist alsnog afbreken en inpakken en verplaatsen van Argenton naar Issoudun Le Fay, het bekende zweefvliegveld, zuidwest van Bourges. Vandaag weer een zinderend hete dag. We wachten het begin van de thermiek af onder de bomen van de camping van Issoudun. Na de middag kunnen Jos en Huub eindelijk starten.
 
Onder hele matige thermiekomstandigheden kunnen ze nog net voorbij Bourges komen en landen in een akker tussen Bourges en Cosne, 20 kilometer ten noordoosten van Bourges. Op Cosne is geen startcapaciteit. Op Bourges altijd wel, weten we. Dus terugrijden met de aanhanger en de Janus naar Bourges. In het gezellige clubhuis brengen we de rest van de middag door. We eten in Bourges en we slapen in onze tentjes op een veldje voor het clubhuis. Hoe zal het morgen gaan...??
Dag 9, zaterdag 2 juli
De een na laatste dag in deze Euroglide en nog 535 kilometer naar Eindhoven. Dat wordt nog een hele kluif. Jos en Mart vliegen vandaag. Maar het wordt niet thermisch, het blijft te stabiel. Aan het eind van de middag geven we de vliegdag op. Nu op Bourges blijven lokt niet erg. We moeten dichterbij huis komen en we hebben nog voldoende krediet. We besluiten naar Montargis te verplaatsen. Vanaf de buitenlanding ten noorden van Bourges van gisteren, is Montargis een verplaatsing van ongeveer 85 kilometer. Bovendien kunnen we een montagehulppaal, die we gisteren per ongeluk in de akker hebben laten liggen, nog even ophalen. Aan het begin van de avond komen we aan in de stad Montargis. Op zaterdagavond is er geen hotel te vinden waar nog plaats is.
 
In het pikkedonker rijden we door naar het vliegveld en leggen daar onze luchtbedden in de werkplaats, waarvan de deur open staat. Geen levende ziel te bespeuren,.. denken we. Totdat we opeens oog in oog staan met een man in onderbroek die vervaarlijk met een stok staat te zwaaien. Het blijkt een Nederlandse zweefvlieger uit Castricum te zijn, die ons heeft aangezien (en gehoord) voor inbrekers. Met een collega-zweefvlieger vliegt hij een week op Montargis. Zij slapen in het clubhuis in een kamertje en ze zijn door ons gestommel ontwaakt. Snel lossen we dit misverstand op. Slaapzakken uitgepakt en slapen. Het was een lange vermoeiende dag, ondanks dat er niet gevlogen is. Morgen de laatste dag in deze Euroglide. Hoe ver kunnen we nog komen..?
go to top

Dag 10, zondag 3 juli
Op Montargis is de startcapaciteit beperkt. Er zou een sleepvlieger komen, maar niemand weet wanneer. Het weer wordt voor vandaag een stuk beter voorspeld dan de laatste dagen, dus we willen geen tijd verliezen. Snel besluiten we om naar Orleans St. Denis de l’Hotel te verplaatsen over de weg en daar te starten. Er ontstaat zelfs cumulus, dus snel monteren en starten. Nauwelijks in de lucht roept Mart naar ons via de boordradio: ‘Rijden naar het noorden, zo hard als je kunt !!!’. Het is kennelijk toch erg goed. De Janus maakt een mooie reissnelheid. Huub en Han in de auto ook. Via de snelweg naar Chalons, Reims en de Champagne kunnen we de Janus net volgen en bijhouden.
 
Eindhoven zit er overigens toch vliegend niet in vandaag. Die afstand is te groot, of de beschikbare tijd te gering. Om iets na zevenen ’s avonds landen Jos en Mart op het vliegveld bij Charleville-Mezieres aan de Frans-Belgische grens. De vlucht vanaf Orleans St.Denis naar hier bedraagt 270 kilometer. Een mooie prestatie op de laatste dag. Snel de kist demonteren, in de aanhanger zetten en over de weg naar huis. We eten friet in een Belgisch frietkot langs de weg en rijden snel weer door. Om half twaalf ’s nachts, een half uur voor de reglementaire deadline van 12 uur middernacht, melden we ons bij de wedstrijdleiding in de Fly-inn in Eindhoven. Het zit er weer op.
go to top

Nawoord
Een snel overzicht van de andere deelnemers in onze klasse leert ons dat we de Euroglide hebben gewonnen. Weliswaar hebben we weer niet het hele traject gevlogen en zijn we weer niet op het keerpunt Nogaro geweest, maar we hebben wel de meeste reglementaire kilometers afgelegd. Een aantal teams wordt gediskwalificeerd vanwege problemen met de bewijzen van hun vluchten. Twee teams hebben al na de eerste twee dagen de race opgegeven. In de klasse met een handicap groter dan 112 wint Daan Pare de race met Max Dolfin als goede tweede.
 
Het was weer een erg mooie ervaring. Het was spannend, het was avontuurlijk, het was ook vermoeiend, maar zeer de moeite waard. Ons rest nog de prijsuitreiking in september en dan is het weer wachten tot de volgende Euroglide. Ook dan zullen we weer van de partij zijn.

Han Teunissen, opgetekend 6 augustus 2003
go to top

Created by Poort